Συμφωνώ μαζί σου αλλά αυτό που λες είναι γενίκευση. Σαφώς η μοναξιά που νιώθουμε είναι μέσα μας και όντως δεν είναι απαραίτητο να έχουμε κάποιον (σύντροφο, σύζυγο κλπ) για να μην την νιώθουμε. Αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Πιστεύω ότι μια σχέση ζωής με έναν σύντροφο που σου ταιριάζει, σε καταλαβαίνει, σε νιώθει και σε νιάζεται ... η τελοσπάντων που τα βρίκετε... είναι σαφώς προτιμότερη από το να είσαι μόνος/μόνη στον κόσμο αυτό.Κι αφού εσύ μας λες για τις παντρεμένες φίλες σου, εγώ θα σου πω για τη χήρα μαμά μου: όσο ζούσε ο μπαμπάς μου είχα την εντύπωση ότι και της μαμας μου το πρόβλημα ήταν η μοναξιά μέσα στον γάμο της, γιατί η σχέση τους ήταν πολύ δύσκολη και προβληματική (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα όσο μπορούσα να καταλάβω τη σχέση τους). Κι όμως έκανα λάθος. Η μοναξιά τώρα ήρθε και το βλέπω κάθε μέρα. Τώρα που έφυγε ο σύντροφος της και έμεινε μόνη. Μόνη στο σπίτι, μόνη στο κρεββάτι, μόνη στην καθημερινότητα, μόνη στα πάντα. Αυτό.