Κατά βάσιν συμφωνώ μαζί σου συννεφιά. Δηλαδή όταν μιλάμε για κάτι τόσο σοβαρό, όσο ο ερχομός ενός παιδιού, είναι λογικό να επιδιώκουμε το καλύτερο. Ωστόσο, το καλύτερο είναι πάντα δύσκολο να εξασφαλιστεί.Δηλαδή, ακόμη και για ζευγάρια που αποφάσισαν να κάνουν παιδί όντας αμοιβαία ερωτευμένοι, δεν είναι τόσο σπάνιο να λακκίσει αργότερα ο ένας από τους δύο, και να εξαφανιστεί και πλήρως.Θα μου πεις, άλλο να υπάρχει η πιθανότητα κι άλλο η βεβαιότητα ότι εξαρχής κάτι λείπει.Η κοπέλα όμως δεν βρίσκεται έτσι κι αλλιώς σε ιδανική κατάσταση. Για να ελπίζει σε ιδανική οικογένεια θα πρέπει να κόψει επαφές με τον τύπο, να μπορέσει να γνωρίσει άλλον, να γνωριστούν καλά, να είναι αμοιβαία όχι μόνο τα αισθήματα αλλά και ο σκοπός για οικογένεια. Όλα αυτά παίρνουν καιρό, και είναι ήδη 40 χρονών. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, υπάρχουν χρονικά όρια για τη γυναίκα - είναι αδικία, αλλά έτσι είναι.Εδώ μπαίνει στην κουβέντα η δικηγοράκλα: Αν είναι, θα πρέπει να συμφωνήσουν σε πολύ αυστηρούς όρους όσον αφορά και την οικονομική συνεισφορά και την επαφή με το παιδί. Εννοείται ότι ο άτρας δεν πρέπει απλώς να "τσοντάρει" οικονομικά, ούτε να το βλέπει "αραιά και πού".Αυτό το οποίο κινδυνεύει είναι η ερωτική της ζωή. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να ελπίζει όταν με το να γίνουν οικογένεια θα του εκβιάσει συναισθήματα. Αν αυτό δε γίνει (που δεν...) θα είναι πολύ δύσκολο να δημιουργήσει μια ισορροπημένη σχέση με άλλον, για πρακτικούς και μη λόγους.Μένει λοιπόν να αποφασίσει: Την πειράζει περισσότερο να ρισκάρει να μην κάνει ποτέ παιδί (βιολογικό τουλάχιστον) ή να μην έχει πολλές ελπίδες για μια νορμάλ σχέση;Δεν υπάρχει σωστή απάντηση, εξαρτάται από τις προτεραιότητες καθενός.