#3 Δεν ξέρω αν κάνεις πραγματικά λάθος επιλογές. Αλλά και να έκανες, αυτή η συμπεριφορά (των "δικών" σου, όποιοι και αν είναι) που περιγράφεις, είναι καταστροφική. Αν κάποιος βλέπει τον άλλον να κάνει λάθος και θέλει να τον βοηθήσει, δεν τον ταράζει στην κριτική, του δίνει άλλες οπτικές γωνίες, και του εξηγεί τί είναι αυτό που πάει *πραγματικά* στραβά με την επιλογή του. Παράδειγμα: Η φίλη μου η Μαρία, είναι σαράντα και τα φτιάχνει με έναν εικοσιπεντάρη. Εγώ πιστεύω (καλώς ή κακώς-μάλλον κακώς εδώ που τα λέμε, εκτός αν γνωρίζω την κατάσταση προσωπικά) ότι την θέλει μόνο για το σεξ και θα την παρατήσει στην πρώτη ευκαιρία. Αν απλά θέλω να πω το μακρύ μου και το κοντό μου, και να τσακίσω την αυτοεκτίμηση του διπλανού, ξεκινάω τα "Μα, δεν το καταλαβαίνεις; Όλοι για το σεξ σε πλησιάζουνε" "Δεν παραμεγάλωσες για να νομίζεις ότι θα κάνετε και οικογένεια;" "Μα, πάλι με μικρότερο πήγες και έμπλεξες; Δε μπορείς να ελέγξεις λίγο τον εαυτό σου; Να ωριμάσεις; Δεν βλέπεις την Πίπίτσα που έκανε οικογένεια από τα τριάντα της;" κλπ. Αν πραγματικά θέλω να στηρίξω, λέω πράγματα όπως: "Νομίζω πως τέτοιες σχεσεις σπάνια κρατάνε, αλλά αυτή είναι η δική μου άποψη. Μακάρι η δική σου περίπτωση να είναι διαφορετική. Εσύ, πώς το βλέπεις αυτό;" ακόμα και "Σκέφτεσαι καθόλου να κάνεις οικογένεια;" Γιατί, και δίκιο να έχω, εσένα στην τελική μπορεί να μη σε πειράζει.Καταλαβαίνεις τη διαφορά στην ποιότητα;Αν οι δικοί σου είναι οι γονείς σου, σημαίνει ότι αυτό το υφίστασαι από μικρή, και έχουν ήδη δημιουργήσει μέσα σου τα "πατήματα" ώστε να μπορούν να πιαστούν ό,τι και αν κάνεις (μα, και πυρηνική φυσικός στο CERN να γινόσουνα).Το πρόβλημα που σου δημιουργείται είναι ότι δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου ούτε για να διαλέξεις τί θα φας για πρωϊνό, και σιγά σίγά αυτό μεταφέρεται, και δε μπορείς τελικά να εμπιστευτείς κανέναν.Οπότε, ξεκίνα αντίστροφα: Έχεις δικαίωμα στο λάθος, έχεις δικαίωμα στην αμαρτία, γιατί είσαι άνθρωπος. Έχεις δικαίωμα να τα κάνεις στραβά, να τα διορθώσεις, και να τα ξανακάνεις στραβά. Έχεις δικαίωμα να πιστεύεις κάτι με όλο σου το είναι, και μετά να το απορρίψεις. Φυσικά και υπάρχει η ευθύνη να μη δημιουργείς πρόβλημα-όσο μπορείς- στους γύρω σου, καθώς και να υφίστασαι τις συνέπειες των πράξεών σου (δε μπορείς να κάνεις αλλιώς), όμως η κακόπιστη κριτική και η δαμόκλειος σπάθη επάνω από το κεφάλι σου, δε χωράνε εδώ.Την επόμενη φορά που θα ακούσεις αυτά, ρώτα "Σου δημιουργεί στη ζωή σου αυτό που κάνω τώρα εσένα προσωπικά κάποιο πρόβλημα;" μπορεί να ακούσες κάτι του στυλ "Ναι, γιατί στεναχωριέμαι για σένα" ή "Ναι, γιατί εγώ την πλήρωσα αυτή τη φούστα, που δε σου πάει το χρώμα..." κλπ Οπότε ρωτάς "Είμαι *εγώ* που σε στεναχωρώ, ή εσύ που διαλέγεις; καταλήγεις; να στεναχωρηθείς για το θέμα;" Και τους πληρώνεις με το ίδιο νόμισμα, κόβοντας μαχαίρι παραλογισμούς του στυλ "Μα, δε μπορώ όταν βλέπω το παιδί μου να βγαίνει από το σπίτι έτσι κακοντυμένο να μη στεναχωριέμαι...." με ένα "Δε θέλω να το συζητήσω άλλο, και το εννοώ", κοφτό και αποφασιστικό, και πράγματι να το εννοείς. Είτε πιστεύεις ότι έχεις δίκιο, είτε πιστεύεις ότι έχεις άδικο.Και, για να καταφέρεις να καταλάβεις τί είναι πραγματικά λάθος ή σωστό για σένα, ακολουθείς τη συμβουλή της Λένας...