Πραγματικά η απάντηση της "Α,μπα" στο νο.7 συνοψίζει πολύ εύστοχα αυτά που σκέφτομαι κι εγώ σε σχέση με το συγκεκριμένο ζήτημα.Γενικά, εκτιμώ πολύ την ειλικρίνεια στους ανθρώπους και προσπαθώ και γω να είμαι όσο πιο ειλικρινής μπορώ. Όμως άλλο πράγμα είναι η ειλικρίνεια, δηλαδή το να λες αυτό που σκέφτεσαι όταν σε ρωτάνε ή πάνω σε μια κουβέντα και άλλο πράγμα το να μιλάς χωρίς να "βουτάς πρώτα τη γλώσσα στο μυαλό σου", που λένε. Με άλλα λόγια, μερικές φορές πρέπει να σκέφτεσαι αν πρέπει να ανοίξεις το στόμα σου. Αν σου έρχεται μια σκέψη στο μυαλό και δεν την πεις, ή δεν την πεις τη συγκεκριμένη στιγμή και μπροστά σε συγκεκριμένο ακροατήριο, δεν σημαίνει ότι είσαι ανειλικρινής, αλλά ότι έχεις μια διακριτικότητα και μια ικανότητα να ξεχωρίζεις τι πρέπει να ειπωθεί και τι όχι υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Και αν δεν είσαι σίγουρος αν πρέπει ή δεν πρέπει να μιλήσεις, καλύτερα να σιωπάς, γιατί η σιωπή δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Όλα τα παραπάνω βέβαια ισχύουν εφόσον αυτό που θα πεις δεν αφορά άμεσα εσένα ( εννοείται ότι αν κάποιος μιλά για σένα ή για ένα θέμα που σε αφορά προσωπικά, απαντάς όπως θες/μιλάς όσο θες), αλλά κάποιο κοντινό σου πρόσωπο που ενδεχομένως το αγαπάς κιόλας, ή κάποιον άλλον τέλος πάντων τρίτο, όπου το να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό περισσότερο καλό θα κάνει.