#7 Την "ωμή αλήθεια" δεν την κατέχει κανένας μας. Αυτό που έχουμε είναι οπτικές γωνίες και τρόποι λειτουργίας σε σχέση με την κατάσταση στην οποία ζούμε. Το να είσαι ειλικρινής στις απόψεις και τις σχέσεις σου είναι καλό (όπως το βλέπω εγώ), αρκεί, πρώτον να μην το κάνεις με σκληρότητα, δεύτερον, να μην το κάνεις με αλλαζονία (δηλαδή θεωρώντας ότι αφού αυτό βλέπεις, αυτό και συμβαίνει). Να το κάνεις με θάρρος (δηλαδή χωρίς να "κρατιέσαι" συνειδητά πίσω, από φόβο μήπως κάνεις λάθος ή παρεξηγηθείς), και με ενσυναίσθηση (δηλαδή να σκέφτεσαι πώς θα ένιωθες εσύ αν ήσουνα στη θέση του ανθρώπου στον οποίο μιλάς και άκουγες αυτά που πρόκειται να πεις) και όλα θα πάνε μία χαρά. Α, και βέβαια, πριν πεις την αλήθεια σου στον δίπλα, πρέπει να μπορείς να αντέξεις και το ειδικό βάρος της για τον εαυτό σου, χωρίς να την εμπλέκεις με την τιμωρητικότητα και την αυτοκατάκριση. Ευκολάκι, έτσι;#6 Για εμένα το "αφύσικο" εδώ είναι ότι η σχέση σου δημιουργεί τέτοιο άγχος. Θα κάνω μία υπόθεση, και θα υποψιαστώ ότι δεν είναι δικό σου άγχος, αλλά των γονιών σου, γιατί ακούγονται πολύ "γονεικά" αυτά που λες. Θα περίμενα από μία μητέρα να λέει "νιώθω ότι χάνω πολύτιμες στιγμές με το παιδί μου" ή "δε μπορώ να φανταστώ ένα κόσμο χωρίς το παιδί μου". Αν είναι όντως έτσι, κατάλαβε ότι αυτό που "κουβαλάς" δεν είναι δικό σου, και μετά αναρρωτήσου ποιός είναι ο δικός σου φόβος που σε κάνει να υιοθετείς όλο αυτό. Μπορεί να είναι το υπαρξιακό άγχος του θανάτου, μπορεί ο φόβος του να είσαι ανεξάρτητη, μπορεί και κάτι που δεν το φαντάζομαι. Όμως, από τη στιγμή που θα καταλάβεις ότι οι αγωνίες των γονιών σου δεν οφείλουνε να είναι οι δικές σου, κουβαλάς αμέσως αμέσως το μισό βάρος...