Βρίσκω συναυλίες σαν της Lady Gaga ιδιαίτερα χρήσιμες όσον αφορά τον εντοπισμό υπο-φυλών της Αθήνας. Τα μικρά μόνστερ της Αθήνας, τα αληθινά, αυτά που νιώθουν ότι απελευθερώνονται με την παρουσία των ειδώλων τους, νομίζω ότι κρύβονται πίσω από το δαχτυλό τους - γιατί, ΟΧΙ, ότι πιο έξαλλο και να βάλεις στη συναυλία της Γκάγκα, δεν απελευθερώνεσαι πραγματικά, δεν είσαι θαρραλέος, δεν αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα - γιατί το κάνεις σε προστατευόμενο περιβάλλον - πραγματικά απελευθερώνεις τον εαυτό σου εάν θα βάλεις τα ίδια ρούχα και στο χωριό και στο σχολείο και μάθεις ότι ο μόνος τρόπος να απελευθερωθείς εντελώς είναι να είσαι ειλικρινής και θαρραλέος προς τον εαυτό σου, να διεκδικείς την ελευθερία του να φοράς ότι θες, όπου και είσαι - σεβόμενος/η την κάθε περίσταση και τους γύρω σου (ακόμα και τα πανκιά έχουν "το καλό το σκισμένο τζιν" που το φοράνε σε ειδικές περιπτώσεις - συν του ότι οι καλοί τρόποι δεν πέθαναν ακόμα και είναι το μόνο κατάλοιπο των παλιών εποχών που θεωρώ άξιο αναπαραγωγής). Αλλά να 'σαι συ, να 'σαι ο εαυτός σου, όπου κι αν είσαι, γιατί αλλιώς γίνεσαι μέρος εκείνων που θα σε καταπιέσουν και θα σε κρίνουν - πολεμάς τον εαυτό σου και τους δίνεις χώρο να σε πληγώσουν - οπότε ΞΥΠΝΑ! Βγες έξω όπως θες χωρίς να πρέπει να έρθει η Γκάγκα κι ο οποιοσδήποτε στραφταλιστός δολλαριοδιώκτης. Βγες μόνος σου, μόνη σου, μόνο σου. Ελευθερώσου. Μόνος σου, μόνη σου, μόνο σου.