#1 Θα ήθελα να καταθέσω και εγώ τη δική μου εμπειρία από ψυχοθεραπευτές και να συμφωνήσω με την κοπέλα. Ο κανόνας είναι ότι δείχνουν, να έχουν μία προσήλωση, στην αποδοχή του προβληματικού γονιού ή γενικά οικογενειακού περιβάλλοντος. Ο άνθρωπος, που καταφεύγει εκεί, τουλάχιστον στην αρχή, αισθάνεται έναν τοίχο απέναντι του ή μάλλον έναν ακόμη εχθρό.Πάει εκεί επειδή είναι απελπισμένος και εγκλωβισμένος και δεν είναι έτοιμος να επεξεργασθεί τι ακριβώς εννοούν, όταν λένε, πχ αναγνώρισε τα καλά των γονιών ή ποια πιστεύεις ότι είναι η δική σου ευθύνη και άλλα τέτοια.Το μεγάλο πρόβλημα, όσων έχουν τέτοιους γονείς, είναι πως έχει ριζωθεί μέσα τους η αντίληψη, ότι πρέπει να τους αγαπούν ό,τι και αν τους κάνουν και αυτό δεν μπορούν να διαχειρισθούν. Συσχετίζουν την αγάπη με τη σχέση και υποφέρουν γιατί ενώ αγαπούν δεν είναι δυνατό να έχουν σχέση με τέτοιους ανθρώπους, για ευνόητους λόγους. Προσωπικά, δεν είχα τόσο μεγάλο πρόβλημα, όσο το κορίτσι, που γράφει, αλλά είχα.Διαβάζοντας την ερώτηση της κοπέλας ταράχτηκα πολύ γιατί σκέφτηκα πόσο πολύ θα υποφέρει, να ζει σε μία κόλαση με αυτή μάνα και γύρω όλοι, να την ξεπετάνε με παραινέσεις απόλυτες περί της δεδομένης αγάπης των γονιών κλπ. Εντοπίζω το πρόβλημα στις ψυχοθεραπείες, στην βιασύνη των εκάστοτε θεραπευτών. Βιάζονται να φτάσουν στο τέλος. Στο τέλος της ψυχοθεραπείας, αν είναι πετυχημένη, συμφιλιώνεσαι με τον κλήρο που σου έτυχε, της οικογένειας που μεγάλωσες, αφού πρώτα, έχεις φωνάξει, κλάψει, απελπιστεί, παχύνει, αδυνατίσει, κακοποιήσει τον ίδιο σου τον εαυτό.Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν υπάρχει μόνο όταν αναγκάζεσαι να μένεις με τέτοιους ανθρώπους, υπάρχει πάντα.Τα άτομα, που έχουν μεγαλώσει σε τέτοιες οικογένειες, υποφέρουν πάντα. Για να το πω πιο απλά, μισούν τον εαυτό τους, αφού έχουν μεγαλώσει ως μισητοί από τους ίδιους τους γονείς τους. Γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε, όποιος κι αν είναι ο άλλος όταν "ξεσκίζει" την ψυχή σου και πατάει την προσωπικότητα σου, δεν αντιλαμβάνεσαι βέβαια ότι σε αγαπά.Χειρότερη περίπτωση είναι βέβαια, όταν αυτό τον τρόπο τον αντιλαμβάνεται κάποιος ως αγάπη.Εκεί δεν μπορεί να βοηθήσει κανένας ψυχοθεραπευτής.Δε γίνεται να κλείνουμε τα αυτιά μας, όταν κάποιος μας λέει ότι κακοποιείται και να βιαζόμαστε να του πούμε ότι είναι υπερβολικός ή παίρνοντας το μέρος του κακοποιητικού προσώπου.Γιατί το μέρος του παίρνεις όταν συμβουλεύεις το θύμα να τον ανεχτεί επειδή έχει μία ιδιότητα.Αυτή την τακτική, δεν την τηρούν μόνο κάποιοι ψυχ, αλλά και πολλοί άλλοι στο περιβάλλον. Απαιτείται πολλή σκέψη, προσωπική παρατήρηση για να συνειδητοποιήσει κάποιος σαν την κοπέλα, ότι τα άτομα σαν τη μητέρα της και σαν αυτούς, "δεν ακούνε", έχουν σοβαρό πρόβλημα τα ίδια, σοβαρότερο από την ίδια.Αυτή τουλάχιστον αντιδρά και έχει ελπίδα να ζήσει σαν άνθρωπος.Αυτό απαιτεί χρόνο όμως. Στην αρχή το μόνο που σκέφτεται κανείς είναι πως θα γλιτώσει από το μαρτύριο.
