Τώρα θυμήθηκα ότι είχα ρωτήσει μικρότερη σχετικά μ'αυτό, όταν παντρευόταν η αδερφή μου, και μου είχε πει πως η κάθε οικογένεια βάζει το όνομα του παιδιού της πρώτο, στα προσκλητήρια που αναλογούν σ'εκείνη. Αλίμονο, μη μας κατηγορήσουν ότι διαφοροποιούμαστε. Η μαμά μου, γεννηθείσα το 1936, κάπου στα 50 της φόρεσε παντελόνι. (Είχε χαμόγελο κρεστ η μαμά μου και πολύ ωραία χέρια, πάντα με βαμμένα νύχια, περιποιημένα και μεγάλο σουξέ στις ανύπαντρες, τις χήρες αλλά και τις παντρεμένες της καρασυντηρητικής πόλης.) Κάθε κράξιμο σοκαρισμένης φίλης της, το αντιμετώπιζε κατευθύνοντας αργά τα χέρια ανάμεσα στα πόδια της, σχηματίζοντας τρίγωνο και λέγοντας χαμογελαστά "Εδώ σε γράφω, εσείς οι τίμιες να κάθεστε με φούστα και κλειστά πόδια." Τσούκου τσούκου, άρχισαν η μια μετά την άλλη να έρχονται με παντελονάκια:-Αχ παναθεμά σε, μας έκανες να φορέσουμε παντελόνια. -Δεν ντρέπεστε, αντί να μου το πείτε εσείς που είστε μεγαλύτερες, μ'αφήνατε τόσα χρόνια να συγγέομαι. Νομίζω δύσκολα αντιστέκεται κανείς σε κάποιον που δεν επιβάλλει, αλλά εμπνέει. <3 ΑΧ ΡΕ ΜΑΝΑ.