Πολύ διδακτική η ιστορία σου paroysa, και έχω την εντύπωση ότι είσαι εξίσου όμορφη μέσα σου :)Ως μετρίως όμορφη και κυρίως γλυκιά - κατά περιστάσεις ''αναστήλωσης'' εντυπωσιακή - έχω να καταθέσω ότι μικρή ζήλευα αόριστα τις πολύ όμορφες (ποτέ τις φίλες μου κι έχω μοντελέ και κούκλες φίλες), κυρίως γιατί κάποιοι γκόμενοι με είχαν απορρίψει για πιο όμορφες και γιατί στα 20 ντάξει μετράει πολύ η εμφάνιση ευτυχώς ή δυστυχώς. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, άρχισα να διαπιστώνω πόσο πιο δύσκολα την έχουν οι πραγματικά όμορφες: πόσο τραβάνε την προσοχή και ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του τόσο στα μούτρα τους όσο και από πίσω τους (γενικά ''ανήκουν στο λαό''), πόσο πέρα τις κάνουν οι περισσότερες άλλες γυναίκες, πόσο τραβάνε μεν τα βλέμματα αλλά και άπειρους λιγούρηδες που δεν θα τους θέλανε έτσι κι αλλιώς, ή άλλους που μοναδικό τους κριτήριο είναι η εμφάνιση και αδιαφορούν για το ποιες είναι πραγματικά, και φυσικά τέτοιους κομπλεξικούς παπάρες σαν τον πρώην σου (βέβαια τέτοιους τραβάμε όλες, μη νομίζεις, γιομάτος ο τόπος). Μετά, πλησιάζεις τα 30 και βλέπεις ότι για τους άλλους έχει σταματήσει να μετράει το έξω και μετράει τρομερά πλέον το μέσα, έχει κάτι να μου πει ο απέναντι μου; ποιος είναι πραγματικά; ΄Οπως είπες, η καλλιέργεια μετράει πάρα πολύ και εύχομαι να έχεις κάνει φιλίες και να είσαι με κάποιον που αξίζει :)