Είχα δει πρόσφατα ένα ντοκιμαντέρ για το θέμα, για άλλη αφρικανική χώρα. Μία αφρικανή γιατρός, ακρωτηριασμένη και η ίδια από μικρή ηλικία, προσπαθούσε να ενημερώσει και να αποτρέψει τις ομοεθνείς τις μέσα από την κλινική της. Η ίδια είχε και γιατρό πατέρα και την ακρωτηρίασαν οι γυναίκες της οικογένειας κρυφά από εκείνον, γιατί ως γιατρός ήξερε τις συνέπειες και δεν συμφωνούσε. Η διαδικασία του κοψίματος κρατάει εφιαλτικά πολλή ώρα. Το τράυμα ράβεται με μεγάλα αγκάθια από κάποιο φυτό, με τα οποία τρυπάνε σταυρωτά ότι έχει απομείνει από το αιδοίο. Καμία μορφή αναισθησίας, ούτε στο κόψιμο, ούτε στο "ράψιμο". Μετά τον ακρωτηριασμό μένουν σε μια σκηνή ξαπλωμένες και με τα πόδια δεμένα μαζί για τρεις μέρες, μόνο με νερό και χωρίς τροφή (μπορούν να ουρήσουν αλλά τις αφήνουν νηστικές για να μην αφοδεύσουν). Αν επιβιώσουν από το βασανιστήριο, η ακρωτηριασμένη περιοχή επουλώνεται μεν, αλλά ο ουλώδης ιστός που αναπληρώνει τα ακρωτηριασμένα μέρη δεν έχει την ελαστικότητα που απαιτείται για να γεννήσει αργότερα μια γυναίκα φυσιολογικά. Επειδή γεννούν σε απομακρυσμένα μέρη, χωρίς μέσα μεταφοράς και πολλοί ντόπιοι δεν εμπιστεύονται γιατρούς, πεθαίνουν πολλές γυναίκες και μωρά πάνω στη γέννα.Ακόμα κι από αυτές που φτάνουν στην κλινική, η καθυστέρηση στο να την προσεγγίσουν εγκαίρως και η παραμόρφωση των γενν. οργάνων πολύ συχνά οδηγούν σε θάνατο, καθώς οι γιατροί και οι μαίες δεν καταφέρνουν να τις σώσουν.Η μαρτυρία μίας γυναίκας που κάνει κλειτοριδεκτομές ως επάγγελμα είναι ότι είναι πολύ επικερδές, και ότι δεν ξέρει να κάνει άλλη δουλειά. Γυρνάει στα χωριά, καταγράφει τα κορίτσια σύμφωνα με την ηλικία, και επιστρέφει αργότερα για να κάνει τον ακρωτηριασμό. Ακρωτηριάζει περίπου 8-12 κορίτσια τη μέρα. 8-12 ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ.