Ως γκέι στο ελληνικό σχολείο της δεκαετίας του 90' είχα κ γω τις υπέροχες εμπειρίες μου. Είχα την ταμπέλα της αδερφής επειδή δεν έπαιζα ποδόσφαιρο, έκανα παρέα με κορίτσια και δεν χυδαιολογούσα για τα γυναικεία σώματα μαζί με άλλους συμμαθητές μου. 'Ημουν απο αυτούς που για πολλά χρόνια δε σήκωναν ανάστημα, παρά μόνο άκουγαν τις βρισιές σε στυλ scolding και έφευγαν με το κεφάλι σκυφτό κ δάκρυα στα μάτια που πάσχιζαν να κρύψουν. Η ευκαιρία μου δόθηκε στα τέλη του γυμνασίου που με το δικό μου τρόπο μπόρεσα και ξεφτίλισα (πνευματικά) αυτόν που κατα κύριο λόγο μου έκανε τη ζωή δύσκολη. Τον ρώτησα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους για ποιο λόγο συμπεριφέρεται τόσο αδίκως και άσχημα μπροστά σε πολλά παιδιά και τον έπιασα τόσο εξαπίνης που απλά δε μπορούσε να αρθρώσει λέξη και απο τότε κάθησε στα αυγά του. Σταμάτησε το συνεχές βρίσιμο,σταμάτησε τις απειλές, σταμάτησε να μου βουτάει το κεφάλι στο νερό της τουαλέτας (3 φορες), και σταμάτησε να με ακολουθεί στο δρομο για να δει που μένω, σχεδιάζοντας προφανώς μελλοντικές τρομοκρατικές επιθέσεις στο σπιτι μου :Ρ Οι καθηγητές/δάσκαλοι ήταν απο αδιάφοροι εως θρασύδειλοι. Δε θα ξεχάσω εναν μαθηματικό (μισητος εν γενει) να χασκογελάει και να δείχνει όταν ενα κορίτσι γινοταν θύμα bullying σχεδον μπροστά του. Η παιδεία λείπει κ απο τα σχολεία, και απο τα σπίτια και εν γενει απο την κοινωνία. Δε θα σχολιάσω καν σαφώς την καταστροφική επιρροή της εκκλησίας. ΥΓ. Έκανα προφίλ μονο κ μονο για να γράψω σε αυτό το άρθρο. Άρη για άλλη μια φορά ενα απο τα άρθρα σου κατάφερε να με απασχολήσει στο 100% μου και για πολλή ώρα. Σε ευχαριστώ για όλα αυτά που γράφεις, λες πράγματα που δε λέγονται αλλού, δυστυχώς.