Παίρνοντας αφορμή από το άρθρο, θα πρέπει να ειπωθούν ορισμένες διαπιστώσεις και δια-τυπώσεις για το φαινόμενο (sic!) Σεφερλής. Και γενικότερα, θα ήταν καλό να τοποθετούνται τα πράγματα στη σωστή τους βάση: το προϊόν που παράγει ο Σεφερλής - ετεροπροσδιοριζόμενο από δημοσιογράφους ή/και θεατές, αυτοπροσδιοριζόμενο από τον...δημιουργό του - είναι ένα και το αυτό μέσα στο πέρας των ετών. Δεν είναι κάτι περισσότερο, ούτε κάτι λιγότερο (...μπορεί κάτι χειρότερο from time to time, indeed...). Ότι δεν αποτελούσε πηγή ριζοσπαστικής, χιουμοριστικής σάτιρας, πέρα από τα στενά, στείρα κοινωνικά κλισέ του μέσου τηλε-θεατή, είναι μια διαπίστωση πρωτογενείς και εύκολη. Όσο η κοινωνία ανεχόταν και χώνευε αμάσητο τον κοινωνικό ρατσισμό, τα "αστειάκια" για τους ομοφυλόφιλους, τα στερεότυπα για τις "χοντρές συζύγους" και λοιπά τερατουργήματα της αμόρφωτης και α-κουλτουρης μάζας, τόσο και ο "κωμικός" (εδώ ζητώ τη συγχώρεση από την παγκόσμια ελίτ της κωμικής σάτιρας "διά την χρήσιν του όρου") έπλεε μαζί της μέσα στο βόθρο της εύπεπτης αποχαύνωσης. Ούτε κάτι καινούργιο είναι, ούτε και κάτι που θα εκλείψει ποτέ από την ελληνική κοινωνία. Επομένως, δεν θα έπρεπε να αποτελεί είδηση (τουλάχιστον υπό την έννοια του "νέου" ή του "ξαφνικού που πρέπει να γίνει γνωστό") ότι ο Σεφερλής συνεχίζει τις γνωστές, "υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικές αναζητήσεις του". Ωστόσο, θα είχε ενδιαφέρον, να χαρτογραφηθεί ο κοινωνικός καμβάς που απλώνεται στα πόδια του Σεφερλή σε κάθε παράσταση ή τηλε-παράστασή του. Δεν έτυχε να πάω ποτέ στο θέατρό του (ουδεμιά ειρωνεία σε αυτό του σημείο, θα μπορούσα να πάω καθαρά από περιέργεια), επομένως, έστω και απλοποιημένα, θα ήταν ωραίο να ξέραμε τους...τύπους των ανθρώπων που πληρώνουν και...γελάνε με τον αχταρμά της έμπνευσης του Σεφερλή. Πολύ καλό άρθρο, κατά τα άλλα.