«Ο Κομαντάντε Μάρκος είναι γκέι στο Σαν Φρανσίσκο, μαύρος στη Νότια Αφρική, ασιάτης στην Ευρώπη, αναρχικός στην Ισπανία, Παλαιστίνιος στο Ισραήλ, γύφτος στην Πολωνία, ειρηνιστής στη Βοσνία, Εβραίος στη Γερμανία, μια γυναίκα μόνη στο Μετρό τα ξημερώματα, με άλλα λόγια ο Κομαντάτε Μάρκος είμαστε εμείς, το πρόσωπο του κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου πάνω στον πλανήτη». Εάν ο Κομαντάντε Μάρκος ζούσε στην Κυψέλη, θα ήταν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ η κάθε γιαγιά που φοβάται να βγει απ' την πόρτα κι ο κάθε ξένος που τρέμει μην πέσει στους νεοναζί ή τους αστυνόμους. Διότι η γκετοποίηση και η παρακμή μιας γειτονιάς γεννά μόνο φόβο κι ο φόβος, απ' όπου κι αν προέρχεται, είναι η πηγή του φασισμού. Δεν είναι μόνο η βαρβαρότητα των νεοναζί και η αφέλεια των ψηφοφόρων τους που με τρομάζει. Είναι και η πρόστυχη υπόδειξη των καλοταϊσμένων Ρηγάδων, των δημοσιοτακτοποιημένων Συριζαίων (πρώην του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ Εσωτερικού και της Οικολογίας) και των... "λουλού αριστερών" (κατά το κανίς των σαλονιών) προς το πόπολο που κέντρου και των λαϊκών συνοικιών να πάψουν να διαμαρτύρονται για την υποβάθμιση της γειτονιάς τους. Από πότε η αριστερά (ως κοσμοθεωρία) υπερασπίζεται την γκετοποίηση και το στοίβαγμα, από πότε η αριστερά (ως πολιτική θεώρηση) αντιλαμβάνεται την εξαθλίωση ως πολιτικό μήνυμα; Πώς καταντήσαμε η "αριστερά" των πολιτικών μηχανικών, των αρχιτεκτόνων, των ιατρών και των δικηγόρων να προασπίζεται από τις... επάλξεις των ακριβών προαστίων τους κολασμένους τούτου του κόσμου; Τι έχεις να περιμένεις όταν το τελευταίο κοινοβουλευτικό ανάχωμα στον ναζισμό και στην ξενοφοβία είναι ο Γιώργος Πάντζας, ο Αλέξης Μητρόπουλος, οι πρώην εργατοπατέρες του ΠΑΣΟΚ και οι μέχρι πρότινος υπάλληλοι των κάθε λογής ΜΚΟ του Σημίτη και του Παπανδρέου;