Διαβάζω το άρθρο και σιγά σιγά την έχω κάνει εικόνα την μικρή, κοτσίδες, φουστίτσα με πιέτες, να ψηλαφά σιγά σιγά το πιάνο της και να κάθεται μετά ήρεμα, να παίζει κάτι απο Σοπέν, με μόνη γαλήνια συντροφιά μελαγχολικές ηλιαχτίδες του μουντού πρωινού να τρυπώνουν ανάμεσα από τις βαριές κουρτίνες... και τότε έφτασα στην τέταρτη παράγραφο