Η διαπραγματευτική τακτική του Τσίπρα και της κυβέρνησής του ήταν μεν πολύ κακή, αλλά αυτό που μέτρησε στη συνείδηση των περισσοτέρων Ελλήνων είναι ότι αυτοί τουλάχιστον το πάλεψαν. Ο Σαμαράς, για παράδειγμα, δε θυμάμαι να κρίθηκε και να αξιολογήθηκε ποτέ από το Χάρβαρντ. Προφανώς επειδή επί της ουσίας δεν διαπραγματεύτηκε καν. Δεν λέω, μπορεί αυτό να είχε λογική και να συνέφερε εν τέλει τη χώρα καθώς δεν εμπεριείχε το ρίσκο της διολίσθησης σε ένα ακόμη πιο τιμωρητικό μνημόνιο. Ωστόσο, γεγονός είναι πως η διακυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κατεγράφη στη συλλογική μας συνείδηση ως απούσα και παθητική, έναντι της διακυβέρνησης Σύριζα-ΑΝΕΛ που καταχωρήθηκε ως ενεργητικής μεν, ανεπαρκούς δε, κυρίως στην πρώτη φάση της και μέχρι τον συμβιβασμό με τους εταίρους τον περασμένο Ιούλιο. Και παρόλο που το Χάρβαρντ έχει σοβαρούς λόγους να αξιολογεί ως κακή την τακτική Τσίπρα, ως ψηφοφόροι δεν διστάσαμε να τον τιμήσουμε 3 φορές με την ψήφο μας (δύο άμεσα, δίνοντάς του την πρώτη θέση στις εκλογές, και μία έμμεσα, στο δημοψήφισμα, συμπαρατασσόμενοι με το όχι). Τον εμπιστευτήκαμε μάλιστα και ως μάχιμο και ριψοκίνδυνο κυβερνήτη, αλλά και όταν έκανε στροφή και έμοιασε πια στους συμβιβασμένους και πραγματιστές αντιπάλους του, συγχωρώντας του την όποια ανεπάρκεια και κρίνοντας τον αξιώτερο των υπολοίπων.
