Η Χαλιδά γράφει:"Δεν αντέχω άλλο τις αποσιωπητικές της εικόνες, δεν αντέχω άλλο τιςλυπημένες φράσεις της, τις εαρινές της διαθέσεις. Δεν αντέχω άλλο το καθώς πρέπει συναισθηματικό της αντιμάμαλο, με κούρασε η λογοτεχνική της μονοτονία. Δεν αντέχω άλλο η επόμενη στροφή, η επόμενη αράδα να με βγάζει πάντα στον ίσιο δρόμο."Αυτό κριτική έργου είναι, όχι κριτική της ποιήτριας, στην οποία όντως προβαίνει στις επόμενες αράδες της. Ο δε Dimoula generator σίγουρα είναι μια πλακίτσα αλλά ταυτόχρονα είναι ένα σχόλιο στο (τουλάχιστον κατά τον Ηλία, τον δημιουργό του generator) μανιερίστικο και επιτηδευμένα εξεζητημένο ύφος (βλέπε πχ 4ο στάδιο του generator) της Δημουλά. Η κριτική δεν έγγυται τόσο στο ότι είναι δυνατή η ύπαρξη ενός generator, όσο στα υλικά που επιλέγει ο Ηλίας για να λειτουργήσει ο generator. Δεν θα κρίνω εδώ το αν τα 2 παραπάνω σχόλια είναι επιτυχημένα ή όχι αλλά το ότι το έργο της Δημουλά διακατέχεται από "συναισθηματικό αντιμάμαλο" κριτική είναι, δεν είναι απλά δεν γουστάρω. Δεν δέχομαι πάντως να τίθεται το έργο ενός δημιουργού που με τη θέληση του δημοσιεύεται πέρα από τον αρνητικό σχολιασμό, ούτε καν οι απόψεις του/της όταν αποφασίζει να τις εκθέσει με συνεντεύξεις.