Το διαβάζω αυτό μετά από share που είδα στο βιντεάκι με τον τύπο που έδειχνε πώς οι ανήλικες δέχονται να συναντήσουν αγνώστους μέσω facebook...(το οποίο και εσχολίασα προ εβδομάδας)Και, δεν ξέρω, μου γεννιούνται πολλές παράξενες σκέψεις.Από ποιούς κινδυνεύουν τελικά περισσότερο τα παιδιά; Από τον τάδε ή δείνα άγνωστο, η από το στενό οικογενειακό περιβάλλον;Από τις προσωπικές και εσωτερικές τους τάσεις (να θέλουν να συναντήσουν αγνώστους, να βλέπουν ζώα που δεν υπάρχουν-ό,τι και αν μπορεί να σημαίνει αυτό, γιατί ικανούς τους έχω να εννοούν και "το μικρό μου πόνυ" που έβλεπε η κοπελιά στη τηλεόραση.) ή από ένα κοινωνικό σύνολο που έχει ενσωματώσει τη βία σε κάθε επίπεδο, με κάθε θρησκευτική, προστατευτική ή άλλη δικαιολογία;Τελικά γεννιόμαστε "κακοί" ή καταλήγουμε μετά την επαφή μας με αυτές τις καταστάσεις;Και, επιτέλους, πώς έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η βία επιφέρει την κάθαρση; (και εδώ εννοώ τα πάντα: από τους "αντι-τρομοκρατικούς" Αμερικάνικους νόμους, τις ισλαμικές "τζιχάντ", οι οποίες ευαγγελίζονται έναν κόσμο χωρίς "ακάθαρτους απίστους", την "χριστιανική" (;) νοοτροπία πως ο κόσμος είναι γεμάτος δαίμονες, το γονιό που πρέπει να "συνετίσει" το απείθαρχο παιδί του...)Μήπως αλλού είναι τελικά οι δαίμονες και αλλού τους ψάχνουμε;Θα μου πείτε, οκ, τσουβαλιάζω, δεν είναι όλα το ίδιο, και εντάξει, το καταλαβαίνω. Όμως πώς είναι δυνατό σαν ανθρωπότητα να καταδικάζουμε τη "βία από όπου και αν προέρχεται", και έπειτα να την ευαγγελιζόμαστε ως λύση, και έπειτα, όταν τα πράγματα εκτροχιάζονται (συχνό φαινόμενο) να εκπλησσόμαστε, ε, δεν το καταλαβαίνω.Μετά από αυτά το μπαράζ υπαρξιακής(;) αναζήτησης, πάω να κάνω μπάνιο και να διαβάσω Γκάντι.