Αχ, θα βάλω τα κλάματα. Πόσο, μα πόσο σε καταλαβαίνω. Μου ήρθε πάλι και όλος ο καημός για τον δικό μου αγαπημένο γάτο που τον χτύπησε αυτοκίνητο και ακόμα νιώθω τύψεις πως εγώ φταίω, ασχολιόμουν με ένα άλλο γατί που έχει πρόβλημα και τον είχα αμελήσει και δεν τον είχα αγκαλιάσει αρκετά το βράδυ πριν μου φύγει και πάρει μαζί του ένα κομμάτι της ψυχής μου. Έχω την ανάγκη να σου πω πως ούτε χαζή είσαι, ούτε υπάρχει τρόπος να είσαι σίγουρη πως θα ζήσουν όλα τα γατάκια. Ο καλός μου κι εγώ έχουμε μαζέψει ένα σωρό γατιά. Αναρωτιόμαστε αν είμαστε τρελούληδες, προβληματιζόμαστε λιγάκι και μετά γελάμε και συνεχίζουμε. Ευτυχώς έχουμε ένα μικρό κηπάκι και έτσι φροντίζουμε και -απαραιτήτως- στειρώνουμε αρκετά ζώα (αυτό τον καιρό έχουμε 5 γάτες μέσα και άλλες 5 έξω). Δεν ξέρω πόσα γατιά έχουμε μαζέψει, φροντίσει και δώσει στους γονείς μας, σε συγγενείς, συναδέλφους και φίλους. Τυχερά ζώα. Κι όμως, ποτέ δε νιώθουμε πως έχουμε κάνει αρκετά, όπως κι εσύ το νιώθεις. Από την άλλη μεριά, θυμάμαι το "one starfish at a time" και προσπαθώ να χαίρομαι για τα γατιά που έσωσα πιο πολύ απ'όσο στεναχωριέμαι για αυτά που δεν πρόλαβα ή δεν μπόρεσα να σώσω.