Κάποτε βρέθηκα σαν παιδάκι στο Κατηχητικό της γειτονιάς μου, αποτελούσε τη μοναδική δυνατότητα εξωσχολικής δραστηριότητας στην περιοχή που μένω (ούτε φροντιστήρια αγγλικών, ούτε βιβλιοθήκη, ούτε ορχήστρες υπήρχαν εδώ). Και έκανα την ίδια αθώα ερώτηση στην, κατά τα άλλα γλυκύτατη, κυρία Ελένη που μας δίδασκε το λόγο του Κυρίου. "Γιατί κυρία Ελένη έχουμε τόσα πολλά και ακριβά αντικείμενα στους ναούς του Κυρίου και κάνουμε τάματα σε χρήμα και χρυσάφι, όταν ο Κύριος δίδαξε να δίνουμε το χιτώνα μας στο διπλανό μας και να είμαστε ταπεινοί?""Γιατί - λέει- η Εκκλησία μαζεύει με αυτό τον τρόπο πλούτο και τον αποθηκεύει για ένα και μόνο λόγο: Αν και όταν επιτεθούν οι Τούρκοι στη χώρα μας και έχουμε πόλεμο, τότε η Εκκλησία θα διαθέσει όλον αυτόν τον πλούτο στη Κράτος, για να αγοράσει τον εξοπλισμό και να νικήσει τον κατακτητή"! Ακόμα και τότε, που ήμουν 8 χρονών παιδάκι, μου φάνηκε παράλογο. Σταμάτησα το κατηχητικό. Οι Εκκλησίες και οι ιερείς που δαπανούν χρήματα για φτιασίδια, προφανώς δεν μπορούν να εμπνεύσουν καμία πνευματικότητα στους ανθρώπους που πιστεύουν. Ευτυχώς, υπάρχουν πάντα άνθρωποι, ικανοί να μεταδώσουν αξίες και να διδάξουν ήθος.