Πολύ σωστός. Μια ένσταση μόνο. Δεν είναι όλα τα κείμενα για να "πουλήσουν". Κάποια γράφτηκαν, γιατί αυθεντικά έτσι το βιώνει ο γραφών. Νομίζω, πως στο συγκεκριμένο κείμενο υπάρχει ένα υπαρκτό παράπονο το οποίο μάλιστα, το ακούω συνεχώς τελευταία. Προφανώς και η σκέψη "είναι ζόμπι" παντρεύεται αυτόματα με το "ευτυχώς, εγώ ακόμα ζω", το οποίο προφανώς και έχει ανάγκη κάποιος που μόλις ξύπνησε είπε "δεν έχω πληρώσει την δεη". Από κει και πέρα όμως, είτε μερικοί το βιώνουν έτσι, είτε όντως οι άνθρωποι τείνουν να ζομπάρουν, το γεγονός είναι πως όλο και πιο πολύ, οι άνθρωποι νιώθουν μόνοι τους. Γιατί, το κείμενο αν ένα υποσυναίσθημα περιγράφει (το ουρλιάζει αν θέλεις), είναι ΜΟΝΑΞΙΑ.Υγ: Η μοναξιά είναι ο προσδιορισμός συγκεκριμένης μορφής φόβου. Ο φόβος του "κάτι γίνεται και τελικά κανείς δεν είναι εκεί", που μόλις το αντιλαμβάνεσαι φοβάσαι το "είμαι με τόσο κόσμο γύρω μου και είμαι μόνος μου". Η βασική ασφάλεια που έχεις από πάντα -του "κόσμου" γύρω σου-, ξαφνικά καταρρέει. Σαν την ασφάλεια του δαπέδου που καταρρέει -σαν να ήταν αιώνιος μύθος- σε σεισμό. Υγ1: "Τέλος, και πιο σημαντικό απ΄όλα, θα μπορούσε κάλλιστα να είχε αναδείξει το θετικό, το γεγονός ότι υπήρξαν άνθρωποι που βοήθησαν στην πράξη. Τότε, ναι, θα επρόκειτο για ένα πραγματικά ωραίο κείμενο που εμπνέει"Αν εξαιρέσεις ότι όντως είναι κάτι που σαν συναίσθημα βγάζει αρνητικό πρόσημο και άρα δεν εμπνέει -δεν περιμένεις κάποια συνέχεια από σένα αφού το διάβασες-, κατά τα άλλα είναι απλά η σκοπιά που το βλέπει. Μισογεμάτο και μισοάδειο που λέμε στην φιλοσοφία του μπακάλη? Ε κάααπως έτσι. Διαφωνείτε συναισθηματικά, δεν έκανε λάθος.