Σπάνια φταίνε οι γονείς εκτός αν είναι εκπαιδευμένοι ψυχολόγοι. Είχα κάποτε ένα γείτονα που ήταν άριστος μαθητής αλλά είχε πολύ άγχος και η επιτυχία του στο σχολείο καθόριζε την ζωή του. Δεν είχε άλλα ενδιαφέροντα στην ζωή του. Ήθελε να είναι πρώτος στην βαθμολογία σε όλα τα μαθήματα και αν σπάνια δεν ήταν στεναχωριόταν. Αυτοκτόνησε μετά τα αποτελέσματα των εξετάσεων με τον ίδιο τρόπο. Πήδηξε από την ταράτσα του σπιτιού του. Οι γονείς του δεν ήταν πιο αυστηροί ή απαιτητικοί από άλλους γονείς. Ήταν υπερήφανοι και τον αγαπούσαν όπως κάθε άλλοι γονείς.Ίσως μπορούσαμε να τον σταματήσουμε εκείνη την στιγμή, αλλά δεν γνωρίζαμε τότε πόσο επικίνδυνη ήταν η μελαγχολία του και η μονόπλευρη όψη της ζωής που είχε. Η αυτοκτονία του ήταν σοκ για όλους. Καμιά προειδοποίηση! Ο μεγαλύτερος αδελφός του ήταν διαφορετικός χαρακτήρας. Δεν έδινε σημασία στους βαθμούς και είχε περισσότερη πίεση. Ακόμα και τώρα δεν ξέρουμε τι πραγματικά έκανε τον μικρότερο αδελφό να αυτοκτονήσει. Δεν είναι οι εξετάσεις από μόνες τους. Υπάρχει πάντα προδιάθεση που δεν φαίνεται σε άτομα που είναι κλειστά στον εαυτό τους στην κρίσιμη εφηβική ηλικία. Μία ζωή στο Άσπρο ή Μαύρο. Κρίμα.