Ήμουν 25 όταν αποφάσισα να φύγω. Έναν χρόνο πριν ξεσπάσουν τα πάντα. Δεν ήξερα την γλώσσα καθόλου και δεν είχα κανέναν εδώ. Είχα όμως δουλειά. Μου είχαν προσφέρει μια θέση στην Γερμανία όσο ήμουν στην Ελλάδα. Και θέληση. Έμαθα Γερμανικά, αυτοδίδακτη από την τηλεόραση και αναγνώσματα. Μετά από 1 χρόνο περίπου οι εργαζόμενοι στην παραγωγή, κυρίως αλλοδαποί, το πρωί με τον καφέ διάβαζαν μαζί μου εφημερίδα. Δεν ήταν εύκολο. Στα μάτια των συναδέλφων μου ήμουν είτε η μετρέσα του αφεντικού, είτε η μετρέσα κάποιου άλλου, είτε το αλλοδαπό για να ξεσπάμε τα νεύρα μας, είτε το αλλοδαπό που πρέπει να πηδήξουμε. Ο αποδιοπομπαίος τράγος και πολλές φορές με κοροϊδεύανε μπροστά στα μάτια μου. Το mobbing ήταν η καθημερινότητα μου. Αλλά εγώ το είχα αποφασίσει. Έπεσα, σηκώθηκα. Ξαναέπεσα, ξανασηκώθηκα. Με βρίζανε, με πειράζανε, τους χαμογέλαγα και έκανα ότι δεν με πειράζει γιατί στον επαγγελματικό χώρο δεν ταιριάζουν οι συναισθηματισμοί. Και όταν ήθελα να τους πειράξω τους έλεγα ακριβώς αυτό. Ότι γίνονται πολύ συναισθηνατικοί και θα πρέπει να εστιάσουν στην επαγγελματική μας σχέση γιατί δεν υπάρχει προσωπικός λόγος να θέλω να τους συναναστραφώ. Μετά από 7 χρόνια πέφτω ακόμα και ξανασηκώνομαι ΑΛΛΑ είμαι ακόμα στην ίδια εταιρεία που ξεκίνησα. Μιλάω Γερμανικά, έχω τους φίλους μου, κάθε Παρασκευή πενθώ για το ΣΚ που δεν θα περάσω στην Ελλάδα. Κάθε πρωί μου λείπει και κάθε βράδυ. Αλλά φροντίζω να έρχομαι όσο πιο συχνά μπορώ. Μπορεί να μην μυρίζω την θάλασσα που τόσο αγαπάω ή να μην μπορώ να πάρω περατζάδα τις βιτρίνες της Ερμού με τον καφέ στο χέρι, ή ακόμα χειρόοτερα, να θυμάμαι περιοχές όπως του Ψυρρή, το Μοναστηράκι και να θέλω να μπω στο πρώτο αεροπλάνο να γυρίσω. Αλλά ξέρω ότι τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν ο λόγος που με έκανε να φύγω. Έφυγα για λόγους που τους ξέχασα γιατί πλέον έστρωσα επαγγελματικά και θεωρώ κάποια πράγματα δεδομένα. Αν ξαναγύριζα θα έπρεπε πάλι να συμβιβαστώ με ένα σύστημα το οποίο δεν μου παρέχει καλά καλά ένα κρεββάτι σε περίπτωση που έχω ένα ατύχημα. Κοινώς όταν έχεις θέληση τίποτα δεν σε εμποδίζει. Εσύ αποφασίζεις τι είσαι και τι όχι. Η κακή περίγυρος θέλει απλά να σε μοντάρει στα μέτρα της για να αυτοεπιβεβαιωθεί. Θα μου λείπει πάντα το σπίτι μου και εννοείται ότι θέλω κάποτε να γυρίσω. Προς το παρόν όμως πιστεύω ότι τα λεφτά που έδωσε η μητέρα μου δουλεύοντας συνέχεια και στερούμενη τα πάντα για να έχω μια σωστή μόρφωση επενδύονται καλύτερα εδώ παρά στην Ελλάδα. Λυπάμαι που το λέω αλλά είναι η αλήθεια.
