Χρυσα, επειδη προερχομαι κατα το ημισυ απο οικογενεια που εζησε στην ΕΣΣΔ μισο αιωνα, πρεπει να τονισω, οτι αυτα που ακουσα απο ανθρωπους που εζησαν εκει ηταν κατι παραπανω απο φριχτα. Σημερα ησουν εδω, αυριο ησουν σε μια στεπα να χτιζεις πολεις, σε μια φυλακη, σε βασανιστηρια, μονο και μονο γιατι καποιος που ειχε καλυτερες ακρες απο σενα στο Κομμα, δεν γουσταρε τη μουρη σου. Κι αυτα περι υγειας και μορφωσης, ισχυαν μονο για πολυ συγκεκριμενα μερη, αν οχι ατομα. Διαφορα μελη της οικογενειας μου πεθαναν εκει, απλως γιατι δεν υπηρχαν στοιχειωδεις ιατρικες υπηρεσιες. Δεν ηξερες τι θα σου ξημερωσει αυριο. Βεβαια, οι ιδιοι αυτοι ανθρωποι που μου τα διηγοντουσαν αυτα τα φρικτα, με τα χρονια εχοντας αλλα προβληματα στην Ελλαδα νοσταλγουσαν και μερικοι μαλιστα εξιδανικευαν το παρελθον τους εκει. Οχι γιατι ηταν τρελοι, αλλα γιατι ο ανθρωπος εχει εγγενη την ταση να εξιδανικευει το παρελθον του, οταν του εμφανιζονται προβληματα στο παρον. Διοτι το παρελθον το εχει καταλαβει και χωνεψει, και πιστευει πως με την προσθετη εμπειρια που εχει πια, θα καταφερνε να βρει την λυση.