Οπότε ας κρύψουμε τον ανθρώπινο πόνο, ας τον βγάλουμε από το οπτικό μας πεδίο και θα πάψει να υπάρχει, αρκεί να μην μας τρώει τα παγκάκια. Ας μην δικαιολογούμε χωρίς να ξέρουμε και οι ίδιοι το υπόβαθρο και ας μη φανατιζόμαστε και άνευ λόγου επειδή τυχαίνει η κυρία που εξέφρασε αυτή την άποψη να είναι (ίσως η καλύτερη ελληνίδα) ποιήτρια. Δεν έγραψε στρατευμένη ποίηση ούτως ή άλλως, συναίσθημα είναι η ποίηση της Δημουλά και θρήνος, και ένας εντελώς δικός της, περίεργος, συντηρητικός φεμινισμός. Δεν της απαγορεύεται να ναι μια ηλικιωμένη γυναίκα με συντηρητικές απόψεις.