Ο καθένας ακούει αυτό που θέλει να ακούσει. Ιδίως στην ποίηση. Το πιο εύκολο, το λιγότερο μαγικό, το λιγότερο ποιητικό είναι να μείνει στο συμπαγές νόημα των λέξεων. Να μείνει στην επιφάνεια. Ναι, δεν αντιλέγω υπάρχει όντως η πιθανότητα η Κική Δημουλά, η ποιήτρια Κική Δημουλά, να ήθελε να μείνει στην επιφάνεια, να ήθελε να πει ότι την ένοχλούν οι μετανάστες επειδή της πιάνουν τα παγκάκια... Ακόμα κι έτσι να είναι, αν αντιμετωπίσουμε το λόγο της, όπως αντιμετωπίζουμε τους στίχους της, αν διαβάσουμε από πίσω κάτι που μπορεί να μας δώσει ένα ουσιαστικό μάθημα, ένα μάθημα που μπορεί να μας βελτιώσει δε θα είναι πολύ πιο έντιμο προς τους εαυτούς μας. Πόσο λίγα έχει να μας δώσει μια ηλικιωμένη που εκφράζεται ρατσιστικά για τους ξένους, και πόσο πολλά μπορούμε να πάρουμε από μια Ποιήτρια που ακόμα και στις δηλώσεις της απαιτεί τον πνευματικό κόπο μας για να μας θρέψει από τον λιμό της τόσης Πραγματικότητας. "Δεν αντέχω τους μετανάστες στην κυψέλη, πιάνουν όλα τα παγκάκια"... Πχ. Δεν μπορώ πια να πονέσω, δεν έχω το θράσος να μιλήσω για τον πόνο μου, δεν έχω το θράσος να αναζητήσω το παγκάκι για να πάω να καθίσω να στοχαστώ... Μου το πήραν το παγκάκι οι μετανάστες, που καιρός για στοχασμούς; Ό,τι δεκανίκι στον πόνο υπάρχει ας το πάρουν αυτοί που πονούν, που πονούν πραγματικά, όχι εγώ. Δεν τους αντέχω τους μετανάστες, Δεν αντέχω τον πόνο του άλλου να μου χτυπάει κάθε μέρα την πόρτα και να μου υπενθυμίζει το "θρασύ" του δικού μου πόνου. Οι μετανάστες ήρθαν και έκατσαν στα παγκάκια μου. Νέοι πόνοι ήρθαν να ξαποστάσουν εκεί που παλιά οι δικοί μου μεταγράφονταν σε Ποίηση... Που καιρός για Ποίηση δίπλα σε τέτοιο ανθρώπινο σπαραγμό... Μια ιδέα, όχι για την προστασία της Δημουλά, για την προστασία του καθενός. Για την προστασία της ανωτερότητας της Τέχνης. Για να μην πάψουμε να ελπίζουμε, για να έχουμε ένα φως να μας φέγγει. Για να μην αφεθούμε να προστατεύουμε παγκάκια...