Ο Ντίνος Καρύδης εύκολα, μας έδειξε (ξανά) ότι είναι από γνήσια στόφα, αυτή των σπουδαίων ερμηνευτών και ηθο-ποιών. Απλός, απόλυτα εναρμονισμένος, μας έπεισε ως Εμμανουήλ Μπενάκης. Στον ρόλο της καλής και πιστής Μαριάνθης, η Ράσμη Τσόπελα, όχι μόνο μας πείθει, αλλά και μας αποσπά δίκαια το χειροκρότημα. Άψογη σκηνική παρουσία, εξαιρετική ακόμη και όταν τραγουδά μια στροφή από ένα παιδικό τραγουδάκι. Διάχυτη ήταν η εντύπωση, ότι δεν βοηθήθηκε στην έκφραση και απόδοση του ερωτικού πάθους, από την ώριμη Τζένη Καλλέργη η οποία ατυχώς, υποδύεται την Πηνελόπη Δέλτα σε όλες τις ηλικιακές φάσεις που ξετυλίχτηκαν και παρουσιάστηκαν. Δεν κατάφερε να διασώσει παρά την εμπειρία της, την ανακολουθία της πραγματικής της ηλικίας, με αυτήν της Πηνελόπης Δέλτα, όταν εκείνη ήταν 21, 25, 30, 40 ετών. Στα όρια του αστείου, και οπωσδήποτε μη πειστική, όταν παρά το προχωρημένο της πραγματικής της ηλικίας, αποκαλούσε πατέρα τον ίσως και μικρότερό της Ντίνο Καρύδη! Σκηνοθετικά, υπογράφει η Ανδρομάχη Μοντζολή και ο βοηθός της Μιχαήλ Γιαννικάκης με (αναμενόμενο, δεδομένης της ευαισθησίας και της εικαστικής τους αντίληψης) πολύ καλό αποτέλεσμα. Το μουσικό χαλί έρχεται σε ευθεία αντιστοίχιση με το ύφος και το χρώμα. Στο μοναδικό τραγούδι του Οδυσσέα Ιωάννου που ακούστηκε ο ίδιος ο Γιάννης Κότσιρας, κατάφερε να μας ταξιδέψει και να μας υποβάλλει χωρίς να μας το επιβάλλει. Τέλος, για τον εξαιρετικό φωτισμό με τις πετυχημένες εναλλαγές της σιωπής με την ένταση, του απόμακρου μπλε με το καυτό κόκκινο, «υπεύθυνος» είναι ο Κώστας Κιμούλης, τον οποίο και συγχαίρουμε. Το θέατρο της ημέρας μικρό και λίγο προβληματικό για την απρόσκοπτη θέαση των άτυχων που θα βρεθούν στις τελευταίες θέσεις, έχει εξαιρετικά εύκολη πρόσβαση από το μετρό της Αθήνας.Εν τέλει, θα πρέπει κανείς να δει την παράσταση αυτή, ώστε να ζήσει μαζί με τους ηθοποιούς ένα κομμάτι της νεότερης ιστορίας μας.Κατερίνα Πεσταματζόγλου(Απόσπασμα από δημοσιευμένη κριτική μου)