Από πέντε ή έξι άσχετες μεταξύ τους πηγές μου έχει μεταφερθεί το παρακάτω περιστατικό:
Ήταν, που λέτε, άνοιξη του 2009 όταν ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής δέχθηκε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργο Παπανδρέου στο Μέγαρο Μαξίμου. Κι ενώ ο Αλογοσκούφης ως αρμόδιος τσάρος είχε πρόσφατα διαβεβαιώσει πως η Ελλάδα δεν κινδυνεύει από την διεθνή κρίση διότι διαθέτει ελαφρά οικονομία, ο Κώστας μίλησε στον Γιώργο καθαρά και ξάστερα: «Η χώρα πάει ολοταχώς στα βράχια» τον ενημέρωσε. «Εγώ δεν πρόκειται να ξαναεκλεγώ, εσύ θα κερδίσεις τις εκλογές όποτε και αν γίνουν. Βάλε όμως τώρα πλάτη, δείξε ανοχή, ώστε να λάβω ορισμένα επώδυνα μέτρα, τα οποία θα μας γλυτώσουν αν όχι από την ανώμαλη προσγείωση, τουλάχιστον από την συντριβή...» «Τι μέτρα;» ρώτησε ο ΓΑΠ. «Πάγωμα σε μισθούς και σε συντάξεις, περιστολή των δημοσίων εξόδων, αναμόρφωση –επί το αυστηρότερο- του φορολογικού συστήματος...» «Και τι ακριβώς εννοείς να βάλω πλάτη;» «Να με αφήσεις να κυβερνήσω χωρίς να με υπονομεύεις διακηρύσσοντας πως πολύ σύντομα θα ακυρώσεις όλες μου τις αποφάσεις. Χωρίς να δηλώνεις ότι θα καταψηφίσεις όποιον και αν προτείνω για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ώστε να στηθούν οι κάλπες. Χωρίς να με κάνεις να δείχνω πρωθυπουργός υπό προθεσμία....»
Σύμφωνα με τις μισές απ'τις πηγές μου, ο ΓΑΠ συμφώνησε και έδωσε τα χέρια με τον Καραμανλή στην κατ'ιδίαν συνάντησή τους. Βγαίνοντας όμως από το Μαξίμου, δήλωσε λαύρος στους δημοσιογράφους ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει φάει τα ψωμιά της και κάλλιο να παραιτηθεί μιαν ώρα αρχύτερα.
Εάν η αποτυχία του Γιώργου Παπανδρέου άνοιξε το δρόμο για τον Αντώνη Σαμαρά, τυχόν αποτυχία του Σύριζα θα ξαναφέρει πιθανότατα ορμητικό στο προσκήνιο κάτι το αληθινά εφιαλτικό.
Ο Γιώργος Παπανδρέου πέτυχε τον άμεσο στόχο του. Σε λίγους μήνες, το φθινόπωρο του 2009, συγκέντρωσε ένα θριαμβευτικό 44% και είδε τα πλήθη να τον αποθεώνουν αλαλάζοντας «σήκω Ανδρέα για να δεις το παιδί της Αλλαγής.» Την άνοιξη όμως του 2010, μπροστά στην επικείμενη κατάρρευση –στην οποίαν και ο ίδιος με την κυβερνητική αστοχία, ανεμελιά και υπεραισιοδοξία του είχε συμβάλει-, μπροστά στον κίνδυνο να κατεβάσει η χώρα ρολλά, υποχρεώθηκε να υπογράψει το Μνημόνιο και να πάρει ασύγκριτα πιο επώδυνες αποφάσεις από εκείνες που του πρότεινε ο Κώστας Καραμανλής ένα χρόνο νωρίτερα.
Πέρα από γενικά, κοινότοπα διδάγματα -«όποιος βιάζεται σκοντάφτει», «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας» το περιστατικό της άνοιξης του 2009 έχει εξόφθαλμες αναλογίες με τη σημερινή κατάσταση: Και τώρα, όπως και τότε, έχουμε μια κυβέρνηση η οποία παραπαίει, έχει σχεδόν χάσει τον μπούσουλα και προσπαθεί να τον ξαναβρεί με σπασμωδικές ενέργειες. Και τώρα, όπως και τότε, έχουμε μιαν αντιπολίτευση που καλπάζει – ακόμα και οι μεγαλύτερες γκάφες της ποσώς τής στοιχίζουν δημοσκοπικά. Και τώρα, όπως και τότε, το κλίμα ανάκαμψης που καλλιεργείται δεν υποστηρίζεται από το πραγματικά δεδομένα της οικονομίας. Και τώρα, όπως και τότε, η εκλογή καινούργιου Προέδρου Δημοκρατίας μπορεί να γίνει ο καταλύτης για την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τακτική που ακολουθεί την τελευταία τετραετία ο Σύριζα αποτελεί χρυσή συνταγή επιτυχίας. Έχει άλλωστε δοκιμαστεί κατ'επανάληψιν στο μεταπολιτευτικό παρελθόν. Το να αποκαλείς τους αντιπάλους σου «σκοτάδι», αυταναγορευόμενος σε «φως». Το να υπόσχεσαι λαγούς με πετραχήλια μόλις έρθεις στα πράγματα και να μετριάζεις –στην τελική ευθεία- την άκρατη παροχολογία σου με γράμματα τόσο μικροσκοπικά, όσο εκείνα με τα οποία τυπώνουν οι τράπεζες τούς επώδυνους όρους για την παροχή στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων. Το να προαναγγέλεις πως θα παραλάβεις «καμμένη γη», δικαιολογώντας εκ των προτέρων την απογοήτευση των ψηφοφόρων σου από τα κυβερνητικά σου έργα...
Μια εναλλακτική τακτική που θα αποσκοπούσε στην στοιχειώδη συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, που θα υπερέβαινε τον αφελή διαχωρισμό σε καλούς και σε κακούς, σε μερκελιστές και πατριώτες ή –σύμφωνα με την αντίθετη πλευρά- σε αναρχοκομμουνιστές και πατριώτες, μια τακτική που θα εγκαινίαζε τον ιστορικό συμβιβασμό, μπορεί να χειροκροτούνταν από μια ευάριθμη μερίδα της κοινωνίας, θα έκοβε όμως τη φόρα του Σύριζα. Ο Αλέξης Τσίπρας, ως βετεράνος ήδη στα σαράντα του της διεκδικητικής πολιτικής, το ξέρει πολύ καλά. Για αυτό και όταν -στο συμβούλιο των αρχηγών μετά τις πρώτες εκλογές του 2012- τον είχαν προσκαλέσει να αναλάβει συγκυβερνώντας το τμήμα των ευθυνών που αναλογούσε στο ποσοστό του, είχε αρνηθεί διαρρήδην.
Ο Σύριζα θέλει υπό οποιεσδήποτε συνθήκες να κυβερνήσει μόνος του.
Προσωπικά δεν έχω αμφιβολία πως με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο τελικά θα τα καταφέρει.
Το ερώτημα είναι πόσο σύντομα θα αντιληφθεί ότι πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Και με ποιόν τρόπο θα αντιμετωπίσει τους «κοψοχέρηδες» και τους «σταλεγάκηδες» της επόμενης μέρας. Εφόσον βέβαια η επόμενη μέρα δεν θα σημάνει την επέλαση της πιο σκληροπυρηνικής, της πιο ακραίας Δεξιάς. Σ'αυτήν την αποφράδα περίπτωση, όλοι εμείς οι «σταλεγάκηδες» δεν θα'χουμε άλλη επιλογή απ'το να σταθούμε στο πλευρό του. Διότι εάν η αποτυχία του Γιώργου Παπανδρέου άνοιξε το δρόμο για τον Αντώνη Σαμαρά, τυχόν αποτυχία του Σύριζα θα ξαναφέρει πιθανότατα ορμητικό στο προσκήνιο κάτι το αληθινά εφιαλτικό.