Το ραντεβού είναι το Σάββατο το απόγευμα στο σταθμό του Κεραμεικού. Ο Kamikazzziκαι ο Lee Turtleέχουν ετοιμάσει την ψαρόκολλα και τα χαρτιά με τα ασπρόμαυρα ντόμινο και, αφού γίνονται οι απαραίτητες «διαπραγματεύσεις» και διαβεβαιώσεις ότι θα κρατηθεί η ανωνυμία τους, μας συναντούν ακριβώς έξω από το μετρό. Έχουν δεχτεί να τους συνοδέψουμε στο διαδραστικό παιχνίδι που έχουν ξεκινήσει εδώ και λίγο καιρό στους τοίχους των παλιόσπιτων της περιοχής. Το παιχνίδι που προέκυψε μέσα από το blog τους, το psit.wordpress.com, άρχισε να βρίσκει ανταπόκριση από την αρχή - στο ξεκίνημά του από φίλους τους και άλλους bloggers, αργότερα από περίεργους που έμαθαν με κάποιον τρόπο για τη σελίδα. Οι οδηγίες σαφείς: Κατεβάζεις το pdf με τα ντόμινο που έχουν σχεδιάσει, τα τυπώνεις, τα κόβεις, και στη συνέχεια τα κολλάς δίπλα στα κομμάτια που έχουν ήδη τοποθετήσει στους τοίχους του Κεραμεικού, του Θησείου, του Γκαζιού και του Μεταξουργείου. Τα σημεία που είναι τοποθετημένα υπάρχουν σημειωμένα με αριθμούς πάνω σε ένα χάρτη του κέντρου της Αθήνας απ' το Google Earth και όσοι συμμετέχουν καλούνται να κάνουν το ίδιο. Να σημειώσουν δηλαδή το σημείο που κόλλησαν τη δική τους συμμετοχή. Το παιχνίδι έχει αρχίσει να παίρνει υπόσταση πια, «κατεβάζουν το pdf ένα σωρό άτομα», μου λένε, «τσεκάρουμε καθημερινά και γίνεται χαμός».
Ο Kamikazzzi και ο Lee Turtle είναι 24 χρονών, γνωρίστηκαν στη σχολή (ο ένας είναι γραφίστας και ο άλλος διαφημιστής, έχει σπουδάσει marketing) με κοινό όραμα να αλλάξουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσαν και κινούνται. «Σκεφτόμασταν να κάνουμε κάτι με το περιβάλλον γιατί επηρεαζόμαστε πάρα πολύ από αυτό», εξηγούν, «θέλαμε να το επηρεάσουμε κι εμείς κατά κάποιο τρόπο, έστω κι αλλάζοντας λίγο την εικόνα των ερειπωμένων κτιρίων της πόλης». Η δημιουργία του blog προέκυψε από δύο ανάγκες τους: «Την ανάγκη για πειραματισμό και την αίσθηση ότι ήταν ευκαιρία να κάνουμε ό,τι απαγορευόταν στη δουλειά μας». Μαζί με το blog ξεκίνησαν να αφήνουν αποτυπώματα του λογότυπού τους σε διάφορα σημεία του κέντρου. Η τεχνική του στένσιλ έδωσε τη θέση της σε ένα project με διαφημιστικές κάρτες που μάζεψαν από διάφορα μαγαζιά και, αφού τις μεταποίησαν, παραλλάζοντας το μήνυμά τους, τις ξανατοποθέτησαν στη θέση τους. «Ήταν μια αντίδραση ουσιαστικά στις διαφημίσεις που μας ενοχλούν» λένε. Τα επόμενα project τους ήταν guerilla δράσεις: bubbles με ιντερνετική slang που κόλλησαν πάνω σε αφίσες διαφημιστικής καμπάνιας σε στάσεις λεωφορείων, αυτοκόλλητες ετικέτες με το logo «My name is» και κενό για να γράψεις tag με το όνομά σου, κομμάτια ξύλου τοποθετημένα κοντά σε σχολεία -βαμμένα με μπογιά για σχολικούς πίνακες, με κιμωλίες και οδηγίες χρήσης «για να εξοικειωθούν τα παιδιά με τα graffiti από μικρά!».
«Το επόμενο σχέδιό μας είναι ένα τεράστιο ντόμινο σχεδιασμένο στον πάτο του Κηφισού, όταν στεγνώσει το νερό, τόσο μεγάλο που να φαίνεται από το δορυφόρο!», μου λένε, ενώ ποζάρουν κρυμμένοι πίσω από τις επιγραφές που γράφουν τα ονόματά τους στη γλώσσα του καινούργιου barcode. Σχεδιάζουν να αφήνουν μηνύματα γραμμένα στη νέα γλώσσα, που μοιάζει με γλώσσα εξωγήινων. Μπορεί με την πρώτη ματιά να μη σημαίνουν τίποτα, η φωτογραφική μηχανή ωστόσο στη νέα γενιά κινητών μπορεί πολύ εύκολα να τα διαβάσει. Περνάς το απαραίτητο λογισμικό, βγάζεις μια φωτογραφία το μήνυμα και αυτό εμφανίζεται αποκωδικοποιημένο μπροστά στα μάτια σου. Μου διηγούνται ιστορίες με περίεργες αντιδράσεις περαστικών που τους παρακολουθούν την ώρα που κολλάνε τα ντόμινο: «Μας πλησιάζει μια κοπέλα την ώρα με το αυτοκίνητο, βγάζει απ' το παράθυρο το κεφάλι της και μας ρωτάει, τι είναι αυτό; Ντόμινο. Και τι συμβολίζει; Τίποτα απολύτως, απλά ένα ντόμινο είναι. Αδύνατον, μας απαντάει, πρέπει κάτι να συμβολίζει. Τι θα 'θελες να γράψουμε, λευτεριά στο Βασίλη Στεργίου; Η απάντηση ήταν, ναι, εννοείται!».
Γιατί Psit; «Είναι σαν να περπατάς στο δρόμο και να σε φωνάζουν, μας αρέσει το ψιτ του καλέσματος, γιατί θα γυρίσεις και θα ψάξεις...»