Χτες βράδυ το Σύνταγμα ξαναγέμισε κόσμο. Τουλάχιστον 5.000 ψυχές. Το ίδιο και ο Λευκός Πύργος, ενώ μικρότερες συγκεντρώσεις έγιναν και σε άλλες πόλεις. Αυτή τη φορά όμως δεν επρόκειτο για «Αγανακτισμένους» κ.λπ. εξαγριωμένους – δικαίως ή αδίκως - πολίτες αλλά για αυθόρμητες συγκεντρώσεις συμπαράστασης στις κυβερνητικές διαπραγματεύσεις στην ΕΕ που διοργανώθηκαν μέσω κοινωνικών δικτύων. «Αυθόρμητες συγκεντρώσεις συμπαράστασης στην κυβέρνηση» - αμήχανη σαν διατύπωση ενώ, αναλογιζόμενοι τι ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια, ακούγεται απίστευτο ακόμα και σαν έκφραση. Με εξαίρεση τις διαδηλώσεις για το «μακεδονικό» τη δεκαετία του '90, που όμως δεν τις έλεγες ακριβώς φιλοκυβερνητικές αλλά καθαρόαιμα εθνικιστικές, κάτι αντίστοιχο είχαμε νομίζω να δούμε από τότε που πήραμε την Κορυτσά!
Κανείς δεν αποκλείει ότι μπορεί σύντομα κι αυτή η κυβέρνηση να βρει τους πολίτες απέναντί της. Το στοίχημα παίζεται ακόμα κι είναι «χοντρό». Ωστόσο, μόνο καλό νέο το λες ότι επέστρεψαν από την εξορία η αυτοπεποίθηση, η ελπίδα, η αξιοπρέπεια.
Βγήκαν οπότε οι Μπογδάνοι στα κανάλια της διαπλοκής κι αρχίσανε να λένε για «σχεδόν περονισμό» και να δημιουργούν κλίμα... 1182μ.Χ. (χρονιά όπου στρατός και όχλος σφάγιασε τους Λατίνους της Πόλης). Από κοντά και οι «κακές γλώσσες», δεξιές κι αριστερές, να μιλούν για πρακτικές ολοκληρωτικών καθεστώτων. Χαζομάρες. Αρκούσε μια βόλτα για να διαπιστώσεις ότι ούτε κομματικοί εγκάθετοι, ούτε «ερυθροφρουροί», ούτε τίποτα χουλιγκάνοι ήταν ο κόσμος που κατέβηκε. Άνθρωποι καθημερινοί, φίλοι, γνωστοί, άντρες, γυναίκες, νεολαίοι, ωριμότεροι, οικογένειες ολόκληρες. Δίχως κομματικές σημαίες και συνθήματα στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Ήρεμοι, χαλαροί, χαμογελαστοί παρά το διεκδικητικό χαρακτήρα της συγκέντρωσης - ΟΚ υπήρχαν και κάποιοι γραφικοί, όπως παντού και πάντα. Η αστυνομία ήταν ξανά η «μεγάλη απούσα», ακριβώς επειδή περίττευε. Ένστολοι πουθενά εξόν κάτι τροχονόμοι, με την κοντινότερη κλούβα να είναι στην Ηρώδου Αττικού, η οποία παρέμενε ανοικτή στην κυκλοφορία. Ακόμα κι ο σταθμός του μετρό ήταν ανοικτός. Παιδάκια μικρά και μεγαλύτερα έπαιζαν κι έκαναν σκέιτ και ποδήλατο εκεί που πρώτα στρατοπέδευαν οι κατάφρακτοι πραιτωριανοί του καθεστώτος, λίγο προτού ξεχυθούν για να σπάσουν κεφάλια. Πολύς κόσμος είχε συγκεντρωθεί στον προαύλιο χώρο της βουλής, ακριβώς μπροστά στον Άγνωστο, δίχως και πάλι να σημειωθεί το παραμικρό επεισόδιο.
Κάθισα κάποια στιγμή στο συντριβάνι της πλατείας να ξαποστάσω κι αναρωτιόμουν μήπως άλλαξα διάσταση ή χώρα. Εδώ, στην πλατεία αυτή δόθηκαν οι μεγαλύτερες αντιμνημονιακές «μάχες». Να, εδώ παραδίπλα γίνονταν οι λαϊκές συνελεύσεις τρία χρόνια πριν, όταν όλη η πλατεία τελούσε υπό «κατάληψη». Εκεί απέναντι θυμάμαι τις τέντες του φαρμακείου και της ομάδας Τύπου, παρακάτω τους πάγκους όπου μοιράζονταν συσσίτια, απέναντι κατασκήνωνε η ομάδα καλλιτεχνικών δράσεων, πιο κάτω της καθαριότητας, μέχρι ομάδα ψυχραιμίας υπήρχε. Να, στο δέντρο αυτό ήταν το χαρτόνι που έγραφε «πιάσε το χέρι του τρελού κι ανέβα στο άσπρο άλογο». Από το μυαλό μου πέρασαν σαν σλάιντ σόου οι ατελείωτες συζητήσεις, οι αλληλέγγυες δράσεις και πρωτοβουλίες, οι συγκρούσεις ΜΑΤ και διαδηλωτών σώμα με σώμα μπροστά στη βουλή κι έξω από τη Μεγάλη Βρετανία. Στο παρτέρι εκείνο νεαρά παιδιά έσβηναν μέσα σε κάδους νερού τα δακρυγόνα, εκεί απέναντι είδα ασφαλίτες να μακελεύουν δύο ανυπεράσπιστους συλληφθέντες, στο παγκάκι τούτο μια κατάκοιτη κοπέλα στα όρια της ασφυξίας από τα χημικά δεχόταν τις πρώτες βοήθειες από έναν ήρωα παππού, στο παραπάνω είχα σωριαστεί κι ο ίδιος πιο ύστερα για να με συνεφέρουν δύο άγνωστοι που ακόμα ευγνωμονώ λίγο πριν να μπουν «στην πόλη οι οχτροί», όπως τραγούδαγε ο Ξυλούρης στα μεγάφωνα. Τι ζήσαμε, Θε μου – κι όχι μόνο το ζήσαμε αλλά είχαμε φτάσει να το θεωρούμε φυσική τάξη πραγμάτων...
Δεν είναι ότι πια «νικήσαμε», ούτε ότι «δικαιωθήκαμε». Η εξουσία παραμένει εξουσία, ανεξάρτητα πού γέρνει κάθε φορά. Και βέβαια κανείς δεν αποκλείει ότι μπορεί σύντομα κι αυτή η κυβέρνηση να βρει τους πολίτες απέναντί της. Το στοίχημα παίζεται ακόμα κι είναι «χοντρό». Ωστόσο, μόνο καλό νέο το λες ότι επέστρεψαν από την εξορία η αυτοπεποίθηση, η ελπίδα, η αξιοπρέπεια. Αυτές κατέβασαν τον κόσμο χτες στους δρόμους – μαζί και πλήθος αλληλέγγυους σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις -, αυτές θα τον ξανακατεβάσουν στις 11 του μηνός, όχι για να χειροκροτήσει αλλά για να διεκδικήσει. Θα ήταν μάλλον υπεραισιόδοξο να πει κανείς ότι υλοποιήθηκε επιτέλους το κεντρικό σύνθημα των τότε συνελεύσεων του Συντάγματος «το Εγώ γίνεται Εμείς», ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι διακατέχονται στ'αλήθεια από ένα όραμα συλλογικότερο, αυθεντικότερο, ειλικρινέστερο, ότι υπάρχει μια μίνιμουμ πλατφόρμα κοινωνικής συμπόρευσης. Αυτοί όμως είμαστε, με εμάς θα πορευτούμε, τους ίδιους τους εαυτούς μας καταρχήν θ΄αντιπαλέψουμε κι εντέλει όπως στρώσουμε, έτσι θα κοιμηθούμε.