Όταν κανόνιζα το ταξίδι μου στη Ζανζιβάρη φανταζόμουν ότι θα είμαι όλη μέρα σε μία ξαπλώστρα αγναντεύοντας κάποια εξωτική παραλία γεγονός που πράγματι συνέβη, αλλά μόνο εν μέρει.
Η πρώτη επαφή με τους ντόπιους έγινε πολύ άμεσα με ένα ποτό σε κοντινό μπαράκι από εκεί που θα έμενα στη Στόουν Τάουν. Αργότερα, φτάνοντας στο διαμέρισμα μου είδα αρκετές εικόνες που μου φάνηκαν απόκοσμες λόγω του ότι δεν υπήρχε φωτισμός στους δρόμους. Όταν ξημέρωσε, το σκηνικό άλλαξε. Οι δρόμοι και τα εκατοντάδες σοκάκια στην παλιά πόλη έμοιαζαν όλα να κρύβουν μια ιστορία που με καλούσαν να την ανακαλύψω.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν φτάσαμε στην καλύτερη παράλια της Ζανζιβαρης. Από την Στόουν Τάουν φτάνοντας με καραβάκι μέσα σε 25 λεπτά στην Νακουπέντα, ένα διαμάντι λευκής άμμου στην μέση του Ινδικού Ωκεανού που σχηματίζει μια γραμμή. Στα σουαχίλι "Nakupenda" σημαίνει "Σ αγαπώ" ονομασία καθόλου τυχαία διότι αποκλείεται να μην αγαπήσεις αυτό το μέρος.
Εξοικειώθηκα αμέσως με τους κατοίκους. Είναι ένας από τους πιο φιλόξενους λαούς που έχω γνωρίσει. Περήφανοι και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη λέγοντας σου «Jambo» δηλαδή «γεια σου» ή «Caribou» που σημαίνει «καλωσόρισες» στα σουαχίλι. Ζουν χωρίς πολλές ανέσεις, αρκετά φτωχικά, χωρίς όμως η φτώχεια να τους στερεί την παιδεία και την ευγένεια.
Στην περιοχή κατοικούν και αρκετοί από την φυλή των Μασάι που μεταναστεύουν από την ανατολική Αφρική, με τις παραδοσιακές φορεσιές και πάντα τα όπλα τους περασμένα στη μέση.
Η επαφή μαζί τους ήταν μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Σημειωτέων ότι ο τρόπος ζωής τους προστατεύεται από την Unesco. Άνθρωποι που ασχολούνται κατεξοχήν με την κτηνοτροφία και τρέφονται αποκλειστικά με το κρέας και το γάλα της αγελάδας. Λάος νομαδικός και μοναδικός. Ευγενικοί και ανοιχτοί στο να σου μεταδώσουν όποια πληροφορία θες για τον τρόπο ζωής τους. Σε κάνουν να θες να γίνεις ένα μαζί τους.
Τις μέρες που έμεινα εκεί κυκλοφορούσα κι εγώ με την παραδοσιακή φορεσιά τους που συνήθως είναι σε μπλε και κόκκινες αποχρώσεις.
Γενικά, η χώρα φημίζεται για τα μπαχαρικά της. Μαζί με τον τουρισμό αποτελούν τις σημαντικότερες πηγές πλούτου για τη Ζανζιβάρη. Τα καταλαβαίνεις στη γεύση δοκιμάζοντας την παραδοσιακή κουζίνα. Κανέλα, μπαχάρι, γαρύφαλλο (που κυρίως είναι στο νησί Πέμπα), μοσχοκάρυδο, κουρκουμάς, βανίλια και μαύρο πιπέρι. Τα συνδυάζουν με αστακούς καλαμάρια, χταπόδια, ψάρια, γαρίδες, ρύζι και ζυμαρικά. Ο αστακός, το πιο ακριβό πιάτο στη χώρα κόστιζε κάτω από δέκα ευρώ.
Όσο αφορά την ιστορία του τόπου, η Ζανζιβάρη αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα δουλεμπορίου στην ανατολική Αφρική. Σε αυτή την περιοχή πουλήθηκαν σαν σκλάβοι αρκετοί Αφρικανοί κυρίως από την κεντρική Αφρική με σκοπό να χρησιμοποιηθούν σε διάφορες δουλείες, κυρίως σε φυτείες των νησιών του Ινδικού Ωκεανού που ανήκαν σε Ευρωπαίους αποικιοκράτες. Σήμερα, στον χώρο της παλιάς αγοράς των σκλάβων, εκεί που γινόταν το σκλαβοπάζαρο, υπάρχει πλέον μια αγγλικανική εκκλησία αλλά και μια βαριά ατμόσφαιρα. Αποκλείεται να μην νιώσεις ανατριχίλα κοιτάζοντας αυτό το μέρος.
Το 95% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι όμως συγκριτικά με άλλες μουσουλμανικές χώρες μπορεί κανείς να πει ότι είναι λίγο πιο ελαστικοί, ειδικά στο θέμα ενδυμασίας. Παρ' όλα αυτά υπάρχουν ταμπέλες, ειδικά εντός των οικισμών, που σου εξηγούν ποια σημεία του σώματος σου πρέπει να έχεις καλυμμένα.
Οι καλύτερες παραλίες βρίσκονται στην ανατολική πλευρά του νησιού με τη λευκή άμμο σαν αλεύρι, το τιρκουάζ χρώμα της θάλασσας και το νερό δροσερό όσο πρέπει. Παντού υπάρχουν διάφορων ειδών κοχύλια και πιο μέσα τεράστιοι κατακόκκινοι αστερίες.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που φτάσαμε στην καλύτερη παράλια της Ζανζιβάρη, τη Νακουπέντα. Είναι προσβάσιμη με καραβάκι από τη Στόουν Τάουν και η διαδρομή διαρκεί 25 λεπτά. Στα σουαχίλι η λέξη «nakupenda» σημαίνει «σ' αγαπώ», ονομασία καθόλου τυχαία διότι αποκλείεται να μην αγαπήσεις αυτό το μέρος.