Δεν ξέρω πόσο καιρό βρίσκεται το mural της φωτογραφίας στο Γκάζι αλλά το πρόσεξα μόλις χθες βγαίνοντας από το μετρό. Ένας στρατιώτης αρπάζει μια κοπέλα με κόκκινες γόβες(προφανώς ανήκει στο πλήθος που πίνει ακριβώς από κάτω τις ποτάρες του)στην αγκαλιά του. Εκείνη, χωρίς να έχει καταλάβει που βρίσκεται χαμογελά στο κενό σαν να ποζάρει. Πίσω τους ένα τανκς. Μια καρδιά έχει σχηματιστεί στην βομβαρδισμένη πολυκατοικία. Ένα σχόλιο για την απάθεια του νεανικού που διασκεδάζει ενώ κάπου αλλού γίνεται πόλεμος; Πόλεμος που σας χρειάζεται για να στρώσετε; «Έχουμε πόλεμο και εσύ διασκεδάζεις;» Ή ακόμα χειρότερα μια ερωτική απαγωγή σαν διαφήμιση σοκολάτας;
Προσωπικά με ενόχλησε. Όπως και κάθε σύμβολο που το χρησιμοποιείς με μια ανεμελιά μόνο και μόνο επειδή «κουμπώνει» με το περιβάλλον και ξέρεις ότι θα προκαλέσει. Είναι προφανές ότι ο καλλιτέχνης μας δεν έχει βρεθεί μπροστά σε τανκς και δεν έχει ιδέα τι θα πει πόλεμος. Και μακάρι να μην βρεθεί. Ούτε αυτός, ούτε εμείς. Διότι αν είχε βρεθεί θα σκεφτόταν δυο φορές πριν σχηματίσει μια καρδούλα μέσα στα ερείπια, πριν θελήσει να βομβαρδίσει ότι το ενοχλεί, πριν «παίξει» εύκολα με αυτό για να περάσει αυτό που έχει στο κεφάλι του.
Αυτές τις μέρες βλέπουμε σκληρές φωτογραφίες νεκρών παιδιών. Είμαι σύμφωνος με την προβολή τους για ένα και μόνο λόγο: Υπάρχουν άνθρωποι που χρησιμοποιούν την λέξη «πόλεμος» για ψύλλου πήδημα και τώρα είναι η ιδανική ευκαιρία για να πάρουν μια μυρωδιά για το τι είναι πόλεμος. Ο πόλεμος είναι νεκρά παιδιά, είναι προσφυγιά, το αίμα είναι αίμα και όχι νερομπογιά, και τα τανκς ρίχνουν όπου βρουν χωρίς να σκεφτούν τι σχήμα θα αφήσουν.
Όλα αυτά για να τα κάνεις τέχνη θα πρέπει να τα έχεις βιώσει. Ή να έχεις ωριμάσει τόσο καλλιτεχνικά ώστε να μην αναζητείς την εύκολη πρόκληση.