Δεν δουλεύουν όλα βάσει προγραμματισμού. Δεν κάνουν ή δεν θέλουν όλες οι γυναίκες "προγραμματισμό". Όπου προγραμματισμός, ας είναι και γάμος με κάποιον ακατάλληλο, ας είναι και δέσμευση με τον πλέον άσχετο, αρκεί να βγαίνουν τα λυπηρά μαθηματικά της γονιμότητας: τόσα τα "καλά" χρόνια, τα γόνιμα, αυτά που μπορούν να εγγυηθούν για την επιτυχία μιας ομαλής κύησης. Ακόμη και πολλές που φανερά το αρνούνται, κρυφά το εύχονται: όχι τον γάμο, αλλά ένα παιδί.
Κάποιες τα "υπολογίζουν" σωστά, έστω και με τον αναγκαίο δόλο, για να μη χαθεί χρόνος Είχα συμμαθήτρια που με ιησουίτικη επιμονή και πειθαρχία επαναλάμβανε ότι "σε 5 χρόνια θα έχει παντρευτεί, θα έχει κάνει παιδί και θα έχει τελειώσει το μεταπτυχιακό της". Και έτσι έκανε, έτσι έγινε. Δεν έχει σημασία πού είναι τώρα, αν είναι ευτυχισμένη, αν περνάει καλά. Της βγήκαν τα μαθηματικά. Τα έφερε από εδώ, τα μαγείρεψε από εκεί και τελοσπάντων έκανε αυτό που είχε προγραμματίσει και μπράβο της. Δεν ξεχάστηκε στιγμή. Μεταξύ μας, και να θες να το ξεχάσεις, οι περισσότεροι γυναικολόγοι σου το θυμίζουν στο ετήσιο τεστ Παπ. Ότι ο καιρός περνάει (εις βάρος σου, φυσικά), ότι κάθε χρόνο θα είναι όλο και πιο δύσκολα -να συλλάβεις-, ότι οφείλεις να το σκεφτείς. Σαν άλλοι κλειδοκράτορες της πόρτας που εξασφαλίζει την αιώνια ζωή και τη διαιώνιση του είδους αισθάνονται την ανάγκη να σ' το πουν. Αν είναι από εκείνες που άγχονται εύκολα, φεύγεις από το ιατρείο με κατάθλιψη. Αν όχι απλώς σε μία ήπια περισυλλογή.
Αν μεγάλωσες και με το ιδανικό του γάμου και του νυφικού - μαρέγκα, ακόμη πιο κρίμα, υποφέρεις αληθινά. Αν όχι και δεν σε νοιάζει, απλώς εκεί γύρω στα 30 βλέπεις φίλους παιδικούς να χάνονται και να χάνεσαι κι εσύ.
Πιο πίσω οι συγγενείς, οι στενοί, τουλάχιστον, ενοχλητικότεροι κάποτε οι φίλοι. Ειδικά εκείνοι που έκαναν το άλμα προ πολλού, κυρίως εκείνοι που τους βγήκε το παιδί, αλλά όχι το «πακέτο» περί οικογενειακής ευτυχίας. Και «τι περιμένεις; Δεν θα είσαι πάντα νέα, πάρ' το απόφαση, κάνε το παιδί κι άμα δεν σ' αρέσει φύγε». Υπάρχουν κι οι χυδαιότερες προσεγγίσεις: «έλα, μωρέ, κράτα τον για να κάνετε ένα παιδί και μετά άμα δεν σ' αρέσει χωρίζεις. Είναι η μόνη σου ελπίδα. Πού να ξαναρχίζεις, να γνωρίζεις κόσμο, να ταιριάξεις, ουουου, θα φας άλλη μια πενταετία. Κάν' το τώρα που μπορείς. Να 'χεις και κάποιον να πληρώνει τα έξοδα, μην είσαι χαζή». Η κοινωνική πίεση έχει άλλο πρόσωπο πια, πιο βάρβαρο από τη μάνα που θέλει εγγόνι κι από τον πατέρα που μπορεί να σε βλέπει να σπαταλιέσαι, κρίμα το κορίτσι.
Αν μεγάλωσες και με το ιδανικό του γάμου και του νυφικού - μαρέγκα, ακόμη πιο κρίμα, υποφέρεις αληθινά. Αν όχι και δεν σε νοιάζει, απλώς εκεί γύρω στα 30 βλέπεις φίλους παιδικούς να χάνονται και να χάνεσαι κι εσύ. Έχουν παιδιά, κούραση και υποχρεώσεις, έχεις δουλειά, προσωπική ζωή και κούραση. Η ζωή τους περιστρέφεται γύρω από το χρώμα του περιεχομένου της πάνας, η δική σου γύρω από μια στραβή που έγινε στη δουλειά. Εξαφανίζονται διακριτικά -ή όχι και τόσο-, βρίσκεστε κάθε Πρωτοχρονιά με το ζόρι ή σε κάποια ονομαστική, δεν έχετε απολύτως τίποτα να πείτε. Και να 'χετε οι φωνές των μικρών σκεπάζουν τις δικές σας. Φεύγεις με πονοκέφαλο, ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, ξέρεις εσύ, ότι λίγο πρέπει να βιαστείς. Καμία όρεξη. Θες να γυρίσεις αργά και απολαυστικά στο σπίτι σου, στην ησυχία, στη μοναξιά ή σ' αυτόν, με τον οποίο δεν υπάρχει λόγος να βιαστείς.
Κάποτε τα τηλέφωνα σταματάνε. Κι όταν χτυπάνε ακούς τρελαμένους τύπους να μιλάνε από τη μία σ' εσένα κι από την άλλη να φωνάζουν σε κάποιο μωρό, που μπορεί κάπου να έχει σκαρφαλώσει, να μην τρώει το φαί του, να κάνει τα δικά του, γενικώς. Η φωνή στην άλλη γραμμή ακούγεται τσακισμένη. Φυσικά, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Που το χαίρονται και το ζουν και δεν έγινε και τίποτα αν το μωρό ξενυχτίσει και λίγο, που ζουν σε μια σχετική κανονικότητα. Μέχρι τα 40 το πρώτο κύμα εξαφανισμένων επιστρέφει ανανεωμένο. Οι μισοί έχουν χωρίσει, έχουν πλαντάξει, έχουν κάνει όσα λάθη άντεχαν, αλλά εννοείται ότι η λάθος περίπτωση εδώ πέρα είσαι εσύ. Δεν έχεις κάνει τον προβλεπόμενο κύκλο ζωής, ένα κομμάτι σου λείπει. Είναι σίγουρο ότι φταις: αν είσαι μόνη, είσαι παράξενη, ο ένας σου ξινίζει, ο άλλος σου βρωμάει. Αν δεν είσαι μόνη, δεν τον «χειρίζεσαι» σωστά, δεν τον πιέζεις αρκετά. Σου τρώει τα χρόνια.
Πολλές φορές, κοιτώντας αυτόν που σου αραδιάζει όλα αυτά τα πρόστυχα, κάνεις την ανίερη σκέψη ότι ήταν ο απολύτως λάθος άνθρωπος για να γίνει γονιός. Άθελα σου, κοιτάς πώς φέρεται στα παιδιά του, στο κατοικίδιο, στα έπιπλα του σπιτιού ακόμη - ακόμη. Έχεις τεράστια σιγουριά ότι δεν το θες αυτό.
Αν απ' το ένα μπαίνουν κι από το άλλο βγαίνουν, κανένα πρόβλημα. Αν τα παίρνεις κατάκαρδα, οι πιθανότητες να ευτυχήσεις (;) με ένα μωρό στην αγκαλιά, ποιες είναι ακριβώς; Κι αν εσύ αλλιώς τα φαντάστηκες δεν έχει καμία σημασία, αν ορκίστηκες ότι δεν θα γίνεις σαν όλες αυτές τις μικροφοβικές, τις κοντά στην υστερία παλιές συμμαθήτριες (σου) και νέες μητέρες κανέναν δεν απασχολεί. Είσαι η εξαίρεση, δεν έχεις μπει (ακόμη) στον χορό (και κατά πώς το πας δεν θα μπεις), οπότε πολλά τραγούδια ξέρεις. Οι στατιστικές λυσσούν ότι μετά τα 35 θα έχεις πρόβλημα κι όταν λες ότι δεν έγινε τίποτα θα υιοθετήσεις για να σώσεις και μια ψυχή σε κοιτάνε σχεδόν με οίκτο. Σου απαντάνε με το ακόμη πιο χυδαίο -ελάχιστα ανθρωπιστικό, καθόλου χριστιανικό- «και πού ξέρεις ποιανού το παιδί θα πάρεις; Τι γονίδια θα κουβαλάει;». Γιατί ως γνωστόν είμαστε τόσο δυνατοί στα μαθηματικά, όσο και στη βιολογία. Και καθόλου ρατσιστές, όταν πρόκειται για το ποιον θα βάλουμε στο σπίτι μας.
Ποιες είναι οι πιθανότητες, λοιπόν; Μεταξύ μας, λίγες. Κι όποια απόφαση κι αν πάρεις -του «συμβιβασμού» ή της «επανάστασης»- θα είναι σωστή, αν αποφάσισες συνειδητά. Ωστόσο, αξίζει να θυμάσαι ότι καμία στατιστική, καμία διαζευγμένη φιλενάδα με παιδί, κανένας υπολογισμός και καμία αριθμητική δεν μπορούν να σου πουν τι να κάνεις με το σώμα σου, τι θα φέρει η επόμενη στιγμή και τι θα κερδίσεις αν κάνεις μόνο το δικό σου χατίρι. Δεν βγαίνουν όλα με μαθηματικά (ευτυχώς), στα οποία χρωστάμε τις μισές παθογένειες της ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας. Σώνει.