Όταν πριν από μία δεκαετία, ο πρόεδρος του τηλεοπτικού δικτύου CBS, απέλυσε τη Mika Brzezinski, παρουσιάστρια, δημοσιογράφο και συγγραφέα, εκείνη έβαλε τα κλάματα.
Καιρό μετά, δήλωνε ότι μετάνιωσε γι’ αυτή της την αντίδραση. «Δεν υπήρχε χώρος για δάκρυα εκείνη τη στιγμή», είχε αποκαλύψει σε συνέντευξη της, λέγοντας μάλιστα ότι το να κλαις δημοσίως είναι ένδειξη αδυναμίας, κάτι αντίστοιχο με το να πετάς στα σκουπίδια το κύρος σου.
Πόσο αληθές είναι αυτό; Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις και μελέτες του προηγούμενου διαστήματος που αφορούν τον εργασιακό χώρο και τις συμπεριφορές μέσα σε αυτόν, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων – και μάλιστα γυναικών – που θεωρεί ανεπίτρεπτο ή έστω άβολο το να κλάψει κάποιος στη δουλειά του, όταν βρεθεί υπό τεράστια πίεση.
Γιατί στη δυτική σκέψη το κλάμα –μια φυσική αντίδραση σε κάτι που δεν πάει καλά– είναι τόσο πολύ συνυφασμένο με την αδυναμία;
Γιατί, όμως, στη δυτική σκέψη το κλάμα – μια φυσική αντίδραση σε κάτι που δεν πάει καλά – είναι τόσο πολύ συνυφασμένο με την αδυναμία; Αφού ακόμη και στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, ακόμη και σε ένα έτος τόσο μακρινό όσο το 1628 – όπως αναφέρει στο βιβλίο της Aeon η συγγραφέας Sandra Newman – ήταν απολύτως κατανοητό το να «σπάσει» κάποιος, ακόμη και ισχυρός.
Την ίδια στιγμή, ενώ για μία γυναίκα είναι ένδειξη αδυναμίας, επισημαίνεται στις ίδιες έρευνες, όταν κλαίνε οι άντρες είναι η ανθρώπινη στιγμή τους, ένα ξέσπασμα που τους κάνει πιο προσιτούς.
Πόσο δίκαιο; Καθόλου κι ας λένε οι έρευνες που αναπαράγουν τα στερεότυπα περί «συναισθηματικών γυναικών που δεν μπορούν να διαχειριστούν τις ορμόνες και τη συμπεριφορά τους». Σύμφωνα μάλιστα με συγγραφείς, καθηγητές διοίκησης επιχειρήσεων και κοινωνιολόγους δεν είναι καθόλου τυχαίο που αυτά τα αυθαίρετα και άδικα συμπεράσματα τα υποστηρίζουν και γυναίκες: παρά τις μάχες περί ισότητας τα δάκρυα θεωρούνται τόσο γυναικεία υπόθεση, όσο το μακιγιάζ, το να κάθεσαι στο σπίτι και την κουζίνα σου και να μεγαλώνεις τα παιδιά σου.
Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνεται σε άρθρο του “Atlantic” το μόνο που θα βοηθούσε πραγματικά στις δουλειές, στις συνεργασίες, στις σχέσεις των ανθρώπων είναι το κλάμα, τα δάκρυα που φεύγουν όταν βρισκόμαστε υπό πίεση, να θεωρούνται πλέον μία φυσιολογική αντίδραση. Για όλους. Άντρες – γυναίκες που εν έτει 2016 ζουν τις τρομακτικότερες μέρες στο εργασιακό περιβάλλον από κάθε άλλη γενιά.
«Αρκετά με το κρυφτούλι στα WC ή με το ψέμα, ότι είμαστε αλλεργικοί, προκειμένου να μας αφήσουν να κλάψουμε με την ησυχία μας», καταλήγει το συγκεκριμένο άρθρο και σίγουρα πολλοί θα συμφωνήσουν μ’ αυτόν τον επίλογο...