Βρίσκομαι στην Τανζανία.
Δεν είναι ότι φέτος είπα να αφήσω τα τετριμμένα και να πάω στην Αφρική, αν κι αυτό πολύς κόσμος το κάνει, και πολύ καλά κάνει. Βρίσκομαι εδώ για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο: για να γνωρίσω blogger από χώρες με εξωτικά ονόματα όπως Μπανγκλαντές, Νεπάλ, Ουγκάντα, Σομαλία, Κένυα...
Η κίνηση για τη συνάντηση 12 ανθρώπων από όλο τον κόσμο έγινε με την πρωτοβουλία της Action Aid, της οποίας το ελληνικό τμήμα μου έκανε τεράστια τιμή να με στείλει ως συμμετοχή της χώρας μας.
Είμαι εδώ μερικές ώρες μόνο και έχω ιστορίες να λέω στα εγγόνια μου ήδη. Όποιος έρθει εδώ με ανοιχτά μάτια και καρδιά, θα καταλάβει πολλά, αλλά τώρα βρίσκομαι στην πλεονεκτική θέση να συνομιλώ με “δυτικούς” που μένουν εδώ, με “νότιους” που τους φαίνεται πολύ γνώριμο το σκηνικό, και με τον εαυτό μου, που είναι τόσα χρόνια επιμελώς στον κόσμο του. Οι σκέψεις, τα συμπεράσματα και οι ενημερώσεις από αυτή τη συνάντηση θα βρίσκονται εντός του Food Daily για τον επόμενο χρόνο, τουλάχιστον μία φορά το μήνα: αυτός είναι ο στόχος, με κεντρικό άξονα πάλι, το φαγητό-για την ακρίβεια, για την έλλειψή του.
Μην σας τρομάζω ακόμα όμως, γιατί εξακολουθώ να βρίσκομαι στο σκοτάδι: Σήμερα ήταν η πρώτη μου μέρα η οποία ήταν αφιερωμένη στο μπάνιο, στην ψιλή κουβέντα και στη χαλάρωση. Δεν έχω βρεθεί σε πιο ετερόκλητη παρέα στη ζωή μου και συνέχεια φοβάμαι μην πω κανένα πολιτικά ανορθόδοξο αστείο -πολλές φυλές, πολλά χρώματα, πολλές θρησκείες, γεμάτο νάρκες τα χωράφια! Για λόγους ασφαλείας έχω στρέψει τα αστεία στους Δανούς, που δεν έχουν ανάγκη.
Λοιπόν στην Τανζανία μιλάνε Σουαχίλι. Το “γεια σου” στα Σουαχίλι είναι “habari”! Τι χαμπάρια; Πάντα ενθουσιάζομαι όταν το υπόγειο νήμα που συνδέει τα πάντα εμφανίζεται θριαμβευτικά. Πιθανόν εκεί τελειώνουν οι ομοιότητές μας με τους Τανζανούς. Λάθος, διαμαρτύρονται και για διεφθαρμένη κυβέρνηση.
Για πρώτη μέρα, μερικά bits and pieces:
(συνεχίζεται...)