Πάμε Αμερικάνα για «τρύπες»;
— Μπαρντόν. Τι εστί Αμερικάνα; Και για ποιες τρύπες μιλάμε;
Στην οδό Αναπαύσεως στο Μετς, εδώ και λίγες εβδομάδες, έχει ανοίξει ένα μικρό μαγαζάκι που πουλάει ψαγμένους λουκουμάδες, τους οποίους ονομάζει «τρύπες» και «κρόνατ».
Η «Αμερικάνα» είναι ασβεστωμένη και διαθέτει μία φλούο επιγραφή. Το μαγαζί «τρέχουν» δύο ιδιοκτήτες: Ο εστέτ και ψαγμένος Μάριος και ο Γιάννης που είναι μόνο 23 χρονών με καταγωγή από τον Πόντο, όμορφος και με τεράστια γαλανά μάτια.
«Για το λουκουμά ήρθαμε ή για τον Γιάννη», ρωτάει ο φίλος που με έφερε.
«Τρώνε και τα μάτια», του λέω και μπουκώνομαι μια «τρύπα». Ο Γιάννης δοκιμάζει και αυτός ένα λουκουμά και του τρέχουν τα μέλια και χαίρονται και τα Χερουβείμ που 'ναι δίπλα στο Α' Νεκροταφείο.
Υπάρχει αυτή η άμεση πρόσβαση την ώρα που τα φτιάχνει που σε κάνει να νιώθεις ότι έχεις πέσει σε γιαγιά μερακλού στη Κρήτη που τηγανίζει σε καλό λάδι. Και πλάκα- πλάκα αυτό είναι και το δικό τους μυστικό.
«Πως σας ήρθε βρε παιδιά να κάνετε λουκουμάδες;», τους ρωτάω ενώ δηλώνω ότι δεν είμαι φαν του συγκεκριμένου εδέσματος.
Παραδέχομαι, ωστόσο, ότι αυτές οι «τρύπες» είναι μπουκιά και συχώριο. Ο Γιάννης είναι φίλος χρόνια με τον Μάριο. Είχε μαζέψει κάτι οικονομίες από την οικοδομή που δούλευε από τα δεκατρία και του άρεσε η ιδέα μιας μικρής επιχείρησης.
«Οικοδομή;», ρωτάω και ακούγομαι λίγο σαν τη μαντάμ Σουσού. Η ιδέα ήταν του Μάριου. Ήθελε να ανοίξει ένα μπαρ-εστιατόριο, ένα πολύ μικρό μαγαζί με τη λογική της μπάρας.
«Απ' τη μια μεριά θα μαγειρεύαμε και θα κάθονταν πέντε-έξι το πολύ άνθρωποι και θα τρώγανε ωραία φιλέτα με δικές μου χειροποίητες σάλτσες, φρέσκες τηγανητές πατάτες, μια βασική σαλάτα και ένα γλυκό για το τέλος. Συγκεκριμένο κόνσεπτ και μενού.
Τον ρωτάω αν είναι μάγειρας και γνέφει «όχι». «Είμαι φωτογράφος άλλα έχω πάθος με την μαγειρική». Το υγειονομικό όμως δεν τους δίνει την πολυπόθητη άδεια που χρειάζονται και ενώ έχουν αγοράσει όλο τον εξοπλισμό ακόμα και τις φριτέζες, τους επιτρέπουν να το λειτουργήσουν σαν αναψυκτήριο και να πουλάνε τυρόπιτες.
«Τους άκουγα να λένε "ξεχάστε το αλμυρό", "ξεχάστε τις σαλάτες", ξεχάστε το ένα και το άλλο και βυθιζόμουν σε απελπισία γιατί είχε γίνει η επένδυση και τότε ένας λέει: "κάντε λουκουμάδες". Αυτό ήταν, άναψε ένα μικρό φως μέσα στο τούνελ».
«Δηλαδή τον παντρευτήκατε τον λουκουμά δίχως να τον θέλετε», αναρωτιέμαι εγώ. Ο Γιάννης έπεσε σε κατάθλιψη ο Μάριος όμως σαν πιο έμπειρος βρήκε τη λύση.
«Πιστεύω ότι στη ζωή μερικές φορές μπορεί κάτι που ξεκίνησε στραβά να βγει σε όφελος σου. Δεν ήξερα τίποτα για λουκουμάδες. Είχα φάει στην Κρήτη στο χωριό του πατέρα μου, άντε να είχα φάει και στο Αιγαίον αλλά δεν είμαι του λουκουμά. Το θεωρώ κάπως παλιό γλυκό. Άρχισα τρελή έρευνα και ανακάλυψα ότι κάθε λαός έχει και το δικό του τηγανητό ζυμάρι. Κάναμε αφρικανικούς με κάρδαμο, Ρουμάνικους με ξύσμα λεμονιού και ρικότα και φτάσαμε στο Κρόνατ» λέει ο Μάριος.
Το Κρόνατ είναι σύλληψη ενός Γάλλου ζαχαροπλάστη στη Νέα Υόρκη. Είναι ζύμη κρουασάν κομμένη με το κουπάτ του ντόνατ.
Έτσι φτάνεις εδώ στην Αναπαύσεως να ζητάς μια μερίδα «τρύπες» που είναι το εν λόγω ζυμάρι σε μικρά στρογγυλά ή ένα κρόνατ που είναι το ίδιο ζυμάρι σε μέγεθος ντόνατ.
«Τις τρύπες τις μοιράζεσαι και με άλλους αν θες» μου λέει ο Γιάννης και γελάει, «ενώ το κρόνατ είναι όλο για πάρτη σου».
Μπορείς να φας και αλμυρό με γαλοπούλα, τυρί και λίγη ρόκα και έπεται συνέχεια στον πειραματισμό γιατί ο Μάριος είναι ανήσυχος και δεν σταματάει να το ψάχνει. Τα σιρόπια είναι όλα φτιαγμένα από τον ίδιο, η αλατισμένη καραμέλα, αυτό με το σμέουρο, η πικρή σοκολάτα και η γάλακτος.
Όση ώρα μιλάμε περνάει κόσμος και ο Μάριος ανοίγει τη ζύμη με τον πλάστη.
Υπάρχει αυτή η άμεση πρόσβαση την ώρα που τα φτιάχνει που σε κάνει να νιώθεις ότι έχεις πέσει σε γιαγιά μερακλού στη Κρήτη που τηγανίζει σε καλό λάδι. Και πλάκα- πλάκα αυτό είναι και το δικό τους μυστικό.
Οι λουκουμάδες κάνουν μόνο 1.90 ενώ μπορείς να φας και τρία γλυκά που φτιάχνουν στην ίδια τιμή: Το πολύ σπέσιαλ μπανόφι, τη μους σοκολάτα χωρίς κρέμα γάλακτος και τη πανακότα με σος βατόμουρο.
Και τα τρία είναι του γούστου μου: δεν σε λιγώνουν και έχουν πολύ καλή ισορροπία. Αν πας δε και το σκεύος σου, με 20 ευρώ φεύγεις και με τη τούρτα που θες, και αν σε έχουν πιάσει οι ματαιοδοξίες σου ισχυρίζεσαι ότι την έφτιαξες μόνη σου και παίρνεις τα credits.
Η «Αμερικάνα» φτιάχνει και ωραίο καφέ. Μετά τα γλυκά χτύπησα ένα εσπρέσο πικρό και ήρθα στο ζύγι μου. «Γιατί στην Αναπαύσεως», του λέω, «ήθελες να γλυκάνεις το θάνατο;».
«Μένω κοντά και αγαπώ πολύ αυτή την γειτονιά. Ο δρόμος αυτός έχει ανέβει. Αν θέλει και ο πικραμένος να γλυκαθεί διπλή χαρά μας. Εμείς κλείνουμε αργά το βράδυ και θα βγάλουμε τραπέζια έξω, να μπορείς να έρχεσαι όταν ανοίξει ο καιρός, να αράζεις. Θα βάλουμε και μηχανή με φρέσκο παγωτό».
Μου αρέσει πολύ το όνομα «Αμερικάνα». Μου κάνει παλιακό και σύγχρονο την ίδια στιγμή. «Ψάχναμε κάτι σε γυναίκειο όνομα. Σκεφτόμασταν «Καρολίνα» και κάτι τέτοια. Τελικά όταν πήγαμε για καταχώρηση ήταν κλεισμένο και έτσι την είπαμε τηγανητή μου αγάπη "Αμερικάνα"», λένε.
Φεύγοντας, ζητάω από τον Μάριο να μου σερβίρει και κανένα γυμνό αγόρι. Έτσι τον ρωτάω και για το άλλο επιτυχημένο πρότζεκτ που τρέχει εδώ και χρόνια, το thewarmproject.gr.
«Ασχολούμαι χρόνια με τη φωτογραφία και το γυμνό ξεκίνησε για ένα εικαστικό πρότζεκτ, μια παλιά μου ιδέα. Το ίδιο το αντρικό σώμα σε λευκό φόντο, κάτι που χρησιμοποιώ πάντα και ο τεράστιος όγκος φωτογραφιών που μάζεψα μου έβαλε την ιδέα να ανεβάσω το υλικό μου σε ένα σάιτ».
«Και που τα βρίσκεις τα γυμνά αγόρια», τον ρωτάω για να τον τσιγκλήσω.
«Ένα σωρό βρίσκω. Βάζω αγγελία στη Χρυσή Ευκαιρία, τα πληρώνω κανονικά και έτσι όλο γίνεται ωραία, νόμιμα και ξεκάθαρα», μου λέει.
Φεύγοντας του προτείνω να δίνει στα γυμνά αγόρια να τρώνε λουκουμάδες και να τα φωτογραφίσει. Ωραία ιδέα ε;
Αμερικάνα, Αναπαύσεως 15, τηλ. 210-9242966, Δευτέρες κλειστά.