ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΨΥΧΟΥΛΗ
Kάθε βράδυ που επιστρέφω στο μοναχικό μου σπίτι κατάκοπη, με την πείνα μιας αγέλης λύκων και χωρίς στην κουζίνα να με περιμένει το ταπεράκι ή η κατσαρόλα κάποιας ευλογημένης μαμάς, εγώ που τόσα έχω πει για τις εργαζόμενες μαμάδες που δεν βρίσκουν τα 20 λεπτά της αναμονής του ντελίβερυ για να μαγειρέψουν ένα ρημαδοφαγητό, εγώ που τόσα έχω ψάλλει στις θερμίδες, στα τηγανητά και σε παντός τύπου ανθυγειινά, εγώ που πόλεμο ιερό έχω κηρύξει υπέρ της μποστανίσιας ντομάτας, του τραχανά και του αγριοράδικου, μεταμορφώνομαι και γίνομαι «του κουτιού».
Χαρά μεγίστη κάνω με κονσέρβες ψαριών και αλλαντικών, έτοιμες σούπες διαλυμένες σε νερό, μαγειρευτά κονσερβοποιημένα, κατεψυγμένες πίτες, ντολμαδάκια γιαλαντζί, κρακεράκια και πατατάκια με γεύση ξύδι. Καμμία σχέση με το αξίωμα «τρώω μόνο ό,τι μοιάζει όπως το έχει φτιάξει ο Θεός» που οδηγεί τα-θεωρητικά-βήματα της όρεξής μου.
Η υγιεινή διατροφή είναι σαν την ηθική. Έχει γούστο μόνο όταν της αν-υπακούς. Αλλιώς μοιάζει με τη πιο θλιβερή ρουτίνα, άσε που μερικοί τρελλαίνονται κιόλας από την πολλή στρατιωτική πειθαρχία, χάνουν τους χυμούς τους, η παρέα τους μοιάζει με περσινή ζαρωμένη κορινθιακή σταφίδα. Ο-μόνον-υπέρμαχος της κάθε γευστικής μονομανίας, καταλήγει σαν νοσοκομειακή σούπα, «δεν τρώγεται με τίποτα». Αφετέρου, στον αιώνα της ευκολίας, ποιό ντουλάπι και ποιό ψυγείο μπορεί να τη γλυτώσει χωρίς κάτι «έτοιμο» στα σωθικά του; Και ποιό αγορασμένο μαρούλι μπορεί να εγγυηθεί ότι μου κάνει μεγαλύτερο καλό από μια κονσέρβα σαρδέλες, που στο κάτω-κάτω εξηγούν περιγραφικά στη συσκευασία τους όλα τα καθέκαστα της ανατομίας τους;
Φροντίδα με μέτρο, λοιπόν, γιατί τα άκρα δεν έχουν νοστιμιά και άσε που μπορεί να καταλήξεις και γραφικός. Και η βιομηχανία των τροφίμων προσαρμόζεται κι αυτή σ'έναν καταναλωτή υποψιασμένο, στις ανάγκες ενός πιο πράσινου πλανήτη. Μειώνει τα βλαβερά, βάζει στρατειές από σεφ να φροντίσουν τη νοστιμιά. Το θέμα είναι να ξέρεις τί αγοράζεις, είτε από τη λαϊκή είτε από τα ράφια του σούπερ-μάρκετ.
Κάτι «έτοιμο» μπορεί να μαγερέψει μια από αυτές τις λατρεμένες συνταγές των 2 υλικών και των 20 λεπτών, που αποδεικνύονται άκρως υγιεινότερες και εντελώς πιο σπιτικές από μιας κακής ποιότητας πίτσα του ντελίβερυ.
Να, σαν κι αυτό το ριζοτάκι, ας πούμε....
Υλικά για 4 άτομα
1 σούπα κοτόπουλο σε φακελάκι
250 γρ. ρύζι για ριζότο
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
½ φλ. ελαιόλαδο
1 ποτηράκι του κρασιού λευκό κρασί
ψιλοκομμένο μαϊντανό
πιπέρι-ελάχιστο αλάτι
Εκτέλεση
Διαλύουμε τη σούπα σε 2 ποτήρια ζεστό νερό. Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε το ελαιόλαδο και σοτάρουμε το ρύζι μαζί με το κρεμμύδι, μέχρι να ξανθύνει, ανακατεύοντας συνεχώς σε δυνατή φωτιά. Σβήνουμε με το κρασί. Μόλις εξατμιστεί ρίχνουμε λίγο-λίγο το ζωμό. Ανάλογα με τη φωτιά, ίσως χρειαστεί λίγο παραπάνω νερό. Μόλις το ρύζι μαλακώσει και το ριζότο έχει τη μορφή παχύρευστης σούπας, το κατεβάζουμε από τη φωτιά. Δοκιμάζουμε το αλάτι και προσθέτουμε λίγο αν χρειαστεί.
Για το σερβίρισμα, ανακατεύουμε λίγο γιαούρτι με αλάτι, λίγο ελαιόλαδο, ξύσμα λεμονιού και πάπρικα και σερβίρουμε από μια κουταλιά σε κάθε πιάτο.
Πασπαλίζουμε με τον μαϊντανό και μπόλικο πιπέρι και σερβίρουμε.
*Αντί για σούπα κοτόπουλο μπορείτε να βάλετε οποιαδήποτε άλλη του γούστου σας ή έναν απλό κύβο. Οι καλύτεροι είναι οι φρέσκοι, σε μορφή ζελέ, που βρίσκουμε στα ψυγεία του σούπερ-μάρκετ, που δεν έχουν και συντηρητικά.
*Αντί για ρύζι μπορούμε να βάλουμε κριθαράκι, κουσκουσάκι ή οποιοδήποτε άλλο ψιλό ζυμαρικό.