Την μέρα που ο πατέρας μου μας ανακοίνωσε ότι θα γραφόταν στα μαθήματα ζωγραφικής του δήμου, σκέφτηκα: σε δύο μήνες θα τα έχει παρατήσει. Τελικά πέρασαν δύο χρόνια και ακόμα πηγαίνει.
Καμιά φορά με πιάνει πανικός ότι δεν θα προλάβω να κάνω όλα αυτά που θέλω. Μου φαίνεται ότι η μέρα έχει πολύ λίγες ώρες, ότι κάθε λεπτό που περνάω στην κίνηση κολλημένη με το αυτοκίνητο με πηγαίνει όλο και ποιο μακριά από όλα αυτά που θέλω να τσεκάρω στο μυαλό μου ότι πρόλαβα και έκανα.
Αλλά μετά βλέπω αυτή τη μικρή ομάδα, που φαντάζομαι ότι δεν είναι και η μόνη, από συνταξιούχους που αποφάσισαν ότι η εξέλιξη δεν περιορίζεται στα εργασιακά και αναπτύσσουν το ταλέντο τους στην ζωγραφική.
Οπότε ναι, ίσως και να γίνω η μπαλαρίνα που ήθελα στα 60 ή γράψω ένα βιβλίο μαγειρικής στα 70, ίσως και όχι. Τουλάχιστον ξέρω ότι θα υπάρχουν κάπου εκεί έξω ομοϊδεάτες να συμμεριστώ μαζί τους τα όνειρά μου. Ανεξαρτήτως ονείρου ή ηλικίας πάντα.
Στο δεύτερο μέρος της χαρισάμενης ζωής των συνταξιούχων, επισκέφθηκα την σχολή ζωγραφικής της κοινότητας της Ροδόπολης, και παρακολούθησα ένα τυπικό μάθημά τους.
Ως τοπ τεν, επέλεξα να παραθέσω κάποιες γωνίες από το εργαστήριο των νέων ζωγράφων που βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες.
. τοπ τεν: εργαστήριο ζωγραφικής συναξιούχων ροδόπολης .