Αν ήσουν μικρό κορίτσι στα τέλη του '70, αρχές '80, η μόδα έμπαινε στο σπίτι σου με το "Burda (Moda)", βίβλο των πατρόν και της DIY μόδας κάθε προκομμένης, με την «Πρακτική (γυναίκα)» και το «Εκείνη», περιοδικάρες που «ξάπλωναν» σε κάποιο καναπέ – τραπέζι – πολυθρόνα κάθε μαμάς / γιαγιάς / θείας που σεβόταν τον εαυτό και τη σχέση της με τις «μόδες».
Μαζί με αυτά κυκλοφορούσε σετ και η πολιτισμένη – κάποτε αυστηρά διατυπωμένη – συμβουλή «δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες, παιδί μου». Αυτό συνήθως πεταγόταν ως «καρφί» σε κάποιο γεύμα προς την μεγαλύτερη ξαδέλφη που μπορεί να το 'χε παραξηλώσει με το μίνι / τις βάτες / το «κοκκινάδι».
Οι περιοδικάρες, με τίτλους του στιλ «Άγγιγμα και Σαγήνη Γυναίκας», κάποτε έκαναν τον κύκλο τους και εξαφανίστηκαν απ' το τραπέζι της κουζίνας – κι απ' το περίπτερο επίσης – η συμβουλή παρέμεινε να (σε) κρατάει από τα ρίσκα μοδών που δεν ήταν για όλες κι από τη γλωσσοφαγιά του κόσμου για τα γούστα σου.
Μετά ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση – για την Ελλάδα μιλάμε πάντα – της μπόλικης λακ και των τετραγωνισμένων σακακιών για τις κυρίες της ενημέρωσης και τις κάποιας παραπάνω ελευθερίας για τις «ψυχαγωγικές».
Από κοντά, φρέσκα περιοδικά μόδας, φουλ στις τάσεις, τα shootings, τις στιλιστικές συμβουλές, τα icons – ξένα και ντόπια -, τις ντίβες των catwalks («πασαρέλες», τότε) και αμέτρητους «δεκάλογους» του αψεγάδιαστου στιλ.
Πόσο στενό, πόσο «χτυπητό», πόσο τακούνι το πρωί – πόσο το βράδυ, «όχι» στα ντεκολτέ και στα έξωμα στο γραφείο, «ναι» στις midi, «όχι» στα δύο κομμάτια leopard μαζί, ποιος (σου) είπε ότι δεν πάει μοβ με κόκκινο (;), η μόδα άλλαξε...
Από καιρό φαινότανε το πράγμα για πού πάει. Τα παρδαλά μίνι, τα ντεκολτέ της αβύσσου, οι παπαγαλί σκιές μέρα μεσημέρι, τα 12ποντα στις 10 το πρωί. Και η άφεση από τον Θεό του Καλού Γούστου, δινόταν συνήθως λόγω τηλεθέασης και όχι λόγω προγράμματος. «Να "πιαστούν" τα αντρικά κοινά και τα λαϊκά κορίτσια», «να ανοίξει το μάτι του τηλεθεατή με μια ωραία (;) εικόνα», «να φανεί κάπως και η παρουσιάστρια», που, «μην τη βλέπεις έτσι, είναι σεμνό και σοβαρό κορίτσι».
Μαζί με τη μόδα και η τηλεόραση. Από καιρό φαινότανε το πράγμα για πού πάει. Τα παρδαλά μίνι, τα ντεκολτέ της αβύσσου, οι παπαγαλί σκιές μέρα μεσημέρι, τα 12ποντα στις 10 το πρωί. Και η άφεση από τον Θεό του Καλού Γούστου, δινόταν συνήθως λόγω τηλεθέασης και όχι λόγω προγράμματος. «Να "πιαστούν" τα αντρικά κοινά και τα λαϊκά κορίτσια», «να ανοίξει το μάτι του τηλεθεατή με μια ωραία (;) εικόνα», «να φανεί κάπως και η παρουσιάστρια», που, «μην τη βλέπεις έτσι, είναι σεμνό και σοβαρό κορίτσι». Αυτές ήταν οι συνήθεις δικαιολογίες των διευθυντών προγράμματος καναλιών τέλη '90, αρχές '00.
Μετά ήρθαν οι φλύαρες ορολογίες – το sexy chic, το sexy boho, το casual sexy, το rock glam (εδώ δεν έχει sexy)- για να δικαιολογήσουν γιατί η παρουσιάστρια τη μία είχε ξεχάσει τη φούστα, την άλλη το σουτιέν, την τρίτη τη μπλούζα ολόκληρη, και κάποτε – ωσάν άλλος Βασιλιάς – βρέθηκε γυμνή (σχεδόν), πολλά υποσχόμενη, καθόλου chic και με το ρολόι της απολύτως ξεκούρδιστο.
Όμως, όσο κι αν το «κορίτσι το ντύνουν άλλοι», όσο κι αν ο στιλίστας τρελάθηκε, ό,τι κι αν προστάζουν τα ReadyToWear σε Μιλάνο και New York, το ρούχο θα είναι πάντα κομμάτι της ταυτότητας (του κοριτσιού), σημαίνον και σημαινόμενο, πομπός και δέκτης μηνυμάτων, δηλωτικό προθέσεων.
Με απλά λόγια, δεν φοράς κάτι που δεν είσαι έστω και λίγο. Οι ώρες – ειδικά στην τηλεόραση – μπορεί να έγιναν όλες ίδιες, αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ξημερώνει από τη Δύση.
«Αυτό που έγινε με την Καινούργιου, φερ' ειπείν, πήρε έκταση, κυρίως λόγω των social media και της συγκυρίας. Ήταν πρώτη εβδομάδα στον "αέρα" και ήταν μοιραίο ότι θα συνέβαινε. Όμως, για όσους δουλεύουν στην τηλεόραση δεν είναι πρωτοφανές. Καθημερινά εκτυλίσσονται απερίγραπτες σκηνές βέβαιου ρεζιλέματος. Για παράδειγμα, πηγαίνεις στην παρουσιάστρια ένα εξαιρετικά κομψό σύνολο, με το σωστό ζευγάρι παπούτσια, αλλά είναι απολύτως στη διακριτική της ευχέρεια το αν επιλέξει να βγει ξεκούμπωτη και με snakeskin over-the-knee μπότες στις 4 το απόγευμα», λέει ο Μ., αιώνιος στιλίστας / hairstylist γνωστής (και για τις ενδυματολογικές επιλογές της) παρουσιάστριας.
«Ασχέτως του τι προτείνεις, τον τελικό λόγο τον έχει εκείνη. Και φυσικά είσαι εργαζόμενος. Δεν μπορείς να πεις "παραιτούμαι", εκτός κι αν η αισθητική σου μπαίνει πάνω από τον λογαριασμό της ΔΕΗ», λέει υπογραμμίζοντας ότι το chic μπορεί να επιβραβεύεται, ωστόσο δεν... κάνει θόρυβο.
Γιατί, λοιπόν, το κορίτσι που έχει καταπιεί τυπογραφεία ολόκληρα με περιοδικά μόδας θα επιμείνει στο ρίσκο, στο λάθος, στον «θόρυβο»; Υπάρχει, normal chic στην τηλεόραση ή μόνο φούξια playsuits πίστας;
Η Ελένη Νομίδη, ως Ειδικός Ενδυματολογίας και Σχεδίασης Μόδας με εξειδίκευση στο Styling, εξηγεί ότι στη μόδα σαφής έννοια του όρου chic δεν έχει δοθεί ακόμα.
«Αυτό το έχει πετύχει κάθε γυναίκα που προσδιορίζει το στυλ της μέσα από το κατακόκκινο κραγιόν της, το all time classic δερμάτινο μπουφάν της, τα μοντέρνα sneakers της ή τις κλασσικές εντυπωσιακές γόβες που την κάνουν να νιώθει απλή, ελκυστική, αλλά και chic. Chic είναι το κομψό στυλ ,η ικανότητα της φινέτσας, το απλό, ελκυστικό, και περιποιημένο που εφαρμόζει σωστά στο σωματότυπο και ταιριάζει με την ηλικία και την περίσταση.Chic είναι όταν το ρούχο είναι δικό μας και όχι ξένο πάνω μας και γνωρίζεις πως θα το φορέσεις σε συνδυασμό με τα αξεσουάρ, το μακιγιάζ και το hairstyling. Στο χώρο της τηλεόρασης οι γυναίκες των πλατό μπαίνουν σε έτοιμα καλούπια και πολλές φορές δεν βάζουν την προσωπική τους πινελιά. Παράδειγμα οι παρουσιάστριες ειδήσεων με το χαρακτηριστικό ταγιέρ τους».
Με την ιδιότητα της Fashion Stylist, αλλά και ως καθηγήτρια Eνδυματολογίας σε Ι.Ε.Κ. και Σχολές Fashion Design, η κυρία Νομίδη θεωρεί ατόπημα οτιδήποτε κραυγαλέο.
«Το μεγαλύτερο ατόπημα στην εμφάνιση μιας τηλεοπτικής παρουσίας είναι να προσπαθεί να προβάλει κάτι επιτηδευμένα. Όχι στα κραυγαλέα ρούχα που αφήνουν ακάλυπτα πολλά σημεία του σώματος και δεν ταιριάζουν στο σωματότυπο. Οι προκλητικές εμφανίσεις περνούν μια λανθασμένη εντύπωση, για την εικόνα της παρουσιάστριας. Τα ρούχα πρέπει να προσδίδουν κομψότητα, διακριτικότητα, θηλυκότητα σε συνδυασμό πάντα με τα αξεσουάρ ,το μακιγιάζ και τα μαλλιά. Definitely NOT σε στιλιστικές ακρότητες στην τηλεόραση».
Και εκείνο που λέγαμε ότι δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες;
Η Margarete Cruzemark, fashion blogger, είναι κατηγορηματική.
«Το "δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες" ισχύει κυρίως για την τηλεόραση. Έχει να κάνει και με την ώρα και με το ύφος της εκπομπής. Βέβαια, από ένα σημείο και μετά υπάρχει μια ατέρμονη αμεταβλητότητα στις εμφανίσεις των παρουσιαστών. Από τις 10.00 το πρωί μέχρι τις 17.00 το απόγευμα βλέπεις ένα πράγμα ίδιο στην οθόνη σου. Γυναίκες (γιατί κυρίως γυναίκες είναι αυτές που παρουσιάζουν εκπομπές τέτοιες ώρες) που προσπαθούν, πάση θυσία, να δείξουν νεότερες.... και έχουν άποψη για όλα. Έχει πει κάτι ωραίο για την άποψη του καθενός ο Clint Eastwood, αλλά δεν είναι της παρούσης».
Η ίδια εξηγεί, ότι, ναι, είναι λογικό οι παρουσιαστές των ψυχαγωγικών εκπομπών να επιλέγουν πιο ανάλαφρα, χαρούμενα ρούχα, ωστόσο θίγει και το ζήτημα του σεβασμού στην αισθητική του τηλεοπτικού κοινού. «Αυτό που θα ήθελα από τον κόσμο της τηλεόρασης είναι να σέβεται τον εαυτό του, γιατί έτσι σέβεται και τους τηλεθεατές τους".
Και... τι πιστεύει ότι έχουν πάθει (πολλές παρουσιάστριες, ακόμη και του ενημερωτικού τομέα) με τις τρέσες, τις ψεύτικες βλεφαρίδες, τα «παραγινωμένα» φρύδια.
«Έλα ντε! Τις κοιτάζεις και νομίζεις πως βρίσκονται σε μια πλήρη απόγνωση, γιατί οι προσπάθειες για αιώνια νιότη, με το μάγουλο veryκοκοκαι το μάτι τσακίρικο, δεν καρποφορούν. Από την άλλη αυτό το τρελό hairstyling, αυτό το μακιγιάζ ala Cruella De Ville, αυτή η τρέσα στις ειδήσεις των 20.00 έχουν και λίγο πλάκα. Σε μια χώρα που το nonewsatall θεωρείται πια goodnews (thank God), αυτές οι εμφανίσεις χαρίζουν (λίγο) γέλιο και, κακά τα ψέματα, ας γελάσει λίγο το χειλάκι μας με κάτι».
Και οι δύο, πάντως, είναι οπαδοί του "keep it simple".
«Σε ένα outfit το βασικό ρούχο θα πρέπει να είναι απλό, με καθαρές γραμμές και φόρμες, έτσι ώστε να συνδυάζεται με τις τρέχουσες τάσεις της μόδας. Αυτό θα φέρει το ιδανικό αποτέλεσμα μια καλαίσθητης επιλογής, βάζοντας στην άκρη τα υπερβολικά παιχνίδια εντυπωσιασμού. Μετά, τα σωστά αξεσουάρ είναι το Νo.1 tip για να μεταμορφώσεις, με άποψη, ακόμα και το πιο απλό ρούχο. Για παράδειγμα, ένα φουλάρι δεμένο περίτεχνα ή ένα εντυπωσιακό κολιέ. Όλα εξαρτώνται από τον συνδυασμό που κάνουμε και φυσικά την αισθητική που έχει ο καθένας. Βρίσκοντας το δικό μας μοναδικό στιλ, αισθανόμαστε αυτοπεποίθηση και σιγουριά, διότι το ντύσιμο είναι η αντανάκλαση της προσωπικότητας μας», λέει η Ελένη Νομίδη.
Ποιες θεωρεί all time classic συμβουλές για μια παρουσιάστρια η Margarete;
«Ευκολάκι. α) Να αποφεύγει τον παλιμπαιδισμό, β) να αποφεύγει να δείχνει όμορφη, ντε και καλά, γ) Να μην ακολουθεί πιστά την μόδα... Και επειδή έχω όρεξη θα δώσω και μια τέταρτη Να προσπαθεί να κεντρίσει το πραγματικό ενδιαφέρον. Οι ενδιαφέροντες άνθρωποι τους όμορφους, και ειδικά αυτούς τους πολύ όμορφους, τους κάνουν σκόνη».
Ωραία όλα αυτά, αλλά είτε στη «βούβα» σε μια συζήτηση κομμωτηρίου είτε στο ευγενές ελληνικό σπορ του bullying στα social media, επί το λαϊκότερον «κράξιμο».
Γιατί αν μιλήσεις "εναντίον" όλου αυτού του χάρβαλου που ευλογείται από το PR, - ειδικά αν είσαι γυναίκα –, θα σε πουν ζηλιάρα σεξίστρια που σκανδαλίζεται πρόθυμα, επειδή δεν μπορεί να κάνει τα ίδια (και χειρότερα).
Αν πάλι μιλήσεις "υπέρ" θα σε πουν κακόγουστη «βλαχούτσα», θύμα των πρωινών – μεσημεριανών – βραδινών και του brainwash της συνοικιακής βιοτεχνίας που ονειρεύτηκε να γίνει flagship.
Θα σε πουν έτσι, θα σε πουν γιουβέτσι, θα «καταπιούν» την αισθητική σου αμάσητη, με το ακράδαντο επιχείρημα ότι την τάδε αηδία τη φοράνε 50 celebrities και έχουν γράψει άλλα 50 sites στρεβλής αισθητικής και κάπως έτσι και θα σε πείσουν και θα τους "περάσει". Ε, δε γίνεται.