ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ θα πουν πως ήταν «λάθος».
Ειδικά εκπαιδευμένοι αστυνομικοί παρακολουθούσαν νυχθημερόν τον Χρήστο Παππά στου Παπάγου. Είχαν στήσει το κρησφύγετό τους στον ακριβώς αποπάνω όροφο και από το ξύλινο πάτωμα άκουγαν τα πάντα: τους διαλόγους σε κάθε δωμάτιο, το τηλέφωνο, την τηλεόραση και, φυσικά, το πιάνο.
Αχ, το πιάνο.
Την πρώτη φορά που ο υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής έκατσε στο σκαμπό, αντίκρυ στο παλιό Steinway, κανένας κομάντο δεν ήταν προετοιμασμένος γι' αυτό που θα ακολουθούσε ‒ ποιος είναι άλλωστε ποτέ πραγματικά έτοιμος για το «Clair de Lune» του Κλoντ Ντεμπισί;
Η μελωδία τούς αιφνιδίασε, ξυπνώντας στιγμιαία μέσα τους το παιδί που είχαν φιμώσει όταν έγιναν δεκτοί στη Σχολή της Αστυνομίας. Ταραγμένοι τίναξαν τα ακουστικά και σηκώθηκαν από το τραπέζι, θέλοντας να απομακρυνθούν όχι τόσο από την περίπλοκη συσκευή του κοριού, που είχε αγοραστεί σε τριπλάσια τιμή λόγω μίζας, όσο από τα ίδια τους τα συναισθήματα.
Τι είχε συμβεί;
Κατέπνιξαν τις μνήμες εκείνης της νυχτιάς και δεν έγραψαν τίποτα για το πιάνο στην αναφορά.
Κι ύστερα ήρθαν κι άλλα βράδια, κι άλλες μελωδίες, κι άλλες παραλείψεις του πιάνου στις αναφορές...
Άρχισαν να «ξεχνούν» επισκέψεις φίλων του, ρίχνοντας το φταίξιμο πότε σε ανύπαρκτα παράσιτα και πότε σε διακοπές ρεύματος που δεν είχαν συμβεί.
Κάθε φορά που ο Χρήστος Παππάς καθόταν στο πιάνο, έβγαιναν στο μπαλκόνι και κοιτούσαν τον μακρινό ουρανό, ώσπου το μπαλκόνι εξαφανιζόταν κάτω από τα πόδια τους κι ένιωθαν να αιωρούνται, ένα με αυτόν.
Άρχισαν να γράφουν ένα βιβλίο, τη «Σονάτα για τους Καλούς Ανθρώπους».
Ίσως κάποτε το εκδώσουν.
Ίσως κάποτε ο υπαρχηγός της ναζιστικής οργάνωσης μπει σε ένα βιβλιοπωλείο του Βερολίνου και όταν η υπάλληλος τον ρωτήσει αν είναι για δώρο, με σπασμένη φωνή θα της πει: «Nein. Das ist für mich».
__________
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Το άρθρο είναι σατιρικό και δεν περιέχει πραγματικές πληροφορίες