Υπάρχουν διάφορα ενδεχόμενα σχετικά με τις διαρροές για την πιθανή ανακοίνωση Δημοψηφίσματος τη Δευτέρα από τον Πρωθυπουργό:
Μπορεί, όπως ισχυρίζεται το Μαξίμου να το διέρρευσαν οι εχθροί του, μπορεί όπως ισχυρίζονται οι εχθροί του να το εννοεί και να το κάνει (όχι πια μάλλον, αφού κάηκε τέτοιο ενδεχόμενο με τη δημοσιοποίησή του) μπορεί απλά να τεστάρει τα νερά, μπορεί και να χρησιμοποιεί την απειλή δημοψηφίσματος για να 'εκβιάσει' τους δανειστές και να κερδίσει κάτι, έστω και ψίχουλα. Τέτοιες κουτοπόνηρες τακτικές έχουμε δει άπειρες τα τελευταία δύο χρόνια. Όλες απέτυχαν παταγωδώς και στο τέλος βγήκαμε ακόμα πιο ζημιωμένοι.
Όμως για την απίθανη περίπτωση που όντως σκεφτούν σε κάποια στιγμή να το ξανακάνουν, είτε τώρα ή σε λίγο καιρό, ας ειπωθούν δυο πράγματα.
1) Θα μοιάζει με φάρσα - που πάλι θα χειροτερέψει τα πράγματα
Αν τη δεύτερη φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, εμείς ξεκινήσαμε απ' την αρχή έτσι. Το Δημοψήφισμα του '15 ήταν ό,τι πιο άχρηστο και διχαστικό μπορούσε να επινοήσει πολιτικός: Φάρσα και τραγωδία μαζί. Ο Τσίπρας ήθελε να βγει το Ναι, πόρωνε τον κόσμο εναντίον του Όχι, έκανε στο τέλος ό,τι ήθελε, φέρνοντάς μας εκτός απ' τα capital controls και μια συμφωνία πολύ χειρότερη κι απ' αυτήν του δημοψηφίσματος.
Η δικαιολογία του για την προκήρυξη του Δημοψηφίσματος του '15 ήταν πως εξαιτίας της πίεσης που θα νιώσουν οι Ευρωπαίοι απ' το Δημοψήφισμά θα ρεζιλευτούν και θα ταπεινωθούν - και θα κερδίσουμε στη διαπραγμάτευση. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Ούτε το ευρώ καταστράφηκε, ούτε η Ευρώπη χρεοκόπησε επειδή εμείς "αντισταθήκαμε ηρωϊκά" και χάσαμε φριχτά και στη διαπραγμάτευση.
Είναι χαζοί αυτοί οι εκβιασμοί κι οι μπλόφες. Κυρίως όμως δεν πιάνουν. (Στους ξένους τουλάχιστον, γιατί υπάρχουν ακόμα Έλληνες που τα χάφτουν και νιώθουν εθνική ανάταση...) Εδώ έχουμε τον Σόιμπλε να μας σπρώχνει υπογείως αλλά και δημοσίως προς το Grexit, και ακόμη νομίζουμε ότι θα τους τρομάξουμε αν απειλήσουμε με Grexit ή με δημοψηφίσματα.
Δεν έχει πετύχει με αυτές τις κουτοπόνηρες τακτικές ποτέ τίποτα. Ποτέ. Και παρ' όλα αυτά, συνεχίζει να κάνει τα ίδια πιστεύοντας κάθε φορά πως τώρα όλα θα είναι διαφορετικά
Με τη βοήθεια της δημιουργικής ασάφειας (δηλαδή της ψευτιάς) του Βαρουφάκη, ο Τσίπρας τελειοποίησε την τακτική του "τα λέω της νύφης για να τ' ακούσει η πεθερά", της παγίδας, του chicken game, του "μη φοβάστε, δεν εννοώ αυτά που λέω αλλά θα μας βοηθήσουν στη διαπραγμάτευση". Δεν έχει πετύχει με αυτές τις κουτοπόνηρες τακτικές ποτέ τίποτα. Ποτέ. Τίποτα. Και παρ' όλα αυτά, συνεχίζει να κάνει τα ίδια, χωρίς να διδάχτηκε τίποτα. Κάθε μπλόφα του Τσίπρα, κάθε καθυστέρησή του, κάθε κολπάκι του μας ζημιώνει ακόμα περισσότερο.
Μετά τη γελοιότητα του πρώτου δημοψηφίσματος δεν θα περίμενα να έχει κανείς τους τα μούτρα έστω και να σκεφτεί -ακόμα και για πλάκα- να κάνει δεύτερο...
2) Οι κυβερνήσεις είναι για να κυβερνούν.
Ο Τσίπρας δε δικαιούται να ζητήσει τη βοήθεια του κοινού και πάλι. Γιατί; Γιατί απλούστατα εξελέγη για να κυβερνήσει όπως νομίζει. Εξελέγη για δεύτερη φορά αφότου είχε διαστρεβλώσει τη λαϊκή εντολή του Όχι, πράγμα που σημαίνει πως όσοι τον ψήφισαν ήξεραν ότι αλλάζει θέσεις όποτε τον συμφέρει. Το ήξεραν και δεν τους πείραξε, τον ψήφισαν παρόλα αυτά.
Οπότε, ο κ. Τσίπρας, όπως και ο κάθε Πρωθυπουργός, έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι νομίζει, φυσικά μέσα στο πλαίσιο της νομιμότητας. Έχει τη λαϊκή εντολή να κρίνει και να πράξει και δεν είναι δυνατόν να ρίχνει πάλι το μπαλάκι σε μας επειδή δεν κατόρθωσε να κάνει τίποτα απ' όσα υποσχέθηκε. Χρησιμοποιεί την απειλή/υπόσχεση μόνο για λόγους τακτικής, και καταφεύγει σ' αυτό για να μην πάρει την ευθύνη των πράξεών του.
Θέλει κατά βάθος να φέρει τη δραχμή; Ας την φέρει, αναλαμβάνοντας όμως ο ίδιος την ευθύνη. Θέλει να συμβιβαστεί οδυνηρά με τους δανειστές; Ας τελειώνει επιτέλους, χωρίς όμως να ρίχνει την ευθύνη στον κόσμο, στην αντιπολίτευση ή στην κακιά στιγμή.
Καλώς ή κακώς αυτός έχει το τιμόνι και πρέπει να οδηγήσει. Αν δεν μπορεί, ή αν δε θέλει να πάρει την ευθύνη, ας αποχωρήσει οικειοθελώς κι ας αφήσει άλλον του κόμματός του να κυβερνήσει, ή ας πάει και σ' εκλογές. Ίσως έτσι να κάνει, επιτέλους, το πρώτο πραγματικό καλό από τότε που ανέλαβε.
Σε κάθε περίπτωση, προσωπικά θα χαιρόμουν ένα τέτοιο ανειλικρινές δημοψήφισμα να το σνομπάραμε όλοι μας. Να πήγαιναν μόνο οι βολεμένοι του να ψηφίσουν, και να κηρυχθεί, τελικά, άκυρο.