Εντάξει, δεν υπάρχει. Το κυπριακό, το παλαιστινιακό, το κουρδικό και άλλα χρόνια διεθνή ζητήματα σύντομα θα ωχριούν μπροστά στο ελληνικό. Η διαπραγμάτευση εξελίσσεται σε σίριαλ θρίλερ δίχως τέλος – «κανα τόρεντ για Γιούρογκρουπ έχουμε;», κάγχαζε ένα tweet, «στα δύο Γιούρογκρουπ, το τρίτο δώρο», πρότεινε κάποιο άλλο -, με τους «θεσμούς» να μας έχουν πάρει μονότερμα εγείροντας διαρκώς νέες εξωφρενικές απαιτήσεις και τους «δικούς μας» να πασχίζουν να διασώσουν έστω κάποια προσχήματα καταγγέλλοντας τις «μεθοδεύσεις» μεν, δίχως όμως να αποτολμούν τη ρήξη δε, παρά τις έντονες φωνές που ακούγονται μέσα στο ίδιο το κυβερνητικό σχήμα καταρχήν. Κοινώς, «όλα πουτάνα»! Η εκατέρωθεν εμπιστοσύνη βρίσκεται στο ναδίρ, συμφωνία της μιας μέρας γίνεται ασυμφωνία την επόμενη, οι εταίροι μας στην ΕΕ (ειδικά κάτι «πουλέν»-δορυφόροι που αντιδρούν στις προτάσεις των δανειστών επειδή τις βρήκαν πολύ... λάιτ) αρχίζουν να εκνευρίζονται, οι αγορές έχουν ζαλιστεί (χαράς ευαγγέλια, ωστόσο, για τα «αρπακτικά» των χρηματιστηρίων όλες αυτές οι αναβολές), οικονομολόγοι και πολιτικοί αναλυτές... σκίζουν τα πτυχία τους, οι δημοσιογράφοι διεξάγουμε καθημερινά αγώνα δρόμου με την επικαιρότητα και τα υποψήφια υποζύγια, η περίφημη «κάθε λέξη αυτού του Συντάγματος» παρακολουθούν τις εξελίξεις με συναισθήματα που κυμαίνονται από την απορία και την ανησυχία ως την οργή ή τον αμοραλισμό.
Παράταση προγράμματος, μεταρρυθμίσεις κι απόδειξη ότι μπορούμε πράγματι να εξοφλήσουμε τα χρέη μας – με συγκεκριμένη αναφορά στην προσεχή δόση του ΔΝΤ στις 30/6 - απαιτεί ο Σόιμπλε, «αν δεν επιτευχθεί συμφωνία, την (ερχόμενη) Τρίτη θα είστε μόνοι», προειδοποίησε ο «Γερούν - γερά». «Το παιχνίδι τελείωσε», απεφάνθη ο Πολωνός πρωθυπουργός και προεδρεύων της ΕΕ Ντόναλντ Τουσκ και δεν ξέρω πόσο τον συγκίνησε η «πληρωμένη» διπλωματική απάντηση του Αλέξη. Πώς όμως μια συμφωνία (κακή, κάκιστη αλλά πάντως συμφωνία) που φαινόταν επιτέλους εφικτή μέχρι την Τρίτη το βράδυ κατέληξε σε νέο αδιέξοδο;
Το Grexit μοιάζει να κερδίζει έδαφος κι ας το φοβούνται ακόμα, αν και το πιθανότερο είναι ότι απλά παίζουν φουλ επίθεση στο τελευταίο 5λεπτο του «ματς» ώστε να επιτύχουν ένα «σκορ ασφαλείας» διασύροντας, ταυτόχρονα, τους αντιπάλους, δηλαδή εμάς.
α) Είναι αδίστακτοι, θέλουν να μας ταπεινώσουν, εξοντώσουν, γελοιοποιήσουν κ.λπ. Φυσικά και ισχύει αυτό, εν μέρει τουλάχιστον. Δεν γουστάρουν τη νοοτροπία, την τακτική, τις προσβολές, τους «παληκαρισμούς» μας, την όλη φάση μας. Δεν φαίνεται να έχουν διδαχτεί τίποτα από την ως τώρα αποτυχία των μέτρων και τις άλλα αντ' άλλων προβλέψεις τους. Τους κούρασε η Ελλάδα, βγάζουν καντήλες με τον Σύριζα, ανησυχούν για τυχόν άλλους «άτακτους» μαθητές, οι ισχυρότεροι ανάμεσά τους προκρίνουν επί μέρους συμφέροντα και ιδεολογικές εμμονές κόντρα στο συλλογικό ευρωπαϊκό ιδεώδες.
Το Grexit μοιάζει να κερδίζει έδαφος κι ας το φοβούνται ακόμα, αν και το πιθανότερο είναι ότι απλά παίζουν φουλ επίθεση στο τελευταίο 5λεπτο του «ματς» ώστε να επιτύχουν ένα «σκορ ασφαλείας» διασύροντας, ταυτόχρονα, τους αντιπάλους, δηλαδή εμάς. Στα πλαίσια αυτά πράγματι καλοβλέπουν ανατροπή της παρούσας κυβέρνησης κι αντικατάστασή της από μια «υπηρεσιακή» τύπου Παπαδήμου, όπως άλλωστε προτείνει κι ο Αντώνης Σαμαράς, με το Ποτάμι να διεκδικεί την (πολύ) εφήμερη «δόξα» της ΔΗΜΑΡ. Ξέρουν βέβαια ότι δεν θα «μασήσουμε» εύκολα κι αυτό τους τη δίνει επίσης. Ιδεοληψίες περί θριαμβεύοντος κρατικού καπιταλισμού και σοβιετικού τύπου λογικές πενταετών πλάνων υπάρχουν βέβαια και στον Σύριζα.
β) Ούτε εμείς τους έχουμε πείσει για τις προθέσεις μας. Ξεκινήσαμε εντυπωσιακά, υποχρεώνοντας αρχικά πολύ ισχυρότερους αντιπάλους να αναδιπλωθούν (κανείς δεν μιλά πια για τρόικα, κανείς δεν υπογράφει «τυφλά» κείμενα, υποχρεώνονται να "βγάλουν την μπέμπελη" για να μας ακούσουν), μας πρόδωσε στην πορεία η ανακόλουθη τακτική μας. Καθυστερήσαμε πολύ, έχουμε «τρύπα» εσόδων 2 δισ., υστέρηση 700 εκ. Ευρώ στις δημόσιες επενδύσεις, άδεια ταμεία, μας έχουν στη συντήρηση με τον ELA και δεν πρόκειται, λέει, να μας δώσουν μία αν δεν υπογράψουμε και δεν αποδείξουμε ότι το εννοούμε.
Εφόσον έπειτα αποφασίσαμε ότι θα παίξουμε το παιχνίδι τους, έστω με τον δικό μας «ιδιαίτερο τρόπο», θα έπρεπε να παρουσιάσουμε κάτι περισσότερο από φόρους επί φόρων. Θα έπρεπε, έστω, να παρουσιάσουμε έναν αξιόπιστο τρόπο είσπραξής τους – βόρειοι είναι, χαρτογιακάδες είναι, συγκεκριμένα στοιχεία θέλουν, η παραδοσιακή μεσογειακή «δημιουργική ασάφεια» τους αποδιοργανώνει, είναι εκτός κουλτούρας τους.
Είδε έπειτα κανείς πουθενά την ανάπτυξη, την ενθάρρυνση νέων επιχειρηματιών, τα κίνητρα, τις φορολογικές ελαφρύνσεις κ.λπ.; Να προστατέψουμε τους μισθούς και τις συντάξεις του δημοσίου, σύμφωνοι, είναι και μια «εγγυημένη» ψήφος αλλά τι θα γίνει με τους δεκάδες χιλιάδες ελεύθερους, κατ' ευφημισμό, επαγγελματίες μικρομεσαίων εισοδημάτων που φορολογούνται από το πρώτο Ευρώ ανεξαρτήτως κερδών και που αν καθυστερήσουν έναν έστω μήνα την πληρωμή της αυτασφάλισής τους τη χάνουν, ενώ μεγάλες εταιρίες χρωστούν εκατομμύρια στον ΙΚΑ από του... αγίου; Είναι αυτοί παιδιά ενός κατώτερου θεού;
Εκτός και δεν διακρίνουμε την υγιή επιχειρηματικότητα από τη νεοφιλελεύθερη ασυδοσία, εκτός και ταυτίζουμε κράτος και δημόσιο και πρώτο μας μέλημα είναι, ενστικτωδώς, η διατήρηση της εξουσίας. Ακούνε, έπειτα, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι κυβερνητικά στελέχη να τους βρίζουν σκιωδώς (όχι ότι αυτοί πάνε πίσω σε προσβολές αλλά είπαμε, αυτοί κινούν τα νήματα), δυσανασχετούν που καλοβλέπουμε Ρώσους και Κινέζους κι ας ξέρουν ότι δεν έχουν ουσιαστικό αντίκρισμα αυτές οι επαφές, μαθαίνουν ότι η Ζωή βγάζει το χρέος παράνομο και απεχθές (ορθή η εξεταστική αλλά τα αποτελέσματα τα προβάλεις όταν έχεις αποφασίσει να πορευτείς διαφορετικά ή σε ευθετότερο χρόνο, όχι στο παρά 5' μιας συμφωνίας), φοβούνται μέχρι κι ότι μπορεί να τορπιλίσουμε στην πράξη οτιδήποτε τυχόν συμφωνηθεί.
Θα μπορούσες οπότε πιθανόν να τους κατανοήσεις αν είχαν πράγματι «αγνές» προθέσεις, πλην φευ. Ακόμα και η πρόταση για χρηματοδότηση της ανθρωπιστικής κρίσης ακούγεται υποκριτική με τόσες περικοπές, αυξήσεις και τον ΦΠΑ στα φάρμακα στον... θεό.
γ) Εξάλλου, ούτε εκείνοι που τόσο δα κόπτονται υπέρ της ανάπτυξης πείθουν ότι αυτό είναι το βασικό θέμα τους. Πόσο αναπτυξιακά είναι περαιτέρω υφεσιακά μέτρα όπως το αυξημένο ΦΠΑ στα νησιά στο ζενίθ της τουριστικής περιόδου, το αυξημένο ΦΠΑ στην εστίαση που και ζωτικής σημασίας είναι για τους μη έχοντες και τους αρκετούς νέους επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στον κλάδο αποθαρρύνει, το αυξημένο ΦΠΑ γενικώς σε ό,τι κινείται, η εξίσωση στη φορολόγηση την αγροτικών καυσίμων, η μόλις κατά 1% μικρότερη – δηλαδή προσχηματική - αντιπρόταση για τη φορολόγηση των επιχειρήσεων (29% έναντι 28%); Ζητάνε να καταργηθεί το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης, αρνούνται τα ισοδύναμα μέτρα που προτείνουμε εμείς γιατί δεν τους «γεμίζουν» το μάτι.
Έπειτα καπιταλισμό έχουμε – εννοείται ότι κοιτάνε να προστατεύσουν το μεγάλο κεφάλαιο και να επιβαρύνουν το τάχα προνομιούχο πόπολο. Επιμένουν επίσης, ωστόσο, στα ζητήματα της διαφθοράς, της αναδιάρθρωσης του δημοσίου και της ενοποίησης των ασφαλιστικών ταμείων, αιτήματα που παράλογα δεν τα λες αν και το τελευταίο εγείρει πολλές συζητήσεις αφού τα πιθανότατα αρκετά αυξημένα ασφάλιστρα θα δυσκόλευαν αφάνταστα κάποιες κατηγορίες εργαζομένων όπως π.χ. τους μικρούς καλλιεργητές, βάση της εγχώριας γεωργικής παραγωγής.
δ) Το μεγαλύτερο χτύπημα δέχεται, ωστόσο, η περίφημη ευρωπαϊκή ιδέα. Άκουσα πάρα πολύ κόσμο αυτές τις μέρες, όχι Συριζαίους ή αριστερούς γενικά αλλά «ανθρώπους της διπλανής πόρτας» που μέχρι χτες ευχαρίστως θα δέχονταν μια όποια συμφωνία «για να τελειώνουμε» να αγανακτεί, να λέει «άι σιχτίρ πια με την Ευρώπη σας», να μιλά για μαφιόζους και εκβιαστές (αν θέλουν πράγματι οι θεσμοί να διαλύσουν τον Σύριζα και ιδιαίτερα την «αριστερή του τάση, πετυχαίνουν μάλλον τη συσπείρωση αμφότερων και σύσσωμου του αντιμνημονιακού μπλοκ).
Είναι ένας κόσμος που εύκολα θα ψηφίσει αύριο οτιδήποτε αντιευρωπαϊκό, ακόμα κι ακροδεξιάς απόχρωσης με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτό ίσως - ή μάλλον, και αυτό - εννοούσε ο Αλέξης λέγοντας «μην υποτιμάτε πού μπορεί να φτάσει ένας ταπεινωμένος λαός». Και αν οι «θεσμοί» νομίζουν ότι αυτό θα περιοριστεί στην Ελλάδα ή ότι η διογκούμενη αντιευρωπαϊκή δυσαρέσκεια που θρέφει η ύφεση και σε άλλες χώρες της ΕΕ θα υποχωρήσει μπροστά στη σιδηρά πυγμή που επιδεικνύουν απέναντι στον «παρία του Νότου», πρέπει φοβάμαι να ξαναδιαβάσουν ιστορία. Η Ελλάδα είναι το σύμπτωμα, όχι η αρρώστια κι ας είναι «κληρονομικά επιβαρυμένη» περίπτωση.
Η ίδια η αξιοπιστία και η μακροημέρευση της ΕΕ δοκιμάζονται – ακόμα κι αν εμείς μπούμε τελικά σε «καραντίνα», επόμενος «μεγάλος ασθενής» ενόψει θα είναι, όπως εκτιμούν κάποιοι αναλυτές, η «υποδειγματικά επιτυχημένη» όσο αφορά την έξοδό της από το μνημόνιο Πορτογαλία... Η αισιόδοξη εκτίμηση λέει πως δεν θα πάμε σε εκλογές καλοκαιριάτικα, πως θα υπάρξει μια κάποια παράταση, πως το «επόμενο ημίχρονο» θα παιχτεί φθινόπωρο. Η απαισιόδοξη παίζει στο Στοίχημα με πολύ καλές αποδόσεις, μαθαίνω.