Mήπως είναι πια αχρείαστη η επιμονή ορισμένων εκδοτών να χρησιμοποιούν πολυτονικό; Είχε ένα ρομαντικό πείσμα όταν πρωτοεκδηλώθηκε, όταν ορισμένοι πίστευαν ότι όλο αυτό μπορεί ν' αλλάξει. Ότι η απλοποίηση της ελληνικής γραφής στεγνώνει τους χυμούς της, στενεύει το νόημά της, καταστρέφει το ιστορικό ίχνος της.
Ίσως σε ένα βαθμό έχουν δίκιο. Αλλά μικρό βαθμό. Διότι μεγαλύτερη σημασία έχει η αλλαγή που καθιερώθηκε, από την παράδοση που εγκαταλείφθηκε.
Όλοι όσοι είναι κάτω από 40, βλέπουν πια τα πνεύματα ώς παράδοξα σκουπιδάκια της τυπογραφίας - δεν ακούνε τη «μουσική» τους, δεν διανοούνται την καταγωγή τους. Και να μην αναφέρουμε τους διορθωτές: βγάζουν τα μάτια τους, για μια γραφή που κανείς δεν τη γράφει· μόνο την τυπώνει (πράγμα παράδοξο επίσης, και ενδεικτικό).
Το πολυτονικό συντηρείται με τα σωληνάκια, από μια χούφτα ευγενικούς πλην κολλημένους εκδότες. Και όπως με όλες τις ζωές με το στανιό, πλέον δεν προσφέρει τίποτα. Η μάχη είναι χαμένη προ πολλού -και ξεχασμένη.
Ζωή σε λόγου μας.