Θα ήταν λάθος να παρασυρθεί κανείς από τη δύναμη της εικόνας: και η αποφυλάκιση του Άκη Τσοχατζόπουλου ήταν κυρίως αυτό. Μια ακολουθία δυνατών -μέσα στην παρακμή τους- εικόνων, που η μία «έκλεβε» την άλλη και όλες μαζί κατέληγαν στην ισχυρότερη, το πρόσωπο, τη φιγούρα ολόκληρη της συζύγου του. Αν ξεχάσει ο παρατηρητής τον διόλου ήσυχο πρότερο βίο του εν λόγω ζεύγους (τα περί "έντιμου βίου" ας τα αποφασίσει αποκλειστικώς η ελληνική δικαιοσύνη) ίσως αντιμετώπιζε με κάποια συμπάθεια το θέαμα. Ένας μεγάλος σε ηλικία άνθρωπος, ταλαιπωρημένος, κακοποιημένος σχεδόν από τα χρόνια του στη φυλακή και στο πλευρό του, η σύζυγός του που έχει χαρά, ζει μια μέρα γιορτινή, τη μέρα που ξανασμίγει η οικογένεια.
Όμως, ο λόγος δεν γίνεται για έναν οποιονδήποτε αποφυλακισθέντα και την υπομονετική και επίσης ταλαιπωρημένη από τα λάθη της κοινής τους ζωής, γυναίκα του. Ο λόγος γίνεται για τους πρωταγωνιστές ενός από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα του τόπου, συγκεκριμένα για τον πρώτο πολιτικό της μεταπολιτευτικής Ελλάδας που «έκανε φυλακή» και κάπως (στη λαϊκή συνείδηση, τουλάχιστον) πλήρωσε για τις ασυδοσίες του. Μαζί με τη σύζυγό του, φυσικά.
Σχολιάστηκε πολύ η εικόνα της Βίκυς Σταμάτη και φυσικά με κανένα έλεος και καμία συμπάθεια από τους Έλληνες της κρίσης. Μια ματιά στα σχόλια των διαδικτυακών Μέσων κάνει σαφές το λαϊκό αίσθημα. Γιατί, όμως, να καταφερθεί κάποιος εναντίον μιας γυναίκας για το πώς δείχνει; Τι προκαλεί ακόμη οργή;
Και κυρίως, ο λόγος γίνεται για κάποιους που όχι μόνο δεν φοβήθηκαν τη δύναμη της εικόνας, αλλά έπαιξαν μαζί της με προκλητικό τρόπο. Κανείς δεν ξεχνά την βλαχο-εστέτ δημοσιογραφική κάλυψη του γάμου τους στο Παρίσι και τον μήνα του μέλιτος στο υπερπολυτελές "Four Seasons", κανείς δεν ξεχνά τις lifestyle φωτογραφίσεις της αψεγάδιαστης τότε κυρίας Σταμάτη για μεγάλα περιοδικά, όταν άνθιζαν κι αυτά την εποχή της χρηματιστηριακής μέθεξης. Κανείς δεν ξεχνά και τις απόπειρες να πλασαριστεί και ως κάτι άλλο τότε, πέρα από σύζυγος του ισχυρού του ΠΑΣΟΚ. Ως συγγραφέας (παιδικών βιβλίων), ως επικεφαλής κυριών σε διάφορες δράσεις και πάει λέγοντας. Έχουν αξία οι εικόνες του τότε. Βασικά, για τις ευκαιρίες σύγκρισης που προσφέρουν σήμερα.
Σχολιάστηκε πολύ η εικόνα της Βίκυς Σταμάτη και φυσικά με κανένα έλεος και καμία συμπάθεια από τους Έλληνες της κρίσης. Μια ματιά στα σχόλια των διαδικτυακών Μέσων κάνει σαφές το λαϊκό αίσθημα. Γιατί, όμως, να καταφερθεί κάποιος εναντίον μιας γυναίκας για το πώς δείχνει; Γιατί να εμμείνει κάποιος στην εικόνα μιας αποσυντονισμένης κυρίας; Αφελές λίγο και επιφανειακό και σίγουρα δηλωτικό ταπεινών ενστίκτων. Τι προκαλεί, λοιπόν, ακόμη οργή; Όχι ο υπερμεγέθης κότσος βέβαια και όλο αυτό το αμφίσημο από τα πόδια έως το κεφάλι. Από τη μία φόρμες και αθλητικά κι από την άλλη σινιόν και επιδερμίδα χορτασμένη από κρέμες. Ποιος να κρίνει μια γυναίκα -όποια κι αν είναι αυτή- που συγυρίστηκε για να υποδεχθεί τον σύζυγο της; Τότε; Μήπως η γλώσσα του σώματος, όλο αυτό το άρρητο μήνυμα για το ποιος ηγείται εδώ πέρα; Μήπως οι εντός -νέας οικίας- φωτογραφίες, που θα μπορούσαν να λείπουν μετά από έναν τέτοιο διασυρμό; Μήπως η αίσθηση ότι ο εμπαιγμός μπορεί να συνεχίζεται; Ή μήπως τα κατάλοιπα εκείνης της παλιάς οίησης, που άγνωστο πώς, αλλά επέζησε μέσα απ' όλο αυτό το 5ετές ρεζιλίκι;
Απολύτως ειλικρινά ίσως και τίποτα απ' όλα αυτά. Εκείνο που πραγματικά εξοργίζει -αλλά πού να κάθεται τώρα κανείς να αναλύει- είναι η πιθανότητα που εκπέμπει και επικοινωνεί όλη αυτή η σουρεάλ εικόνα. Η πιθανότητα του ότι άνθρωποι σαν κι αυτούς μπορεί να μη διδάχθηκαν από το πάθημά τους, μπορεί να μην εισέπραξαν το μήνυμα -κοινωνίας και δικαιοσύνης-, μπορεί να επιχειρήσουν αν όχι να επανέλθουν, τουλάχιστον να βγουν από πάνω, να φέρουν τα πράγματα (ξανά) στα μέτρα τους. Όλα τα υπόλοιπα -σχόλια, ύβρεις, ειρωνείες- για μία γυναίκα που εμφανίζεται σε αυτή την κατάσταση είναι απλή αποσυμπίεση, ατμός που πρέπει να διοχετευθεί μέσω των ΜΜΕ για την εκτόνωση της έντασης, εξέλιξη στη δημιουργία αυτής της ακολουθίας εικόνων που ξεκίνησε το 2000. Με τον παράδοξο έρωτα ανάμεσα σε έναν -τότε- μεσόκοπο πολιτικό και μία -υπερφιλόδοξη- συνδικαλίστρια.
Η παρατήρηση αυτής της ακολουθίας εικόνων (από εκείνες με τα πανάκριβα φορέματα και κοσμήματα στο σήμερα του σουρεάλ κότσου και της παράξενης λάμψης στο μάτια) μπορεί να αντιμετωπιστεί είτε ως ανέκδοτο, είτε ως διδακτική αφήγηση γι' αυτό που σε μικροκλίμακα πολλοί υπήρξαν εκείνη την εποχή, είτε ως εργαλείο πρόληψης αντίστοιχων λαθών στο μέλλον. Ο καθένας κρατά αυτό που χρειάζεται -και θα τον ωφελήσει- περισσότερο.