Σε μία χώρα με ανύπαρκτη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στο σχολείο, εν μέρει λόγω του απαράδεκτου ελέγχου που διαχρονικά ασκείται στο υπουργείο Παιδείας αλλά και στη "διδακτέα ύλη" από την Εκκλησία, εδώ και μέρες ξεχύνεται ένα ατέρμονο κύμα μίσους προς μια νεαρή κοπέλα που διέπραξε ένα φρικτό λάθος το οποίο θα πληρώνει σε όλη της τη ζωή.
Αφ' ενός την έχουν στήσει στον τοίχο όσοι ευαγγελίζονται τις αρχές της οικογένειας και της χριστιανοσύνης, από την άλλη την λοιδορούν και την κρίνουν αφ' υψηλού όσοι λογίζονται για προοδευτικοί.
Μάλιστα, τα εναντίον της επιχειρήματα συσσωρεύονται από κάθε πλευρά και κυμαίνονται από το ότι «δεν ήταν αρκετά ηθική ώστε να κρατήσει τα πόδια της κλειστά και την τιμή της άθικτη» μέχρι το "ήταν χαζή και δεν χρησιμοποίησε προφυλακτικό" ή από τις συμβουλές του τύπου "θα μπορούσε, αν ήθελε να κάνει σεξ χωρίς προφύλαξη, να πάει σε έναν γιατρό και να πάρει αντισυλληπτικά" μέχρι τις προτεινόμενες λύσεις "εφόσον έγινε η στραβή και έμεινε έγκυος" όπως "α) γιατί δεν διέκοψε την εγκυμοσύνη, β) γιατί δεν ζήτησε βοήθεια από τον πατέρα του παιδιού ή γ) γιατί δεν ζήτησε βοήθεια από την μητέρα της και φυσικά γιατί δεν έδωσε το παιδί για υιοθεσία αντί να το ξεφορτωθεί με τον άσπλαχνο αυτόν τρόπο".
Αν λοιπόν εγώ, που δεν ένιωθα βαρύ τον πέλεκυ της θρησκείας ή της οικογένειας πάνω από το κεφάλι μου, ζορίστηκα στην ηλικία των 18 να φροντίσω κατάλληλα και νόμιμα τον εαυτό μου, δεν θέλω να φανταστώ τον εφιάλτη που έζησε μια κοπέλα η οποία στα 22 δεν τολμούσε καν να αποκαλύψει στην μητέρα της πως συνέλαβε παιδί
Τις τοποθετήσεις περί ηθικής δεν θα τις συζητήσω καν. Τα φαινομενικά "λογικά" επιχειρήματα, όμως, είναι εκείνα που θεωρώ ακόμα πιο άδικα δεδομένων των συνθηκών αλλά και όσων (δεν) γνωρίζουμε για την υπόθεση.
Όσοι καταφέρονται με τέτοιο μένος εναντίον της απαριθμώντας τις επιλογές που πιθανόν είχε, ξεκινούν από την υπόθεση πως ήταν σε θέση να κάνει μία συνειδητή επιλογή.
Όμως, για να ισχύει αυτό θα έπρεπε η συγκεκριμένη κοπέλα να έχει ανατραφεί σε μια κοινωνία όπου το σύστημα εκπαίδευσης και δημόσιας υγείας θα μεριμνά ώστε όλα τα μέλη της να ενημερώνονται και να διαπαιδαγωγούνται υπεύθυνα, με επιστημονική τεκμηρίωση και από νωρίς πάνω στα ζητήματα σεξουαλικής και αναπαραγωγικής υγείας.
Ιδίως οι έφηβες και νεαρές ενήλικες γυναίκες να γνωρίζουν τις νόμιμες επιλογές τους σε περιπτώσεις ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης.
Αν θέλουμε μια γυναίκα που βρίσκεται σε κατάσταση υψηλής συναισθηματικής φόρτισης λόγω των ορμονών και του προσωπικού αδιεξόδου (και χωρίς καμία βοήθεια από την μητέρα της, έναν άνθρωπο που θα έπρεπε να είναι το αμετακίνητο στήριγμά της) να είναι σε θέση να πάρει μια συντεταγμένη και νηφάλια απόφαση, οφείλουμε να της παρέχουμε κάθε αναγκαία πληροφορία και στήριξη, είτε επιθυμεί να κρατήσει το παιδί που κυοφορεί, είτε να διακόψει την κύηση.
Όμως, στην Ελλάδα κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι εφικτό αλλά συχνά δυσχεραίνουμε τον αγώνα όσων κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν στη ζωή τους τέτοια εμπόδια.
Προσωπικά είχα την τύχη να γεννηθώ σε μία οικογένεια όπου κανείς από τους γονείς μου δεν θεωρούσε πως το σώμα και οι όποιες επιλογές μου θα έπρεπε να είναι υπό τον έλεγχο τους ή ότι επηρεάζουν την "τιμή" και την "υπόληψή" τους.
Όταν ήμουν μικρή, η μητέρα μου με συνόδευσε σε μια γυναικολόγο, έναν υπέροχο άνθρωπο και εξαιρετική επιστήμονα.
Όταν μπήκα στην εφηβεία η γιατρός μου έσπευσε να απαντήσει σε ότι ερωτήσεις είχα, με κατατόπισε σχετικά με τη σωστή χρήση των προφυλακτικών και όταν ήρθε η ώρα συνταγογράφησε τα κατάλληλα αντισυλληπτικά για μένα.
Έτσι είχα το κεφάλι μου ήσυχο –φαντάζομαι και οι γονείς μου– και το σώμα μου προστατευμένο. Μέχρι που πήγα να σπουδάσω στην επαρχία.
Και εκεί, για πρώτη φορά στη ζωή μου αντιμετώπισα κάτι αδιανόητο: ηθικά κηρύγματα από γυναικολόγους που θεωρούσαν πως ήταν μεμπτό για ένα νεαρό κορίτσι να παίρνει αντισυλληπτικά.
Χωρίς να έχει αλλάξει οτιδήποτε στην υγεία μου που να δικαιολογεί τη διακοπή τους, ο ένας μετά τον άλλον αρνούνταν κατηγορηματικά να τα συνταγογραφήσουν.
Ξεκινούσαν με ήπιο και μειλίχειο τρόπο, λέγοντας μου ότι δεν είναι σωστό να έχω επαφές "ελεύθερα", χωρίς φυσικά να γνωρίζουν οτιδήποτε για την προσωπική μου ζωή.
Όταν έβλεπαν ότι δεν κάμπτομαι από τις νουθεσίες τους, ξεκινούσαν ένα μπαράζ αβάσιμων επιστημονικών ισχυρισμών που κυμαίνονταν από το "αν πάρεις αντισυλληπτικά τώρα δεν θα μπορείς μετά να κάνεις παιδί" ως το "σε δυο τρία χρόνια θα πεθάνεις από καρκίνο." Να τονίσω εδώ ότι δεν μιλάω για έναν γιατρό αλλά για αρκετούς στα χρόνια της παραμονής μου εκεί.
Αυτό είχε βέβαια ως αποτέλεσμα να επισκέπτομαι την γυναικολόγο που εμπιστευόμουν κάθε φορά που επέστρεφα στην Αθήνα και να υπολογίζω τις ημέρες ώστε να μην ξεμείνω από χάπια.
Όπως μαθαίνω από φίλες μου που έχουν πλέον κόρες στην προεφηβεία ή την εφηβεία, η κατάσταση δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα.
Αν λοιπόν εγώ, που δεν ένιωθα βαρύ τον πέλεκυ της θρησκείας ή της οικογένειας πάνω από το κεφάλι μου, ζορίστηκα στην ηλικία των 18 να φροντίσω κατάλληλα και νόμιμα τον εαυτό μου, δεν θέλω να φανταστώ τον εφιάλτη που έζησε μια κοπέλα η οποία στα 22 δεν τολμούσε καν να αποκαλύψει στην μητέρα της πως συνέλαβε παιδί.
Σε μια μητέρα που επί 9 ολόκληρους μήνες δεν κατάλαβε πως το παιδί της ήταν έγκυος! Μια κοπέλα που γέννησε στα μουλωχτά μέσα σε μια μπανιέρα και προφανώς έπραξε όπως έπραξε γιατί δεν μπορούσε να διανοηθεί καμία άλλη διέξοδο.
Και φταίμε όλοι γιατί συλλογικά δεν φροντίσαμε να γνωρίζει ότι υπάρχουν επιλογές που να σέβονται την ίδια, την προσωπικότητά της και φυσικά τη ζωή του άτυχου παιδιού της.
Σίγουρα, λοιπόν, δεν μπορώ να την κρίνω ελαφρά τη καρδία. Απορώ πως το κάνετε όλοι εσείς.