ΜΠΟΡΕΙ ΟΙ NEW YORK DOLLS να κέρδισαν, έστω και καθυστερημένα, τη θέση τους στην ιστορία και στον μύθο ως σκανδαλώδεις προπομποί ή και γεννήτορες του πανκ, αδίκως όμως δεν ισχύει το ίδιο για την προσωπική πορεία του χαρισματικού τους ηγέτη/τραγουδιστή Ντέιβιντ Τζοχάνσεν που στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και για το σύντομο διάστημα προτού «αυτοπυρποληθούν» υπήρξε μια (ακόμα πιο) ανδρόγυνη και πιο περιθωριακή (και πιο εστέτ συγχρόνως), αλλά πάντα εκθαμβωτική και αεικίνητη εκδοχή του Μικ Τζάγκερ.
Αυτό το κενό επιχειρεί (και πετυχαίνει) να καλύψει αυτό το βιογραφικό/«συναυλιακό» ντοκιμαντέρ του Μάρτιν Σκορσέζε (και του μόνιμου συνεργάτη του Ντέιβιντ Τεντέσκι) με τίτλο Personality Crisis: One night only, που έκανε πρεμιέρα περίπου πριν από έναν μήνα στην πλατφόρμα του Showtime και είναι απολαυστικό. Γυρισμένη στο μεγαλύτερο μέρος της στο Café Carlyle του Μανχάταν, το ιστορικό (και πολύ classy) καμπαρέ του Upper East Side, τη νύχτα των 70ών γενεθλίων του Τζοχάνσον τον Ιανουάριο του 2020, η ταινία αποτελεί μια γιορτή της συναρπαστικής διαδρομής του στη μουσική αλλά και στους πιο εκλεκτικούς σταθμούς της αείμνηστης νεοϋορκέζικης μποεμίας – από το Chelsea Hotel και τις παραστάσεις του off-Broadway μέχρι το Max’s Kansas City και όλη τη σκηνή της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας.
Λεπτός και αειθαλής, με πλούσιο «πομπαντούρ» τσουλούφι, λεπτό «ντούγκλα» μουστάκι αλά Ντίλαν ή Τζον Γουότερς κι ένα κομψό αστραφτερό κουστούμι , τραγουδά με τη βαθιά φωνή του και με το στυλ παλαιού crooner κομμάτια που θα έπρεπε να είναι πολύ πιο γνωστά, και ανάμεσά τους πετάει τις υπέροχες και πνευματώδεις παρλάτες του, ξετυλίγοντας ένα πνεύμα αφοσιωμένο στην αναζήτηση, όπως λέει, μιας «ιδιοφυούς γελοιότητας» και μιας «σακατεμένης ευτυχίας».
Η παράσταση που δίνει ενώπιον αγαπημένων συνοδοιπόρων και φίλων (σε ένα από τα πρώτα τραπέζια κάθεται η Ντέμπι Χάρι), ερμηνεύοντας μαζί με την έξοχη μπάντα του τραγούδια από ολόκληρη την πορεία του είτε με τους Dolls, είτε σόλο, είτε ως Buster Poindexter (η alter ego περσόνα που είχε διαλέξει στα ’80s), εναλλάσσεται με αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις του, παλιές και πρόσφατες. Λεπτός και αειθαλής, με πλούσιο «πομπαντούρ» τσουλούφι, λεπτό «ντούγκλα» μουστάκι αλά Ντίλαν ή Τζον Γουότερς κι ένα κομψό αστραφτερό κουστούμι (και με ένα κοκτέιλ ανά χείρας), τραγουδά με τη βαθιά φωνή του και με το στυλ παλαιού crooner κομμάτια που θα έπρεπε να είναι πολύ πιο γνωστά, και ανάμεσά τους πετάει τις υπέροχες και πνευματώδεις παρλάτες του, ξετυλίγοντας ένα πνεύμα αφοσιωμένο στην αναζήτηση, όπως λέει, μιας «ιδιοφυούς γελοιότητας» και μιας «σακατεμένης ευτυχίας».
«Τίποτα δεν ξεθωριάζει όσο η επιτυχία», μονολογεί κάποια στιγμή, ενώ δηλώνει ότι «η κατεξοχήν σταθερά της ζωής μου ήταν πάντα η μουσική, πολλή μουσική», πριν αρχίσει να τραγουδά το «Plenty of Music» των New York Dolls, το οποίο λέει: «Νιώθω εξόριστος από το θεϊκό / εγώ κι οι λυπημένοι φίλοι μου». Μοιάζει όμως στη σκηνή να βρίσκεται σε σύνδεση με το «θεϊκό» ή με κάποιο πνεύμα που μέσω της μουσικής τον συνδέει με τους χαμένους συντρόφου.
New York Dolls - Plenty of music - Concert privé
Είναι άλλωστε ο μοναδικός επιζώντας από τους New York Dolls, καθώς μέσα στις δεκαετίες είδε κατά σειρά να φεύγουν από τη ζωή ο Billy Murcia, ο Johnny Thunders, ο Jerry Nolan, ο Arthur Kane και ο Sylvain Sylvain. «Επιτρέψτε μου να αναπολήσω για λίγο, σαν γέρος αισθηματίας που είμαι», λέει κάποια στιγμή χαμογελώντας, οι αναπολήσεις του όμως δεν έχουν τίποτα το ελεγειακό, ίσα-ίσα. Ακόμα και όταν παραδέχεται πως «όπου υπάρχει χρόνος, υπάρχει θλίψη», το λέει με θέρμη ζωής, ανακαλώντας αμέσως μετά τον Ιρλανδό ποιητή Τζόζεφ Κάμπελ: «Δεν μπορούμε να απαλλάξουμε τον κόσμο από τους καημούς, μπορούμε όμως να διαλέξουμε τη χαρά». Υπέροχος.
Personality Crisis: One Night Only (2023) Official Trailer
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LifO