Για τις πρώτες μουσικές και τα πρώτα περιοδικά
Ήμουν πολύ χωμένος στη μουσική από πολύ μικρός. Τα πρώτα δισκάκια μού τα έφεραν τα ξαδέλφια μου που ταξίδευαν με τα πλοία, μαζί με το πρώτο μου πικάπ, ένα φορητό Philips. Θυμάμαι έδινα παραγγελίες και στους καθηγητές μου για δίσκους, επειδή ταξίδευαν συχνά στην Αμερική, γιατί πήγαινα στο Κολέγιο Αθηνών.
Για τη συλλογή του
Ήμουνα μεγάλος φαν του 7ιντσου. Το '70 όμως που ανακάλυψα το LP πήγα και τα πούλησα όλα στο Μοναστηράκι. Ε, δεν ήταν και πολλά, 400-500 όλα κι όλα. Γιατί; Είναι μια από τις μαλακίες που κάνεις όταν δεν ξέρεις τι έχεις στα χέρια σου.
Χρειάστηκε να έρθει το '76, που μου έκανε δώρο ο συμμαθητής μου, ο Γιάννης Μαλαθρώνας, το «New Rose» των Damned, για να ξαναρχίσω να μαζεύω 7ιντσα. Πρέπει να έχω τώρα δέκα-δώδεκα χιλιάδες. Αν είναι να πω ότι συλλέγω κάτι, είναι αυτό. Ναι, έχω και πάρα πολλούς δίσκους. Αρκετές δεκάδες χιλιάδες δίσκους και CD.
Για τη συνεργασία του με τον «Ήχο»
Παρακολουθούσα πολύ το περιοδικό «Ήχος». Το μουσικό του μέρος ήταν όλο γραμμένο από τον Αργύρη Ζήλο. Μου άρεσε σαν τύπος και μια μέρα τον βλέπω στο δισκάδικο που συχνάζαμε στην οδό Θεμιστοκλέους στα Εξάρχεια, το Record Store. Τον πλησίασα, λοιπόν, κάπως επιθετικά, λέγοντάς του ότι έκανε κάποιο λάθος σε μια κριτική του. Παρότι του έκανα τον έξυπνο, αυτός τσίμπησε και μου πρότεινε να γράψω μια κριτική. Κάπως έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μου με τον «Ήχο», που κράτησε κάμποσα χρόνια.
Για το γεγονός ότι το ίντερνετ του έσωσε τη ζωή
Ήμουν τύπος που έβγαινε κάθε βράδυ. Αυτό συνέβαινε μέχρι το 2000 περίπου που έβαλα σύνδεση ίντερνετ στο σπίτι και αυτομάτως περιορίστηκαν οι έξοδοί μου. Κόλλησα τελείως με τη γρήγορη πληροφόρηση που μου πρόσφερε. Είμαι ψυχωσικός με αυτό. Αν βγαίνεις και γίνεσαι κομμάτια επί δεκαετίες, είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα καταλήξεις να σε βρουν τέζα, οπότε θα έλεγα ότι το ίντερνετ μου έσωσε τη ζωή. Από το να κοιμάμαι σε πεζοδρόμια, σε σκαλάκια ή στο τιμόνι του αυτοκινήτου έξω από την πόρτα του σπιτιού επειδή δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου, καλύτερα να με παίρνει ο ύπνος μπροστά στην οθόνη και στο πληκτρολόγιο.
Για τα κλαμπ της Χάρητος της δεκαετίας του '80
Το πρώτο μου ντιτζεϊλίκι το έκανα σε ένα κλαμπάκι στη Χάρητος που λεγόταν Λούκι και το είχε ανοίξει ο μακαρίτης ηθοποιός, ο Αλέξης Γκόλφης, μαζί με τoν Νίκο και τη Φώφη. Έπαιξα εκεί με κασέτες. Ακριβώς απέναντι υπήρχε το Snowball. To '82 που είχαν έρθει οι Birthday Party, οι Fall και οι New Order τους είχαμε πάει σε αυτά τα δύο μαγαζιά. Οι Birthday Party και οι Fall μισούσαν τους New Order και δεν τους έκαναν παρέα γιατί τους θεωρούσαν φασίστες. Όποτε έβλεπαν οι μεν τους δε, πήγαιναν απέναντι. Όλοι γκολ βέβαια.
Για το τριήμερο στο Σπόρτινγκ
Είχα δουλέψει σε αυτό που λέμε σήμερα «production» γι' αυτήν τη συναυλία. Εγώ έκανα δηλαδή την επιλογή των καλλιτεχνών. Τους Birthday Party τους είχα δει στο Λονδίνο λίγο καιρό πριν, τους Fall τους παρακολουθούσα και μου άρεσαν. Όσο για τους New Order, αν και δεν τους γούσταρα πολύ, ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που δούλεψε το εμπορικό μου δαιμόνιο, διότι σκέφτηκα ότι εφόσον η Joy Division προϊστορία δεν είχε ακόμα καταλαγιάσει (μιλάμε για το 1982), αυτοί θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως κράχτες και να μαζέψουν κόσμο. Βέβαια, στο Σπόρτινγκ εκείνο το τριήμερο όλα πήγαν στραβά. Οι New Οrder φέρθηκαν πολύ άσχημα. Ο Bernard Butler, που ήταν πολύ μεθυσμένος, μεταξύ άλλων, είχε μια μελόντικα και έπαιζε σε κάποιο σημείο και χωρίς ποτέ να μάθουμε το γιατί πήρε τη μελόντικα και την εκσφενδόνισε προς τον κόσμο. Φυσικά βρήκε στο κεφάλι ενός κοριτσιού που την πήγαν κατευθείαν στο νοσοκομείο. Όπως καταλαβαίνεις, ο κόσμος τους μίσησε μετά από αυτό.
Για τη γνωριμία του με τον Nick Cave
Πρώτη φορά που συνάντησα από κοντά τον Nick Cave ήταν όταν πήγα να τον παραλάβω από το αεροδρόμιο για τη συναυλία. Πήγα να του συστηθώ δίνοντας το χέρι μου για χειραψία και αυτός το παίρνει και μου χώνει μια δαγκωνιά. Τρελός τελείως. Είχε μαζί του δυο γκόμενες που είχε γνωρίσει στο αεροπλάνο και ήθελε να τις φέρει μαζί του στο ξενοδοχείο. Τότε είχε μια Φιλιππινέζα μάνατζερ, τη Μινού, η οποία τα πήρε πολύ μαζί του και του έβαλε χοντρό χέρι. Αυτός τσαντίστηκε και έφυγε από το ξενοδοχείο, αλλά δεν ήξερε πού να πάει και γύρναγε στους δρόμους της Αθήνας, από ό,τι μας έλεγε μετά. Έμπαινε σε λεωφορεία και σε τρόλεϊ, αλλά τον πετάγανε έξω γιατί δεν είχε λεφτά να πληρώσει εισιτήριο, μέχρι που μια άγνωστη κυρία του έδωσε το αντίτιμο και κάπως έτσι την άλλη μέρα πια κατάφερε να έρθει πίσω στο ξενοδοχείο Ακροπόλ, στις γραμμές του τρένου.
Για τον Mark E. Smith των Fall
Αν πας στο Περιστέρι και ρωτήσεις για τον Mark E. Smith, τον ξέρουν όλοι, γιατί η γυναίκα του είναι από 'κει. Έρχεται τουλάχιστον τρεις φορές τον χρόνο και κάνει βόλτες στα καφενεία και στα μπαρ της περιοχής. Είναι πάντως ο πιο έξυπνος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ, αλλά έχει κι αυτός τα κουσούρια του. Όταν πριν από χρόνια είχε έρθει με την πρώην γυναίκα του και κιθαρίστρια, την Brix, είχα πάει με μεγάλη λαχτάρα να τη γνωρίσω. Φυσικά, όταν ανέβηκα στο δωμάτιο, το πρώτο πράγμα που έγινε ήταν όλο αυτό το πάρε-δώσε με τα ντραγκς κ.λπ., οπότε η Brix με πλησιάζει, και χωρίς να με έχει δει ποτέ στη ζωή της μου λέει «Hey! Don't give drugs to my husband».
Για τον Γιώργο Πολυχρονίου
Το τριήμερο στο Σπόρτινγκ το διοργάνωνε μια εταιρεία που λεγόταν Independent Sound, η οποία εισήγαγε δίσκους από τη Rough Trade. Σε αυτή την εταιρεία ήταν ανακατεμένος, ανάμεσα σε άλλους, και ο Γιώργος Πολυχρονίου, ο G Poly, ο οποίος άνοιξε αργότερα ένα δισκάδικο στην Oμήρου. Είχα δουλέψει και γι' αυτό. Μου πλήρωνε θυμάμαι το ταξίδι και η δουλειά μου ήταν να πηγαίνω με τις βαλίτσες στις αποθήκες της Rough Trade και να τις φορτώνω με δίσκους. Την επιλογή την έκανα εγώ. Τι να μου πει ο Πολυχρονίου! Αφού τα κορόιδευε αυτά. Μου έλεγε: ποιοι είναι αυτοί οι Scritti Politti και η Laura Logic; Είχε το δισκάδικο όμως και γούσταρε τη φάση. Θυμάμαι πως τότε δούλευε και στο αεροδρόμιο και περνάγαμε τα τελωνεία πολύ εύκολα, γιατί ήταν μιλημένος ο τελώνης. Και έτσι το επόμενο πρωί τέσσερις βαλίτσες φορτωμένες βινύλια τακτοποιούνταν στα ράφια του δισκάδικου.
Για τη νύχτα που κοιμήθηκε με τον Cave
Έχουμε κοιμηθεί μαζί με τον Cave. Μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό. Απλά κοιμηθήκαμε δίπλα-δίπλα γιατί έπρεπε να τον προσέχω. Έχοντας νωπή ακόμα την προηγούμενη εμπειρία μαζί του και λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι η κατάστασή του είχε χειροτερέψει, έπρεπε να μείνω για να τον προσέχω να μη μου φύγει γιατί αυτήν τη φορά εγώ είχα την πλήρη ευθύνη για το live. Στο ίδιο δωμάτιο ήταν και ο Barry Adamson. Είχαν έρθει το 1984 για να παίξουν ως Βad Seeds πλέον, οπότε τους είχαμε νοικιάσει δύο δωμάτια. Στο ένα κοιμηθήκαμε οι μισοί και στο άλλο ο Blixa Bargel και ο Mick Harvey.
Για την πορεία του στο ραδιόφωνο
Ένα πράγμα που θεωρώ προσωπική μου επιτυχία είναι το γεγονός ότι έχω παίξει πανκ στο Τρίτο Πρόγραμμα. Είχε πλάκα γιατί τελείωνε η προηγούμενη παραγωγός -ξέρεις, από αυτές που έχουν τρία ονόματα Ευγενία-Ντολόρες Σταθακοπούλου και παίζουν Βιβάλντι- και έμπαινα εγώ με Sex Pistols. Η εκπομπή μου κράτησε έξι χρόνια. Ταυτόχρονα με το Τρίτο είχα εκπομπή στην ΕΡΑ 4 που λεγόταν «Ηλεκτρική Ζώνη» και εκεί γνώρισα τον Μάκη Μηλάτο και τον Γιάννη Έξαρχο. Αυτοί ήταν που με κάλεσαν αργότερα στο Κανάλι 15. Mετά, όταν άνοιξε ο Rock Fm, πήγαμε όλοι εκεί, μετά στο Ρόδον FM και αργότερα στον Εν Λευκώ και τέλος στο Κόκκινο και το Vinyl.
Για τα «ξύδια»
Η τεκίλα είναι το τελευταίο ποτό στο οποίο έχω καταλήξει κι αυτό επειδή δεν υπάρχουν κι άλλα - έχω περάσει τη φάση ουίσκι, βότκας, τζιν, ρούμι, μπέρμπον.
Για το Ρόδον
Τι να θυμηθώ από το Ρόδον; Το σεξ στη κουζίνα! Μετά από τις συναυλίες μέναμε 4-5 άτομα μέχρι το πρωί ή ακόμα και για δυο μέρες στη σειρά. Γινόταν εθιμοτυπικά πια: έφευγε και ο τελευταίος σεκιουριτάς, μας έκλεινε το μάτι και ήταν η ώρα για να ξεκινήσει το πάρτι.
Για την «περμανάντ ροκ»
Όσο μεγαλώνεις σου αρέσουν όλο και περισσότερες μουσικές. Το κακό είναι να μεγαλώνεις και να ακούς πάντα τα ίδια. Κάποια πράγματα όμως δεν μπορώ ακόμα να τα ακούσω, π.χ. την «περμανάντ ροκ».