Στο δωμάτιο του King Elephant, το μέρος όπου έχουν γραφτεί τα κομμάτια και για τα τρία άλμπουμ των Baby Guru κι έχουν γίνει και οι παραγωγές τους, παίζει ο τρίτος κύκλος του «24» επειδή ο Obi έχει πάθει μια όψιμη ψύχωση με τις περιπέτειες του Jack Bauer. «Η πρώτη σειρά που είδα ποτέ ήταν το “True Detective”» λέε., «Δεν είχα καθίσει να δω ποτέ κάποια σειρά ολόκληρη, επειδή βαριόμουν. Δεν είχα και χρόνο να αφιερώσω. Τώρα με το “24” κόλλησα». Η μουσική είναι προτεραιότητα στη ζωή των Baby Guru. Παρόλο που ο Prins Obi είναι φαρμακοποιός και ο Sir Kosmiche δουλεύει σε μια εταιρεία ως λογιστής και τα ωράριά τους είναι εξαντλητικά, είναι η μόνιμη καθημερινή τους ασχολία, ακόμα και όταν πηγαίνουν στο στούντιο εξουθενωμένοι. Ο King Elephant είναι πιο τυχερός: ασχολείται πλέον ολοκληρωτικά με παραγωγές και μείξεις και αυτήν τη στιγμή δουλεύει στα άλμπουμ δύο άλλων συγκροτημάτων. Αυτή η εργασιομανία και η δημιουργική παραζάλη που βιώνουν τα τελευταία τέσσερα χρόνια τους έχουν κάνει «αντικοινωνικούς», γιατί τον περισσότερο χρόνο τον περνούν μακριά από κόσμο, σχεδόν αποκλειστικά οι τρεις τους, στο στούντιο του Χαλανδρίου. «Δεν έχουμε και μεγάλη σχέση με όσα μουσικά συμβαίνουν γύρω μας επειδή εκ των πραγμάτων είμαστε απομονωμένοι» λένε. Και η αλήθεια είναι ότι οι Baby Guru, από μουσικής άποψης, δεν μοιάζουν με τίποτε άλλο απ’ ό,τι κυκλοφορεί στην Ελλάδα σήμερα.
Στο ραδιόφωνο ακούγεται το «Baby, you’re so weird», ένα κομμάτι από το νέο άλμπουμ τους που μόλις κυκλοφόρησε και κανείς δεν θα αναγνώριζε ότι είναι δικό τους. Θυμίζει τις ποπ επιτυχίες των ’60s με γυναικεία φωνητικά της Χριστίνας (άτυπα, το τέταρτο μέλος του γκρουπ) και μια μελωδία που ακούγεται λες κι έχει γραφτεί από τους… Belle and Sebastian. Ο τρίτος δίσκος τους, που έχει τον τίτλο «Marginalia», είναι στο σύνολό του πολύ αλλιώτικος από τους δύο πρώτους: στον τρόπο που ηχογραφήθηκε, στις συνθέσεις, στους στίχους. Η μεγαλύτερη έκπληξη είναι το κομμάτι με τίτλο «Exegesis» (άλλη μια ραδιοφωνική επιτυχία) που ξεκινάει σαν ψυχεδελικό τραγούδι της ελληνικής ποπ των ’70s και μετά σκάνε τα moog και οι ντίσκο ρυθμοί και το απογειώνουν. «Κάποια μέρα θα ’ρθεις ξανά / να μου γνέψεις σαν την πρώτη φορά / το κεφάλι θα ’ναι σκυφτό / και οι ελπίδες θα παίζουν κρυφτό…». Στο «Exegesis» ο Obi τραγουδάει ελληνικό στίχο για πρώτη φορά με μια εκφορά λόγου πολύ ιδιαίτερη – ο τρόπος που κρατάει τα φωνήεντα κάνουν το κομμάτι να ακούγεται πολύ ρετρό. Tο συγκεκριμένο ήταν και το κομμάτι που άρεσε περισσότερο στους Γάλλους στην πρόσφατη επίσκεψή τους στο Παρίσι. «Αν το προσέξεις, έχει έξι επίπεδα ρυθμών», εξηγεί ο King Elephant, «και ο τύπος που μας έκανε τη συνέντευξη στο ραδιόφωνο σχολίασε ότι του ακούγεται πολύ εξωτικό και spiritual, σαν να ακούει έναν ιμάμη να τραγουδάει». Το ταξίδι τους στη Γαλλία έγινε για να προωθήσουν τον νέο δίσκο στα τοπικά μέσα. Έπαιξαν ζωντανά, έκαναν ένα unplugged για ραδιοφωνικό σταθμό της Βαστίλλης και πέρασαν τρεις μέρες κάνοντας digging στα δισκάδικα. «Το Παρίσι είναι πολύ ωραίο, έχει καταπληκτικό φαγητό και πολλά vintage πράγματα, αρκεί να έχεις λεφτά και σπίτι που να μην είναι μια τρύπα δέκα τετραγωνικών. Και ο κόσμος ήταν πολύ ζεστός στο live, από τη μέση και μετά χτυπιούνταν σαν τα χταπόδια. Η σκηνή όπου παίζαμε ήταν σαν πλωτή εξέδρα και ταρακουνιόταν κάθε φορά που έπιανε αμόκ τον King Elephant στα drums!».
Από την κυκλοφορία του (προηγούμενου δίσκου τους) «Pieces» μέχρι το «Marginalia» έχουν αλλάξει πολλά, κυρίως στον τρόπο που γράφουν μουσική και αντιμετωπίζουν τα κομμάτια. «Είχαμε πιο πολλή εμπειρία, πιο καλό εξοπλισμό, χρόνο, άνεση και αυτοπεποίθηση να δουλέψουμε τις λεπτομέρειες και να κάνουμε πιο ολοκληρωμένα τραγούδια. Και πιο ποπ» λέει ο Obi. «Θέλαμε να στέκονται από μόνα τους ως αυτόνομες προτάσεις. Είχαμε καλύτερη κονσόλα, καλύτερα συνθεσάιζερ και ηχεία και βγήκε καλύτερη παραγωγή». «Μετά τον πρώτο δίσκο φτιάχτηκαν πολλοί δίσκοι εδώ μέσα» συμπληρώνει ο King Elephant. «Είναι όπως ο μάγειρας που καταλαβαίνει μετά τις πολλές φορές που έχει φτιάξει κάτι πώς να το κάνει πιο καλά και πιο γρήγορα. Το στούντιο το αντιλαμβανόμαστε ως ένα μουσικό όργανο, έχει άπειρες δυνατότητες. Όσο πιο πολύ κάθεσαι από πάνω του, τόσο καλύτερος γίνεσαι».
#quote#
Παρόλο που ο τρίτος δίσκος είναι η καλύτερη δουλειά τους μέχρι τώρα, εκφράζουν τις αγωνίες τους και τους φόβους για το αποτέλεσμα (αν ψάξεις την ιστορία της ποπ, ο τρίτος δίσκος είναι ο πιο «επικίνδυνος» για τα γκρουπ). «Σήμερα σκεφτόμουν “λες να είναι μαλακία αυτό που βγάλαμε;”» λέει ο King Elephant. «Είμαστε τεμπέληδες και βιαζόμασταν λίγο», λέει ο Obi, «αν και προσωπικά νιώθω ότι δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα πια. Θέλαμε να κλείσουμε μέσα μας μια τριλογία –που ολοκληρώθηκε με το “Marginalia”– και να νιώθω λίγο πιο ελεύθερος για το τι θα κάνουμε από δω και πέρα. Άκουγα το “White Album” των Beatles το πρωί και ζήλεψα». «Έχουμε πολλές ιδέες και είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτό που κάνουμε» συμπληρώνει ο Sir Kosmiche. «Τρως τόσο πολύ στη μάπα όμως το δίσκο από την ώρα που τον δουλεύεις μέχρι να κυκλοφορήσει, που θέλεις να απεξαρτηθείς από αυτόν. Φοβάσαι, σκέφτεσαι “τι έχω κάνει;”. Χρειάζεται χρόνος για να τον επανεκτιμήσεις».
Τα 11 τραγούδια του δίσκου έχουν μεγάλη ποικιλία και στους ρυθμούς και στους στίχους κι έχουν για πρώτη φορά γράψει και μια μπαλάντα –που είναι το αγαπημένο τους τραγούδι στο άλμπουμ– το «Turtle Heads», μια Beatle-ική μελωδία με ψυχεδελικούς στίχους που είναι ό,τι καλύτερο έχει γράψει ποτέ ο Obi. «Οk, δεν είμαι και ο T.S. Eliot», λέει, «αλλά μου αρέσουν πολύ αυτοί οι στίχοι».
Τους ζητάω να μιλήσουν για κάποια σχόλια από haters, αλλά δεν θέλουν. «Haters will hate, get a life» λέει ο Obi, προτιμούν να μιλήσουν για τον τρόπο που το περιθώριο εξαφανίζεται και απορροφάται από το mainstream.
«Το σύστημα –είτε λέγεται βιομηχανία της μουσικής ή της τέχνης είτε κυβέρνηση– έχει φιμώσει την αγανάκτηση του καλλιτέχνη. Μόλις πάει να αντιδράσει και να αγανακτήσει, τον αγοράζει αμέσως. Είναι πολύ ανησυχητικό αυτό» λέει ο Sir Kοsmiche. «Δεν βλέπω κόσμο που να δείχνει ότι μέσω της τέχνης του αγανακτεί. Πάντα το περιθώριο γινόταν μαζικό και χανόταν η φωνή του. Το ραπ, η φωνή αγανάκτησης στο κατεστημένο, σήμερα είναι μέρος του συστήματος. Με ανησυχεί που όλα είναι πια στην ίδια κατσαρόλα. Έχει εξαφανιστεί η γενεσιουργός αιτία του πράγματος, δεν υπάρχει πια κριτική στο σύστημα. Όλα πουλιούνται και όλα μπορεί κάποιος να τα αγοράσει».