«Έναδειλινό / μαύρο σκοτεινό / ήρθ' η μοναξιά/ με τη λησμονιά / άκρη τ' ουρανού / ερημιάτου νου / άνεμος οργής / η σιωπή τση γης/ ανάσα που μιλείς / το λυγμό καλείς». Απλά συγκλονιστικό. Ένας ιδιοσυγκρασιακόςκαλλιτέχνης, μέγιστος, στην πιο σπουδαίαστιγμή του. Κι ένα άλμπουμ που δεν μοιάζειμε κανένα άλλο ελληνικό, κυριολεκτικά.Που σε υποβάλλει σε μια μυσταγωγία απότην πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή,που σε τσακίζει, με μαντινάδεςανατριχιαστικές μέσα στην απλότητάτους, που σου φέρνει δάκρυα. Πουσουμεταδίδειτολυγμότου.Τελεία.
Ο νέος δίσκος του Ψαραντώνη σε παραγωγήτου Γιάννη Αγγελάκα είναι από αυτές τιςσπάνιες περιπτώσεις που ξεπερνάνε καιείδη και εθνικότητες και μιλούν μιαγλώσσα παγκόσμια. Πάντα το είχε αυτό οΨαραντώνης, αλλά εδώ όλα έχουν γίνειτόσο μίνιμαλ και στοιχειώδη (τα όργαναπου παίζουν χαμηλόφωνα, σχεδόν σιωπηλά,η φωνή που ψελλίζει περισσότερο παράτραγουδάει) που αφήνουν το συναίσθημανα βγει σε πρώτο πλάνο: Η μελωδία ακούγεταισαν θρήνος, οι στίχοι είναι διαχρονικοίσαν απόσπασμα του Κορνάρου. «Κανείςγια μένα δεν πονεί / κανείς δεν με λυπάται/ κανείς δεν βγάνει δάκρυα / κανείς δενμε θυμάται...». Δεν ξέρω αν είναιελληνικά μπλουζ ή μεταμοντέρνα δημοτικά,το σίγουρο είναι ότι πρόκειται γιααριστούργημα.