Έμοιαζε να λειτουργεί σε παράλληλο, εξώκοσμο σύμπαν, αλλά με τους ίδιους πολιτικο-οικονομικούς μεγαλοπαράγοντες που κυριαρχούν και στο πραγματικό, το Delphi Economic Forum που διεξήχθη το ΠΣΚ στο ευρύτερο ενεργειακό πεδίο γύρω από το αρχαίο Μαντείο των Δελφών.
Καμιά πεντακοσαριά επιφανείς ομιλητές, Έλληνες και ξένοι, στριμώχτηκαν στο πυκνό πρόγραμμα της εκδήλωσης, ανάμεσά τους και ο Βασίλης Λεβέντης, αλλά και ο Στέλιος Ράμφος, ο υψηλής αναγνωρισιμότητας (παντός καιρού και παντός πάνελ) φιλόσοφος της διπλανής πόρτας, γνωστός και ως «φιλόσοφος της κρίσης».
Ομολογώ ότι ίσως εξαιτίας κάποιας τάσης μαζοχισμού και εθνικού αυτομαστιγώματος (ελαφριάς μορφής, για τις βαριές περιπτώσεις υπάρχει πάντα εκεί έξω το Βδέλυγμα του Δημητριάδη) ρίχνω συνήθως μια μάτια σ' αυτά που πρεσβεύει κατά καιρούς, για να πάρω μια τζούρα από τον ιδιόμορφο φυλετισμό της σκέψης του, η οποία συνήθως επικεντρώνεται στα εγγενή και βαριά κουσούρια αυτού του τόσο ιδιαίτερου ανθρώπινου υποείδους, δηλαδή του μέσου κοινωνιοπαθούς, μαμόθρεφτου, κρατικοδίαιτου νεοέλληνα.
Πώς να το κάνουμε, δηλαδή, δεν είμαστε σπέσιαλ λαός, απλώς έχουμε στερέψει από εναλλακτικές και μας καίνε σπέσιαλ και συντριπτικά προβλήματα οικονομικής φύσεως που δεν προέκυψαν επειδή μας αρέσει ο ρόλος του τρελού στη σοφίτα ή ψοφάμε εκ φύσεως για λαϊκισμό και ολοκληρωτικούς ηγέτες.
Ερωτηθείς, λοιπόν, στο φόρουμ τι θα έλεγε στους εκπροσώπους της «ελληνικής ελίτ» αν τους είχε όλους συγκεντρωμένους μπροστά του, ο κ. Ράμφος δήλωσε ότι θα τους έλεγε να νιώσουν την αρνητική ενέργεια της αυτάρκειάς τους: «Η αυτάρκεια, ως πανάρχαιο ελληνικό μειονέκτημα, γεννιέται μέσα στις θωπείες και τα αγκαλιάσματα της οικογένειας, μας ανατρέφει σε κλειστό κύκλο συναισθημάτων ως μοναδικότητες και δημιουργεί ανθρώπους που είναι ανίκανοι να συνεργαστούν.
Αδυνατούμε να συνεργαστούμε γιατί παίρνουμε εαυτό από τον εχθρό. Μόνο όταν έχουμε εχθρούς έχουμε εαυτό. Αυτά, όμως, είναι μοιραία γεγονότα για μια χώρα. Δεν μπορείς να φτιάχνεις τον εαυτό που ο εχθρός σου σού δίνει. Πρέπει να ξεκινήσουμε, λοιπόν, από ένα τέλος στην αυτάρκεια».
Νόστιμο αυτό σχετικά με το ότι παίρνουμε «εαυτό από τον εχθρό» και προφανώς κολλάει στο όργιο εμφυλιοπολεμικού ετεροπροσδιορισμού που συναντά κανείς στις καθημερινές αντεγκλήσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά οι νεότερες γενιές τουλάχιστον απλώς δεν λειτουργούν έτσι.
Ούτε τις αφορούν τα προβλήματα παθολογικού «αρχαϊσμού» της ράτσας, παρά μόνο στο επίπεδο του ότι η κρίση έπρεπε να αποτελέσει αφορμή και ευκαιρία μηδενισμού του κοντέρ και ολικής επανεκκίνησης. Ούτε μοιάζει και πολύ χρήσιμη η διαιώνιση της αντίληψης της χώρας ή του ταλαίπωρου Έλληνα πολίτη ως ψυχασθενούς ή «ασθενούς στον γύψο».
Στο ίδιο πλαίσιο κλήθηκε να σχολιάσει τα «εξαιρετικά αντιφατικά» κατά τη γνώμη του αποτελέσματα μεγάλης δημοσκοπικής έρευνας που θα δημοσιευτεί σύντομα, σύμφωνα με τα οποία 67% των ερωτηθέντων είναι υπέρ της Ε.Ε., αλλά μόνο το 26% αναγνωρίζει οφέλη από τη συμμετοχή σε αυτήν και το 58% κάνει λόγο για βλάβη.
Πού τις βρίσκει τις αντιφάσεις, δεν καταλαβαίνω. Αντίστοιχα είναι τα πορίσματα σε παρόμοιες έρευνες σε όλη την Ευρώπη, από τη στιγμή μάλιστα που η ροπή στην ανακολουθία ξεκινά από το ίδιο το ασαφές ερωτηματολόγιο.
Απλώς εδώ –και αυτό ίσως αποτελεί πραγματικά ανασταλτικό εθνικό κουσούρι– έχουμε την τάση να αναφωνούμε αντανακλαστικά «μα, δεν είμαστε λαός», βλέποντας παρόμοιου τύπου «αντιφάσεις». Το αυτοσιχτίρισμα μας καθηλώνει, όχι η προαιώνια έκθεσή μας στις τραυματικές θωπείες της οικογένειας και του κράτους.
Ανησυχητικά βρήκε ο κ. Ράμφος και άλλα στοιχεία της έρευνας, όπως το γεγονός ότι οι ερωτηθέντες θεωρούν ότι ο ιδανικός Έλληνας ηγέτης θα έμοιαζε με τον Βλαντίμιρ Πούτιν (30%), ο οποίος ακολουθείται κατά σειρά από την Άνγκελα Μέρκελ (14,2%) και τον Εμανουέλ Μακρόν (12,8%). Σιγά το δράμα.
Ο Πούτιν είναι ο Πούτιν, αλλά, τέλος πάντων, και εντελώς ψυχρά, δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις ότι βρίσκεται σε λάθος πόστο και επίσης είναι κάποιος που μοιάζει «να γαμάει και να δέρνει», στοιχείο ελκυστικό σε κάποιες ευαισθησίες συγκεκριμένου τύπου ψηφοφόρου απανταχού του πλανήτη.
Πώς να το κάνουμε, δηλαδή, δεν είμαστε σπέσιαλ λαός, απλώς έχουμε στερέψει από εναλλακτικές και μας καίνε σπέσιαλ και συντριπτικά προβλήματα οικονομικής φύσεως που δεν προέκυψαν επειδή μας αρέσει ο ρόλος του τρελού στη σοφίτα ή ψοφάμε εκ φύσεως για λαϊκισμό και ολοκληρωτικούς ηγέτες.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO