«Άλλος αέρας», «άρωμα ανανέωσης» και άλλα τέτοια αισιόδοξα και ελπιδοφόρα ακούγονται τις τελευταίες μέρες δεξιά κι αριστερά με αφορμή την πρώτη δημόσια πασαρέλα της νέας κυβέρνησης - και όσο κι αν έχει συνηθίσει κανείς να τα' ακούει βερεσέ, οφείλει να παραδεχτεί ότι κάτι οι νέες φάτσες, κάτι ο εξορκισμός του «παλαιού ΠΑΣΟΚ», δικαιολογούν εν μέρει αυτή την ατμόσφαιρα προσμονής και ελπίδας. Ειδικά σε αντιδιαστολή με τη συγχυσμένη και κλονισμένη ψυχολογικά κατάσταση του βαρύτατα τραυματισμένου νεοδημοκρατικού οργανισμού (η Δεξιά πάντα φαίνεται πιο τελειωμένη στις ήττες απ' ό,τι είναι πραγματικά - αυτό οφείλεται στη μεσόκοπη φύση της). Θέλω κι εγώ «να πιστέψω», που έλεγαν και οι φανατικοί των «X-Files», αλλά ο έμφυτος κυνισμός που όλοι λίγο - πολύ μοιραζόμαστε, όσον αφορά το πολιτικό μας σύστημα, δύσκολα χαλιναγωγείται. Γνωρίζουμε, άλλωστε, καλά ότι το... χύμα πολλοί (πολιτικοί) εμίσησαν, την (παραλυτική) άνεση του συστήματος ουδείς.
Εκεί όμως που ο κυνισμός δύσκολα μπορεί να συγκρατηθεί είναι σε σχέση με τα νέα ονόματα των υπουργείων με τους μακρόσυρτους αφηρημένους προσδιορισμούς: υπουργείο Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης (αιώνιοι φοιτητές που λέμε) και Θρησκευμάτων (δυστυχώς, δεν βρέθηκαν τα «μπαλάκια» να κοπεί επ' ευκαιρία αυτός ο τελευταίος προσδιορισμός). Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (Μαυρογιαλούρος: «Θα σας εξαφανίσομεν» - ηλεκτρονικά όμως). Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ούτε ο Θεός δεν μπορεί να τα διαχειριστεί και τα τρία ταυτόχρονα). Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (Χάρυ Κλυν: «Έλα να πρασινίσουμε και πράσινοι να ζήσουμε» - ως την Αποκάλυψη). Υπουργείο Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας (και τα «γκόλντεν μπόις» έχουν ψυχή). Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων (δεν γίνεται σεισμός, είναι οι υποδομές και τα δίκτυα που κινούνται πυρετωδώς κάτω απ' τη γη). Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού... Τι να πει κανείς. Και μόνο η σύνδεση αποδεικνύει την κρατούσα αντίληψη περί μνημειακού πολιτισμού εγκλωβισμένου, στην καλύτερη περίπτωση, σε διαφημιστικό σποτ του ΕΟΤ της δεκαετίας του '60.
Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη... Μια σύντομη σχετική παραβολή: το βράδυ μετά την ανακοίνωση της νέας κυβέρνησης έπεσα μετά από πολύ καιρό σε ρατσιστή ταρίφα (είναι η μειοψηφία, παρά τα αντίθετα που ακούει κανείς κατά καιρούς), ο οποίος με ρωτά με το που μπαίνω «Πώς την είδες τη νέα κυβέρνηση, φιλαράκο;». «Ξέρω 'γω», του λέω, «τα ονόματα των υπουργείων έχουν πλάκα, υπουργείο Προστασίας του Πολίτη...». «Ναι! Ναι!», με κόβει, «τι προστασία του πολίτη και μαλακίες... πήγαινε να δεις τι γίνεται Μάρνη μεριά - κλέβουν και σφάζουν τον κόσμο κι οι μπάτσοι κάθονται και το ξύνουν. Πάω τον αλλοδαπό να τον παραδώσω στο τμήμα κι ο μπάτσος μου λέει "τι μου τον έφερες να τον κάνω;"». Όταν έκλεισε τελικά το στόμα, πήγα να του πω «άλλο εννοούσα, ρε άνθρωπε», αλλά εγκατέλειψα (ήταν και σύντομη η διαδρομή, Μαβίλη - Σύνταγμα, οπότε από πού να ξεκινήσεις, μάταιη η αντιπαράθεση). Χέστηκε κιόλας ο ταξιτζής για τον trendy βερμπαλισμό των αναβαπτισμένων υπουργείων (γιατί όχι και «υπουργείο Εθνικής Άμυνας και Σκανδαλωδώς Πολυέξοδων Εξοπλισμών»;).
Άσχετα πάντως από τη μαρκετίστικη γεύση που αφήνει αυτή η νέα ονοματολογία, τα ίδια τα πρόσωπα φέρνουν όντως έναν αέρα καλοδεχούμενης ήπιας γκλαμουριάς στην κυβέρνηση - κάτι σαν από παλιά in και out στήλη του Άρη Δαβαράκη revisited.
Κάτι «κολεγιακό» και «ξένο», ειδικά στις περιπτώσεις των δύο πρώην υπεύθυνων επικοινωνίας του πρωθυπουργού, του «Αλεξανδρινού», όπως διάβασα κάπου, Π. Γερουλάνου (ο οποίος είναι υπουργός Πολιτισμού και ΜΜΕ) και του «Αυστριακού» υφυπουργού Εξωτερικών Δ. Δρούτσα («Ώπα! Δεν τα είχαμε δει αυτά», σχολίασε σχετικά μια φίλη, «με τους άλλους είχαμε μόνο τον Άρη με τα "glι" και τα "gnι"...»), ενώ πολύ καλή εντύπωση άφησε η -καθόλου ζορισμένη και καθόλου «ταγαρίστικη»- casual εμφάνιση της υπ. Περιβάλλοντος κ.λπ. Τ. Μπιρμπίλη την ημέρα της ορκωμοσίας. Είπαμε, δεν πρέπει ποτέ να υποτιμούνται και τέτοια «επιφανειακά» χαρακτηριστικά. Όχι ότι το αποκαλούμενο star power στην πολιτική δεν μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι. Εδώ ο Ομπάμα πήρε μέχρι και βραβείο Νόμπελ Ειρήνης (ένα βραβείο τόσο αφηρημένο και αμφιλεγόμενο που το έχει πάρει ακόμα κι ο Χένρι Κίσιντζερ), αυτό όμως δεν εμπόδισε να ξινίσουν τα μούτρα τους ακόμα και φανατικοί υποστηρικτές του, εκλαμβάνοντας τη χειρονομία της σουηδικής επιτροπής ως πρόωρη και ίσως γκαντέμικη για το μέλλον του λαμπερού πλανητάρχη.